Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν τρία αποτελέσματα: η νίκη, η ισοπαλία και η ήττα. Αλλά, συχνά, οι προπονητές εφευρίσκουν κι ένα τέταρτο: την ήττα με δικαιολογίες.

Οι πρώτες δηλώσεις του Αντρέα Στραματσόνι αμέσως μετά τον αγώνα στο Περιστέρι, το βράδυ της Τετάρτης στην κάμερα του OTE Sports, έμοιαζαν με παρηγοριά στον εαυτό του: «Το μόνο που δεν πήγε καλά για μάς σήμερα, ήταν ότι δεχθήκαμε το γκολ της χρονιάς από τον αντίπαλο. Ημασταν καλύτεροι, ελέγχαμε το παιχνίδι και νομίζω ότι παίξαμε το καλύτερο δυνατό με βάση τις εννέα απουσίες που είχαμε… Παίξαμε το παιχνίδι μας, ήμασταν καλοί και, πλέον, κοιτάμε μπροστά».

Είναι προτέρημα να βλέπεις τα πράγματα με αισιοδοξία. Αρκεί αυτή η διάθεση να μην κρύβει κάτω από το χαλί τα προβλήματα που πρέπει να λύσεις. Τίποτε δεν διορθώνεται από μόνο του.

Στη διαδρομή από τον αγωνιστικό χώρο προς τα αποδυτήρια, ο ιταλός προπονητής -φαίνεται- το ξανασκέφτηκε. Εκλεισε την πόρτα πίσω του και μίλησε στους παίκτες του με σκληρή γλώσσα, για πρώτη φορά στους σχεδόν τρεις μήνες που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό. Ισως άργησε να το κάνει. Ο εξάψαλμος διήρκεσε περίπου 20 λεπτά και οι φωνές του έφταναν μέχρι τη «μικτή ζώνη», εκεί όπου οι νικητές έκαναν τις δηλώσεις τους μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Κι έπειτα, στη συνέντευξη Τύπου, ο 39χρονος Στραματσόνι παραδέχτηκε οτι ήταν πολύ θυμωμένος με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας του. Δικαίως. Αλλά έπρεπε να οργιστεί και με τον καθρέφτη του.

Ο αποκλεισμός στο Κύπελλο από τον Ατρόμητο σήμανε -για τον Παναθηναϊκό- το πρόωρο τέλος μιας σεζόν που άρχισε καταστροφικά, με το διπλό στραπάτσο του στην Ευρώπη, και ολοκληρώθηκε τραγικά. Υπάρχει και ο στόχος της πρώτης θέσης στα play-off, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά αυτός -ουσιαστικά- αφορά την επόμενη αγωνιστική περίοδο, αφού θα κρίνει ποιο ευρωπαϊκό «εισιτήριο» για το 2016-2017 θα πάρει η ομάδα. Για εφέτος, η μοναδική ελπίδα διάκρισης που της είχε απομείνει, ήταν το Κύπελλο. Κι αυτή πέθανε -τελευταία- το βράδυ.

Το δάσος, λοιπόν, είναι μια πικρή αλήθεια του ποδοσφαίρου: ότι μια ομάδα που στη μέση της σεζόν αλλάζει προπονητή, αγωνιστική τακτική και παίκτες, αυτές τις αναταράξεις δύσκολα μπορεί να τις αποφύγει

Πέθανε μόνη και αβοήθητη. Σε καμία στιγμή του ματς οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν έδειξαν  ψυχολογικά προετοιμασμένοι για ένα παιχνίδι από αυτά που κρίνουν μια ολόκληρη χρονιά. Ανευροι, χαλαροί -σαν παραδομένοι στη μοίρα τους- δεν δημιούργησαν ούτε μια κλασσική ευκαιρία για γκολ. Οπως και στον πρώτο προημιτελικό, στη Λεωφόρο (0-0). Σε σχεδόν 200 λεπτά αγώνα (μαζί με τις καθυστερήσεις) δεν κατάφεραν να ανησυχήσουν ιδιαίτερα έναν αντίπαλο που βρίσκεται στην ουρά της βαθμολογίας. Και στη χθεσινοβραδινή ρεβάνς πήγαν με τη σκέψη να αρπάξουν την πρόκριση, αφού και το 1-1 θα τους βόλευε μια χαρά, κι όχι να νικήσουν. Με υπερβολική προσοχή στα μετόπισθεν, απέναντι στην ομάδα με την τρίτη χειρότερη επίθεση στη βαθμολογία. Χειρότερος από τον αποκλεισμό, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτός ήρθε.

