Η πετρόσουπα έχει έναν ωραίο μύθο πίσω της. Εξουθενωμένοι και πεινασμένοι στρατιώτες φτάνουν σε ένα φτωχό χωριό. Ομως δεν έχουν τίποτα για φαγητό. Ενας στρατιώτης, λοιπόν, βάζει φωτιά σε ένα μεγάλο τσουκάλι που έχει μέσα νερό και πέτρες. Και καλεί όλο το χωριό σε τραπέζι. Οι χωρικοί δεν έρχονται με άδεια χέρια. Ενας φέρνει μια πατάτα, άλλος ένα λάχανο, άλλος καρότα από τον κήπο, λίγο κοτόπουλο ή λίγο κρέας, λάδι, αλάτι, πιπέρι. Και στο τέλος φτιάχνεται από το «πουθενά» μια νοστιμότατη σούπα. Αυτό είναι το TEDxAcademy, μια συλλογική προσπάθεια που μας χορταίνει.

Φέτος η «πετρόσουπα» περιείχε 19 μεγάλες πέτρες (έως βράχια) και δεκάδες μικρότερες, που τις μαγείρεψαν με έμπνευση και μαεστρία 19 εμπνευσμένοι ομιλητές από όλο τον κόσμο, τις υποστήριξαν περισσότεροι από 120 εθελοντές και τις γεύτηκαν με ενθουσιασμό σχεδόν 1.500 πεινασμένοι ακροατές! Πόσο μεγαλύτερη επιτυχία θα μπορούσε να περιμένει κάποιος;

Η Νίκη Συροπούλου, (curator & licensee του TEDx Academy) μας προετοίμασε για κάτι ταπεινό (πετρόσουπα είπε ότι θα σέρβιρε) και ζήσαμε μια ανεπανάληπτη, μεγαλειώδη εμπειρία!

Θαυμάσαμε νέους, ταλαντούχους χορευτές από τη Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθηλωθήκαμε από τη δυναμική αρμονία των ήχων του βιολοντσέλου του ταλαντούχου Μιχάλη Χόιπελ, ταξιδέψαμε σε όλη τη Γη με τις fones, αναστατωθήκαμε μαθαίνοντας για τον βιομιμητισμό από τον «εν δυνάμει μάγο» – καλλιτέχνη Μανώλη Αναστασάκο, λουστήκαμε Μεσόγειο από ψηλά με τη βοήθεια του ευρηματικού Αχιλλέα Χατζηνίκου και κολυμπήσαμε με συγκίνηση στα «safe waters» της Ελλάδας που «μπορεί να αλλάξει» όπως μας διαβεβαίωσε ο Παναγιώτης Πασχαλάκης. Στο τέλος λικνιστήκαμε ανέμελα αλλά αποφασιστικά στο ρυθμό των Gadjo Dilo.

Οι πέτρες όμως ξεκίνησαν να πέφτουν από την αρχή. Ο φοβερός Δημήτρης Νανόπουλος απλά και μεθοδικά μας άνοιξε μια μικρή χαραμάδα της θεωρίας των υπερχορδών προσγειώνοντας μας ως «απειροελάχιστες χωρο-χρονικές κουκίδες ενός τυχαίου γαλαξία». Υψηλή Φυσική που εξηγήθηκε με τρόπο κατανοητό ώστε όλοι να συνειδητοποιήσουμε την ομορφιά της τυχαιότητας της ύπαρξής μας.

Και ακολούθησε ο δημοσιογράφος John Andrews για να μας δώσει μια συνολική αίσθηση του παγκόσμιου αύριο που σήμερα βρίσκεται σε επικίνδυνη, ασταθή ισορροπία. Ακόμη και όσοι γνωρίζαμε την ψηφιακή επανάσταση της Εσθονίας εντυπωσιαστήκαμε από τις καινοτομίες που εφαρμόζονται εκεί και σίγουρα ζηλέψαμε συγκρίνοντας με τα δικά μας… Αλλά ευτυχώς μετά τον εσθονό βουλευτή Kalle Palling ανέβηκε στη σκηνή η ελληνίδα επιστήμονας Φωτεινή Αγραφιώτη και φωτιστήκαμε λιγάκι, νιώσαμε υπερήφανοι που το κορίτσι μας πρωτοπορεί παγκοσμίως σε θέματα περίπλοκα όπως αυτό της τεχνητής νοημοσύνης. Το άλλο κορίτσι μας, η Ευδοξία Ψάλτη, υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της Microsoft, μας ξεκαθάρισε ότι δεν είναι η τεχνολογία που πρέπει να προσαρμοστεί στην εκπαιδευτική διαδικασία αλλά το αντίθετο! Ο συγγραφέας John Danner, στη συνέχεια, μέσα από μια γερή βουτιά στην «ελληνικότητα» μάς απέδειξε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε (και πάλι μετά από 2.000 χρόνια) κάτι θαυμαστό, και ο πρόεδρος του Αμερικανικού Κολεγίου David Horner μίλησε για «ανθρώπινο κεφάλαιο».

