Τα αθλητικά ραδιόφωνα έχουν μία ζώνη που παραδίδεται στους ακροατές τους. Παίρνει ο άλλος τηλέφωνο και μέσα σε τρία λεπτά έχει αλλάξει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ξεκινώντας με την απόλυση του Λουίς Ενρίκε από την Μπαρτσελόνα.

Τα συνέδρια των κομμάτων είναι, στο μεγαλύτερο μέρος τους, σαν τις εκπομπές του αθλητικού ραδιοφώνου. Θα βγει ο σύνεδρος και θα πει τον πόνο και θα ερμηνεύσει το όνειρο του. Απλώς δεν είναι ο Γιώργος Γεωργίου που δίνει τον λόγο, αλλά ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.

Κυριακή πρωί και πρέπει να είμαι ο μόνος που ακούει τι ακριβώς λέγεται από το βήμα του 10ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Οι σύνεδροι παίρνουν τον λόγο και έχουν το δικό τους αναμνηστικό τρίλεπτο. Εγγράφονται στον κατάλογο των ομιλητών όπως οι δρομείς που τερματίζουν σε κάτι κυριακάτικους αγώνες δρόμου μαζικής συμμετοχής. Στην πραγματικότητα δεν τους ακούει κανείς. Οι άνθρωποι συνομιλούν με τον διπλανό τους, βγαίνουν φωτογραφίες, στήνονται στην ουρά για καφέ, κάνουν δημόσιες σχέσεις, νέες γνωριμίες, ανταλλάσσουν κάρτες και αριθμούς τηλεφώνου, δίνουν υποσχέσεις «για ένα ποτό» που σβήνουν δύο βήματα πιο πέρα.

Ο χώρος στον οποίο διεξήχθη το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας είναι εντυπωσιακά μεγάλος και λειτουργικά άρτιος. Φανταστείτε κάτι σαν υπόστεγο συντήρησης αεροπλάνων, με το μεγαλύτερο τμήμα της κεντρικής αίθουσας να είναι κενό από καρέκλες και ανθρώπους. Αυτό από τη μία χορηγεί άνεση, από την άλλη επιτρέπει χαλαρή συμπεριφορά. Οι σύνεδροι δεν αισθάνονται τον «έλεγχο» που επιβάλλει μία αίθουσα ξενοδοχείου. Ολα, λοιπόν, λέγονται και γίνονται κάτω από μία ομπρέλα οχλοβοής. Λογικό. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν εκεί με στόχο να αλλάξουν ή, τέλος πάντων, να σώσουν την Ελλάδα. Βέβαια μερικοί πάρκαραν ως και πάνω στις διαβάσεις πεζών του πάρκινγκ προκειμένου να περπατήσουν λιγότερο. Ο δρόμος προς την εξουσία είναι ανηφορικός. Ας είναι τουλάχιστον και σύντομος.

Τι άνθρωποι ήταν όλοι αυτοί; Ε, αν αυτό το πλήθος είχε ομοιογένεια θα ήταν για να ανησυχούμε. Είχε λίγο από πολλούς. Το γνωστό μωσαϊκό που αντιπροσωπεύει την ελληνική κοινωνία. Αυτοί είναι η Νέα Δημοκρατία. Στο παράλληλο συνέδριο, όμως, ήταν ο Κυριάκος. Το παράλληλο συνέδριο ήταν οι θεματικές εκδηλώσεις με αντικείμενο τις επιμέρους προτάσεις πολιτικής. Εκεί ναι, έβλεπες το κοινό που ψάχνει τον Κυριάκο ως μπαλαντέρ για να ενώσει ρεύματα και πρωτοβουλίες. Αυτή είναι η δεξαμενή των στελεχών που, υποτίθεται, κατά το σχέδιο Μητσοτάκη, θα γεμίσει τη Νέα Δημοκρατία και θα αραιώσει την παλιά σύνθεση.

Η vintage σύνθεση ήταν, βέβαια, εκεί. Στην πρώτη σειρά. Μερικά πρόσωπα σε πλάνευαν, έλεγες ότι δεν μπορεί, κέρινα είναι. Από άλλη εποχή και από άλλο σύμπαν. Να, χάζευα τον Παναγιώτη Ψωμιάδη να ψάχνει χέρια για να σφίξει, ο «Μητσάρας» της Νέας Δημοκρατίας. Είδα τον Γιώργο Βουλγαράκη, με το χαμόγελο του ανέμελου χομπίστα, να μην αφήνει το βλέμμα του να πέσει προς τα κάτω. Tον Δημήτρη Σιούφα, να τεντώνει το αυτί μήπως και ακούσει κανένα «πρόεδρε». Τη Φάνη Πάλλη ως ανάμνηση γεύσης – λουκουμάδες μου φέρνει στον ουρανίσκο. Την Αννα Ψαρούδα – ασπρόμαυρες εικόνες.

