Ηταν 16 Αυγούστου 1977 όταν στο Μέμφις του Τενεσί ο Ελβις Πρίσλεϊ βρέθηκε νεκρός και θα έμενε για πάντα 42 ετών.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει 40 ολόκληρα χρόνια. Το συνειδητοποιείς; Μιλάμε για μια ολόκληρη ζωή. Μια γεμάτη ζήση κατά την οποία ο «Βασιλιάς», όπως ήταν το προσωνύμιό του, δεν έπαψε στιγμή να βρίσκεται ανάμεσά μας, μέσα στις ημέρες μας, στις λέξεις, στις εκφράσεις, στις κινήσεις, στην καψούρα μας.

Ο Elvis the Pelvis και ο τρόπος που κινούσε τους γοφούς του -λογοπαίγνιο, εξαιτίας της ομοιότητας τού ονόματός του με την αγγλική λέξη «pelvis», που δηλώνει τη λεκάνη του ανθρώπινου σώματος- προσπάθησε, επί σχεδόν μισό αιώνα, να αντιγραφεί από εκατομμύρια επίδοξους ή ένδοξους τραγουδιστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Το ίδιο και η εμβληματική φωνή του την οποία δεν μπορείς να την μπερδέψεις με κανενός άλλου, τα γυρίσματα στη χροιά του, οι κορώνες του, οι ερμηνευτικοί λυγμοί του παραμένουν μοναδικοί.

Το χτένισμά του, τα ουρλιαχτά των γυναικών που πέθαιναν για την πάρτη του. Η κόντρα του με τα συντηρητικά μεσοαστικά στρώματα. Οι τριάντα τρεις κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε. Ο μάνατζέρ του, Τομ Πάρκερ – γνωστός και ως «συνταγματάρχης», ο «Colonel».

Τα 75 άλμπουμ του, από το 1956 ως το 1977. Οι πωλήσεις τους – υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Τα νούμερο 1 σε πίνακες επιτυχιών σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι 14 υποψηφιότητές του για βραβείο Γκράμι – εκ των οποίων τρεις φορές ήταν νικητής. Το Grammy Lifetime Achievement Award -στην ηλικία των… 36 ετών- για το σύνολο της καριέρας του. Η θητεία του στον Στρατό.

Η αγάπη για τη μητέρα του. Τα κορίτσια του. Η Πρισίλα και η κόρη του που παντρεύτηκε τον Μάικλ Τζάκσον. Η Γκρέισλαντ, το σπίτι του στο Μέμφις. Τα ρούχα του, το εκκεντρικό ντύσιμό του. Οι αμαξάρες του.

Τα κιλά που πήρε και η αγάπη του για το φαγητό. Η καταθλιψάρα του. Τα ναρκωτικά που τον έφτασαν στην πτώση. Και στον θάνατο.

Οι μπλούζες, οι κούπες καφέ, οι αναπτήρες, όλα εκείνα τα αναμνηστικά που φέρουν σε στάμπα το πρόσωπο, το όνομα και την υπογραφή του, τα οποία αξίζουν ένα πλοίο δολάρια.

Μην το ψάχνεις. Επειτα από σαράντα ολόκληρα χρόνια, ο Ελβις συνεχίζει να ζει ανάμεσά μας, όχι σε κάποιο ανεξερεύνητο νησί μαζί με τους Μόρισον, Μάρλεϊ και τα υπόλοιπα παιδιά. Ο Πρίσλεϊ, για όλα αυτά που έκανε όσο ζούσε, για όλα όσα πέτυχε, για όλες τις λεπτομέρειες που γνωρίζουμε και συζητάμε ακόμα, για όλα τα τραγούδια που ερμήνευσε και τα τραγουδάμε και σήμερα, κόβει αόρατα σουλάτσα σε αυτόν πλανήτη.

Ο Ελβις δεν πέθανε ποτέ, είναι ακόμα μαζί μας μέσα από το πιο δυνατό όπλο του ανθρώπου, τη μνήμη. Ο Ελβις ζει και είναι δεδομένο ότι και οι επόμενες γενιές για εκείνον θα συνεχίσουν να μιλούν – κι ας μην τον έχουν δει ποτέ ζωντανό.

Ο «Βασιλιάς» δεν πέθανε ποτέ, είναι ζωντανός κι αν έχεις αντίρρηση και «άντερα» πήγαινε να υποστηρίξεις το αντίθετο, αυτές τις ημέρες, στο Μέμφις του Τενεσί, στη βίλα του, όπου γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Οπου με τόσο συναίσθημα που κυκλοφορεί σε τόνους μέσα στους οπαδούς του, θα εμποτιστείς με τόση αυθυποβολή που μπορεί και να τον δεις μπροστά σου. Οχι, δεν θα είναι κάποιος σωσίας του, θα είναι ο ίδιος. Μπορεί να σε ρωτήσει «Are You Lonesome Tonight?».

Και άντε να σε πιστέψουμε και να σε συνεφέρουμε μετά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News