Μετ’ επαίνων και χαμογέλων, το Eurogroup της περασμένης Παρασκευής άνοιξε τον δρόμο για την νέα φάση της πολιτικής περιπέτειας στην Ελλάδα.

Εχοντας προφανώς κατά νου ότι τα επεισόδια των προηγούμενων ετών πρέπει να αποφευχθούν με κάθε τρόπο, οι δανειστές επέβαλαν στην κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου έναν όρο που καμία άλλη δεν είχε βρει μπροστά της (το αντιστοίχου πνεύματος email Χαρδούβελη ήταν μία προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά να ελιχθεί, με πολύ ηπιότερες προληπτικές ρυθμίσεις, την οποία οι δανειστές απέρριψαν).

Κατόπιν αυτών, έχει έλθει η ώρα της «επιλογής του Αλέξη Τσίπρα».

Ο Πρωθυπουργός έχει να επιλέξει μεταξύ δύο οδών:

Είτε περιλαμβάνει τα προληπτικά μέτρα με ορίζοντα το 2018 στις ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό – Φορολογικό που έχει καταθέσει στην Βουλή προς ψήφιση ήδη από το βράδυ της Παρασκευής, είτε παίζει και πάλι καθυστέρηση, το Εurogroup της επόμενης Πέμπτης αναβάλλεται επ’ αόριστον, η χώρα ξαναζεί την περιπέτεια του 2015 και η κυβέρνηση αρχίζει να παραπαίει μία ώρα αρχύτερα.

Και τα δύο ενδεχόμενα έχουν περιπλοκές για τον Τσίπρα και υπό αυτήν την έννοια, οι χειρισμοί και οι απαιτούμενες πολιτικές ακροβασίες που θα επιλέξει τις επόμενες ημέρες θα κρίνουν πολλά.

Αν όπως όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν επιλέξει να ψηφίσει τα πρόσθετα μέτρα (τα οποία σημειωτέον ως ενδεχόμενο και πρόβλεψη υπάρχουν στο μνημόνιο του προηγούμενου καλοκαιριού για την περίπτωση απόκλισης από του δημοσιονομικούς στόχους), θα έλθει μοιραία αντιμέτωπος με μία μερίδα βουλευτών του, οι οποίοι πολύ δύσκολα θα ψηφίσουν, καθώς κάποιοι από αυτούς δεν έχουν πολλές αυταπάτες για το πολιτικό τους μέλλον.

Θα κυριαρχήσει η λογική που λέει «το 2018 και όταν χρειαστεί να εφαρμοσθούν τα μέτρα, είτε δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, είτε… βλέπουμε»

Το ζήτημα σε αυτήν την περίπτωση και σε ό,τι αφορά τις μικροπολιτικές και εσωκομματικές διευθετήσεις, θα είναι αν οι βουλευτές αυτοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα Σακελλαρίδη, θα παραδώσουν τις έδρες τους και θα δώσουν τη θέση τους στους επιλαχόντες πρόθυμους να επωμισθούν το βάρος του 4ου μνημονίου (και δεύτερου της κυβέρνησης της Αριστεράς).

Είναι δε προφανές, από τα συγκεχυμένα συμφραζόμενα των κυβερνητικών αξιωματούχων, ότι σε μία τέτοια περίπτωση θα κυριαρχήσει η λογική που λέει «το 2018 και όταν χρειαστεί να εφαρμοσθούν τα μέτρα, είτε δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, είτε… βλέπουμε».

Στην αντίθετη περίπτωση που ο Πρωθυπουργός επιλέξει την συνέχιση της αδιέξοδης διαπραγμάτευσης και αρνηθεί τον όρο των πρόσθετων μέτρων, η χώρα θα ζήσει και πάλι την περιπέτεια του 2015, με το πρόβλημα της ρευστότητας να επανέρχεται και να ασκεί πιέσεις αφόρητες πιέσεις στην οικονομία, την καθημερινότητα των πολιτών και μοιραία κάποια στιγμή και στην κυβερνητική συνοχή και αντοχή.

Μία τέτοια, δεύτερη εκδοχή, θέλει τον κ. Τσίπρα να παρατείνει την εκκρεμότητα έως και το βρετανικό δημοψήφισμα, με το σκεπτικό ότι είτε με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να διεκδικήσει κάτι ευνοϊκότερο, είτε σε περίπτωση Brexit θα μετατραπεί σε μία υπολεπτομέρεια του ευρωπαϊκού προβλήματος και θα κληθεί να παίξει πλέον άλλο παιχνίδι, ίσως και με άλλες επιλογές όπως η έξοδος, σε μία Ενωση που θα διαλύεται.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιλογές του κ. Τσίπρα τις αμέσως επόμενες ημέρες θα κρίνουν για μία ακόμη φορά πολλά.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση, αυτός θα είναι ο Πρωθυπουργός που θα έχει δεσμεύσει την χώρα για σειρά ετών. Κάτι για το οποίο προειδοποιούσε και απειλούσε τον Αντώνη Σαμαρά, προτού τον ανατρέψει μέσω της κατάχρησης των συνταγματικών του προνομίων, στα τέλη του 2014.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News