Δεν είδα τον Κώστα Καραμανλή. Ηταν στην αρχή, δεν θα ερχόταν και στη λήξη. Τι να κάνει ο Κώστας Καραμανλής στην πρώτη σειρά αυτού του συνεδρίου; Να χειροκροτήσει τον απολογισμό που, λες και παίζει tape, έκανε για άλλη μία φορά ο Σαμαράς; Να επιδοκιμάσει τον Μητσοτάκη που ζητεί να φύγουν οι «επικίνδυνοι και οι ιδεοληπτικοί»; Μα, ο ίδιος έπαιζε μαζί τους τις κουμπάρες! Δεν ήταν ένα καλό συνέδριο για τον Καραμανλή. Γενικώς τίποτα δεν πάει καλά στον Καραμανλη τώρα τελευταία. Ας λέει ο Κυριάκος περί καραμανλισμού και ας του αναγνωρίζει ο Σαμαράς ότι «είπε την αλήθεια». Δεν είναι μόνο οι κομματικοί συσχετισμοί. Είναι η πραγματικότητα που δίνει στο σύστημα Καραμανλή τις σωστές του διαστάσεις. Απουσίαζε ο Μεϊμαράκης. Ομως ο Μεϊμαράκης, περισσότερο ιδιωτεύει και λιγότερο πολιτεύεται πια.

Ακούω τον Κωστή Χατζηδάκη να ομιλεί για τα προγραμματικά της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή τη φορά το κόμμα μας προτείνει μία «Συμφωνία Αλήθειας» που χωράει σε ένα φυλλάδιο 21 σελίδων. Είναι ένα περίγραμμα του κυβερνητικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας. Πώς ήταν κάποτε το «Συμβόλαιο με το Λαό» ή τα διάφορα με ελπίδες και αναγέννηση; Τώρα είναι η αλήθεια. Ε, ναι. Μετά την εποχή των υποσχέσεων, μετά το όργιο του λαϊκισμού, η πολιτική σημειολογικά δίνει χώρο μόνο στην αλήθεια. Και όμως, ο Χατζηδάκης λέει πράγματα που έχουμε ακούσει και στο παρελθόν. Και, μεταξύ μας, δεν είναι αστείο να ακούς κόμμα εξουσίας που εξαγγέλλει πάταξη της φοροδιαφυγής; Ακόμα και αν διαθέτουμε ιδέες, έχουμε απαξιώσει τόσο τις λέξεις, ώστε δεν μπορούμε να τις περιγράψουμε με αξιοπιστία. Πώς να πεις κάτι με λέξεις που έχουν χάσει εδώ και καιρό το νόημα τους;

Ο Βαρβιτσιώτης καλεί τον Μητσοτάκη. Δεν είναι 1986, είναι τριάντα χρόνια μετά. Ο Κυριάκος επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ, σε πολιτικό, ιδεολογικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Ε, αυτό ήταν ουσιαστικά το συνέδριο. Η διάνοιξη χαρακωμάτων για τη μάχη δύο αντίθετων κόσμων, το νέο καταστατικό της Νέας Δημοκρατίας και η παραχώρηση χώρου στον Σαμαρά – μιλάμε για αμέτρητες selfies. Και, ναι, ο Μητσοτάκης πήρε αυτά που ήθελε. Εδωσε στο κόμμα περισσότερες θέσεις στην Πολιτική Επιτροπή και τσέκαρε όλους τους καταστατικούς στόχους του. Εβλεπα, όμως, τους συνέδρους να τον χειροκροτούν όρθιοι και αναρωτήθηκα αν ο ίδιος γνωρίζει ότι, εφόσον κερδίσει τις εκλογές, αυτούς θα έχει απέναντι ως αντιπάλους, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι, άλλωστε, η πολιτική στην Ελλάδα; Να μιλάς για λιγότερο κράτος και, από αυτούς που σε χειροκροτούν, οι περισσότεροι να ενδιαφέρονται να το στελεχώσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News