Δίχως υπερβολές, οι Περσείδες αποτελούν μια από τις πιο φαντασμαγορικές και λαμπρές βροχές μετεωριτών του χρόνου και διαρκούν, περίπου, από τα μέσα Ιουλίου έως τα τέλη Αυγούστου. Ονομάζονται έτσι επειδή το ακτινοβόλο σημείο τους προβάλλεται σε αυτόν τον αστερισμό και φαίνονται σαν να έρχονται συστημένα από εκεί.

Εφέτος, στο διάστημα μεταξύ 12 και 14 Αυγούστου 2016, οι επιστήμονες προέβλεπαν έξαρση της βροχής αυτών των αστεριών, λόγω των βαρυτικών δυνάμεων του πλανήτη Δία που τα ωθούσε προς τη γήινη ατμόσφαιρα. Αυτό σήμαινε ότι τα μετέωρα θα έπεφταν με μεγαλύτερη πυκνότητα – κάτι που είχε να συμβεί από το 2009. Ναι. Από τότε που άρχισε να βρέχει Μνημόνια στη χώρα, τα οποία χάλασαν όλη τη μαγεία. Στον ελληνικό ουρανό το σόου θα ξεκινήσει από αργά τη νύχτα της Πέμπτης, 11 Αυγούστου.

Συγγνώμη, ξέχασα τις συστάσεις. Οι Περσείδες είναι βροχή μετεώρων, όχι απαραίτητα αστεριών. Στην πλειονότητά τους είναι μικρά κομμάτια αστρικής ύλης, ακόμη και σε μορφή σκόνης, και είναι απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τατλ (109P/Swift-Tuttle). Οταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης, με μεγάλες ταχύτητες, καίγονται εξαιτίας της τριβής, μέσα σε δευτερόλεπτα. Αλλα είναι αρκετά μεγάλα και όταν φτάνουν στην επιφάνεια της Γης ονομάζονται «μετεωρίτες», ενώ όσα είναι τόσο λαμπρά, που φαίνονται σαν να διαρρηγνύουν τον ουρανό, ονομάζονται «βολίδες». Φέτος, η NASA υπολογίζει ότι θα πιάσουν, περίπου, τα 60 χιλιόμετρα ανά ώρα.

Λίγη (αστρική) ιστορία

Τον 3ο αιώνα π.Χ., ο ποιητής Αρατος αναφερόταν στα ποιήματά του στον μυθικό Περσέα, ο οποίος, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο-καλοκαιριάτικα, περπατά πάνω στον Γαλαξία ρίχνοντας τα αστέρια μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης με τα βαριά, αντρίκια του πόδια. Βλέπεις, σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Περσέας πέθανε, οι θεοί δεν τον έστειλαν στον Αδη, αλλά στα άστρα. Μαζί του καταστέρισαν την Ανδρομέδα και τους γονείς της -Κηφέα και Κασσιόπη- και έτσι δημιουργήθηκαν οι αντίστοιχοι αστερισμοί, αποτυπώνοντας την ιστορία τους στον ουράνιο θόλο.

Το φαινόμενο των Περσείδων πρώτος φέρεται ότι το παρατήρησε ένας κινέζος αστρονόμος το 36 μ.Χ., ενώ από τον 8ο έως και τον 10ο αιώνα υπάρχουν αναφορές στο φαινόμενο από την Κίνα, την Ιαπωνία και την Κορέα. Εδώ, δηλαδή, και -σχεδόν- 20 αιώνες.

Αντίστοιχα, στα λημέρια τα δικά μας, τα δυτικά, πρώτη φορά εξέτασε το ίδιο φαινόμενο ο βέλγος αστρονόμος Αδόλφο Κετελέ, τον Αύγουστο του 1835. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο ιταλός αστρονόμος Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι διατύπωσε μια θεωρία για τη γένεση των Περσείδων. Μία λαϊκή ονομασία της βροχής αυτής, σε ρωμαιοκαθολικές χώρες, είναι τα «Δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου», καθώς στις 10 Αυγούστου τιμάται η μνήμη του μαρτυρίου του.

Ετσι, λοιπόν, το τριήμερο 12-14 Αυγούστου, αν βρεθείτε μακριά από την πόλη -σε σημείο, τέλος πάντων, που δεν επηρεάζεται από τη φωτορύπανση, σηκώστε το βλέμμα στον βραδινό ουρανό, κατά προτίμηση μετά τις 22:30. Τότε, το ακτινοβόλο σημείο θα κορυφωθεί, σύμφωνα με τους αστρονόμους της NASA, και τα μετέωρα θα πέφτουν με μεγαλύτερη πυκνότητα.

Προαιρετικά, μπορείτε να κάνετε και όσες ευχές θέλετε. Ο άγραφος κανόνας αναφέρει ότι δεν πιάνουν εκείνες που έχουν μέσα τους ολόκληρα κομμάτια υλισμού -να κερδίσετε λαχείο, για παράδειγμα- αλλά όσες είναι έμπλεες συναισθήματος. Τα αστέρια κουβαλάνε τόση μαγεία μέσα τους και -λόγω… ετυμολογίας!- τόσο σταριλίκι, που μπορούν να ξεπλένουν τις μύχιες επιθυμίες μας, ακόμα κι αν αυτές δεν γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Κι αν εκείνο το βράδυ, λόγω καιρικών συνθηκών, δεν μπορέσετε να δείτε το φαινόμενο να εκτυλίσσεται στον καλοκαιρινό βραδινό ουρανό, η απόλυτη συμπαντική αλήθεια θα εξακολουθήσει να ισχύει: ακόμα κι αν δεν τη βλέπεις, είναι πάντα εκεί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News