Και ήρθε στη συνέχεια ο «χείμαρρος» Θοδωρής Πεπανίδης, στέλεχος της Mckinsey, να μας διηγηθεί το όνειρό του και όνειρό μας, τη ζωή στην Ελλάδα του 2030 . Ουσιαστικός, μεστός, εμπεριστατωμένος λόγος, χωρίς φοβίες και αστήριχτη αισιοδοξία, χωρίς ακροβατισμούς, με επιχειρήματα, με προτάσεις, με σχέδιο συγκεκριμένο. Έλειπαν, βέβαια, οι πολιτικοί για να τον ακούσουν μπας και πάρουν καμιά καλή ιδέα, αλλά επειδή οι ομιλίες ανεβαίνουν στο youtube τους το προτείνω ανεπιφύλακτα. Άλλωστε «τα πράγματα δεν αλλάζουν με ένα άρθρο και ένα νόμο», όπως υποστήριξε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης.

Αλλάζουν όμως οι νοοτροπίες και οι πρακτικές και οι προσεγγίσεις με τον τρόπο που αυθεντικοί ηγέτες και επιχειρηματίες σαν τον Γιώργο Λογοθέτη οδηγούν τις επιχειρήσεις τους, βασισμένοι στις υγιείς αξίες της προσπάθειας για πρόοδο, της επιμονής, της ανθεκτικότητας, της αξιοκρατίας, της υπεύθυνης ελευθερίας, της ανταποδοτικότητας. «Κάθε εμπόδιο για καλό» ήταν η τελευταία φράση του Γ. Λογοθέτη, φαντάζομαι για να μας δώσει θάρρος, αναρωτιέται όμως κανείς «πόσα ακόμη;»

Οι γονείς που είχαν μαζί τους τα καμάρια τους υπέφεραν από αγκωνιές και άγρια βλέμματα σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του managment guru Jamie Anderson. «Λιγότερη πίεση στα παιδιά» μας συμβούλεψε, «αφήστε τα ελεύθερα να δημιουργήσουν», «κάντε τα αυτόνομα», δώστε τους αγάπη. Σαν κι αυτή που έμπρακτα δίνει σε δεκάδες καρκινοπαθείς γυναίκες ο χειρουργός Γρηγόρης Ξεπαπαδάκης, σεμνά χωρίς τυμπανοκρουσίες, με τον πόθο της προσφοράς να στοιχειώνει τον ύπνο του. Την ιστορία μιας παρόμοιας προσφοράς, σε πρόσφυγες αυτή τη φορά, μας διηγήθηκε ο σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ Jonathan Kloberdanz που έφτασε και στη δική μας Ειδομένη.

Και ήρθε η σειρά του άξιου για σεβασμό Σταύρου Μπένου να μας υποδείξει απλά και σταράτα ότι η κρίση ξεκινάει από τον πολιτισμό, για να περάσει στους θεσμούς και να καταρρακώσει την οικονομία με την «κατάρα του λαϊκισμού» για φερετζέ. Η ιστορία μας των τελευταίων δεκαετιών δηλαδή.

Την τελευταία βραχόπετρα τη φάγαμε στο κεφάλι από την αφοπλιστική και δυναμική Cindy Gallop που με ζηλευτή παρρησία απενοχοποίησε τη συνύπαρξη κέρδους και κοινωνικής προσφοράς και μας πρότεινε την «ανταγωνιστική συνεργασία» ως τρόπο δημιουργίας κοινού οικονομικού οφέλους βασισμένου σε κοινές αξίες. Δεν παρέλειψε δε να επισημάνει ότι «το κλειδί για το μέλλον της Ελλάδας είναι οι γυναίκες» (πράγμα το οποίο έγινε viral με αποτέλεσμα όλες οι γυναίκες της εκδήλωσης να αποκαλούνται «Μέλλον» – not bad!).

Να είστε καλά παιδιά, να είμαστε όλοι καλά να ξαναζήσουμε κι άλλα TEDxAcademy events μήπως τελικά εκτός από το να ξανα-φανταστούμε καταφέρουμε και να ξανα-χτίσουμε αυτή τη χώρα … πέτρα – πέτρα από τη νόστιμη σούπα της φίλης μου της Νίκης!

*Η Μαρίκα Λάμπρου είναι στέλεχος του ιδιωτικού τομέα και συγγραφέας

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News