«Πρώτη φορά έρχομαι στο Ιδρυμα Νιάρχος». Το είπα με μία δόση ενοχής. Η συνάδελφος με κοίταξε ξαφνιασμένη. «Σοβαρά μιλάς; Καλά, θα πάθεις πλάκα». Ναι, ήταν η πρώτη μου φορά στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τη νύχτα που θα παραδιδόταν στους πολίτες.

Στο λεωφορείο για το Φάληρο. Καλοντυμένες κυρίες και παρέες πιτσιρικάδων. Φτάσαμε και κατεβήκαμε βιαστικά. Το πάρτι είχε ξεκινήσει στους εξωτερικούς χώρους. Πράσινα τραπεζάκια και μία οθόνη που έδειχνε τι γινόταν λίγα μέτρα μακριά, στην εσωτερική αίθουσα.

Τι έβλεπες στον ανοιχτό χώρο; Περίπου ό,τι θα έβλεπες σε ένα μεγάλο παιδικό πάρτι ή κάποιο διάσημο φεστιβάλ. Πιτσιρικάδες με μπαλόνια στα χέρια, ζευγάρια, μοναχικούς κυρίους και κυρίες και φυσικά χιλιάδες ποτηράκια με λευκό κρασί. Λίγα μέτρα μακριά μας, ένα τσούρμο πεινασμένων επισκεπτών είχε ορμήξει στα καλάθια με το φαγητό. Γραβιέρα, ανθότυρο αλλά και ένα κεφάλι παρμεζάνας που, όταν τελείωνε, εμφανιζόταν και πάλι.

Με το ασανσέρ, ανεβήκαμε στο πάνω μέρος του κτιρίου.  Για καλή μας τύχη τότε άρχισαν και τα βεγγαλικά. Ο Πειραιάς και η Αθήνα χανόταν πίσω από χρώματα και καπνούς ενώ ένα κοριτσάκι παραπονιόταν στον πατέρα του ότι φοβάται. Λίγο αργότερα συναντήσαμε την κυρία Ελισάβετ, την κυρία Βασιλική και την κυρία Αζνίβ. Νομίζαμε ότι είναι τρεις καλές φίλες μέχρι να μας πουν ότι γνωρίστηκαν την ίδια ημέρα, πίνοντας κρασί στην ταράτσα του Ιδρύματος.

Μπήκαμε γρήγορα στο κομβικό ερώτημα. «Είστε αισιόδοξες για το μέλλον του Ιδρύματος;». Η κυρία Βασιλική πήρε τον λόγο πριν καν μπει το ερωτηματικό στην πρόταση. «Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξη. Οι πολίτες σέβονται ένα έργο που τους σέβεται». Η γυναίκα που έχει επισκεφτεί το ΚΠΙΣΝ δεκάδες φορές συνέχισε με το ίδιο πάθος. «Θα σου πω και ένα παράδειγμα. Το μετρό της Αθήνας. Παραμένει και σήμερα ένα στολίδι που κανένας δεν διανοείται να το χαλάσει αφήνοντας τα σκουπίδια του κάτω».

Η μουσική είχε δυναμώσει και σε αρκετά σημεία είχαν τοποθετηθεί οι κλασικές καντίνες με γρήγορο φαγητό, χοτ ντογκ και ποπ κορν. Τα πιτσιρίκια στριμώχνονταν και οι γονείς έψαχναν αγκομαχώντας τα πορτοφόλια τους. Ανάμεσα στα πηγαδάκια που είχαν στηθεί, συναντήσαμε τον κύριο Δημήτρη. Καλοντυμένος, γύρω στα 60, μας είπε ότι ενώ μένει στο Αργος έχει επισκεφτεί πολλές φορές το ΚΠΙΣΝ. «Εγώ δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε».

Λίγο μετά τις 9 μμ, η κατάσταση θύμιζε πλέον καλοκαιρινό πάρτι δίπλα στην θάλασσα. Οι κυρίες που σέρβιραν τα ποτήρια με το λευκό κρασί είχαν αρχίσει να ιδρώνουν ενώ οι πρώτοι θαρραλέοι πιτσιρικάδες άφηναν τις τσάντες τους και το έριχναν στον χορό. Οι μουσικές της Kafka έδιναν τον ρυθμό ενώ οι πρώτες γραβάτες ξέσφιγγαν για να ελευθερώσουν κορμιά και πνεύματα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News