Τώρα όλοι αναζητούν τα αίτια του δυστυχήματος. Οι πολλές απουσίες σημαντικών παικτών, σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους. Επίσης, το ότι σχεδόν όλοι όσοι έπαιξαν, βρέθηκαν σε κακή βραδιά. Αλλος ένας λόγος είναι η ατολμία του Στραματσόνι. Που φοβήθηκε υπερβολικά τον Ατρόμητο, που άφησε στον πάγκο για πάνω από μια ώρα τον μοναδικό διαθέσιμο γκολτζή (τον Μπεργκ), που έβλεπε τον Εσιέν να… περπατάει από την αρχή του ματς και τον έβγαλε στο 91′ (αλήθεια, τι νόημα είχε τότε;). Ολα αυτά, όμως, είναι το δέντρο. Αλλωστε, δεν εξηγούν παρόμοια μπλακ-άουτ της ομάδας σε προηγούμενους αγώνες της, όπως με την Ξάνθη ή τον ΠΑΣ Γιάννινα. Ή το ότι, στα τελευταία τέσσερα ματς, οι «πράσινοι» έχουν σκοράρει μόνο σε ένα. Το δάσος, λοιπόν, είναι μια πικρή αλήθεια του ποδοσφαίρου: ότι μια ομάδα που στη μέση της σεζόν αλλάζει προπονητή, αγωνιστική τακτική και παίκτες, αυτές τις αναταράξεις δύσκολα μπορεί να τις αποφύγει.

Ο Παναθηναϊκός πληρώνει -και θα εξακολουθήσει να πληρώνει μέχρι το τέλος της σεζόν- την απόφασή του να αλλάξει σχέδιο μάχης, ενώ ήδη πολεμά. Την αργοπορία του να αντικαταστήσει τον Γιάννη Αναστασίου, ο οποίος αποχώρησε ενώ είχαμε φτάσει στο 1/3 της αγωνιστικής περιόδου. Την επιλογή να τον διαδεχθεί ένας τεχνικός με εντελώς διαφορετική τακτική φιλοσοφία, ο οποίος -φυσιολογικά- ζητά από τους ποδοσφαιριστές του να ξεχάσουν ό,τι ήξεραν μέχρι σήμερα και να μάθουν έναν τρόπο παιχνιδιού που ελάχιστα μοιάζει με τον προηγούμενο. Προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να γνωρίσουν τους νέους συμπαίκτες τους. Και ο προπονητής τις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών του. Ολα αυτά είναι δύσκολα από μόνα τους. Πόσω μάλλον να τα κάνεις με την παράλληλη υποχρέωση να νικάς.

Και τώρα, τι; Ουσιαστικά πρόκειται για την «Καμπάλα Νο2». Οπως τότε, στην αρχή της σεζόν, όλοι νιώθουν ότι δεν υπάρχει τίποτε, πια, ώστε να συνεχίσουν την προσπάθεια. Το ομολόγησε ο Πράνιτς, μετά τον αγώνα: «Δυστυχώς η χρονιά τέλειωσε για μας». Και μια από τις πιο δύσκολες αποστολές για έναν προπονητή, είναι να βρίσκει κίνητρα για τους παίκτες του, εκεί που δεν υπάρχουν. Οταν πιστεύουν οτι τα έχουν χάσει όλα – ή τα έχουν κερδίσει όλα. Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να πάει «άδειος» στα δύσκολα παιχνίδια που ακολουθούν, ιδίως στα ντέρμπι που έχει μπροστά του.

Επίσης, από σήμερα αρχίζει για τους ποδοσφαιριστές της ομάδας ένα τρίμηνο εξετάσεων, καθώς το καλοκαίρι ο Στραματσόνι θα πρέπει να παραδώσει δυο λίστες, εν όψει της νέας σεζόν: μια με τους ανεπιθύμητους, που θα πρέπει να αποχωρήσουν, και μια με τις θέσεις στις οποίες θα χρειαστεί ενίσχυση. Δηλαδή, μετεγγραφές καλύτερων από τους υπάρχοντες. Κάποιοι θα φύγουν έτσι κι αλλιώς, όπως ο Πράνιτς και ο Πέτριτς (που σταματάει το ποδόσφαιρο), ενώ κάποιοι άλλοι -οι περισσότεροι- θα πρέπει να αξιολογηθούν: από τον Μαρινάκη, τον Λουντ και τον Νάνο, μέχρι τον Αμπέιντ και τον Εσιέν.

Η τρίτη -και διόλου ευκαταφρόνητη- συνέπεια του αποκλεισμού, είναι ότι με κάποιο τρόπο θα πρέπει να «ξαναζεσταθεί» το απογοητευμένο κοινό του συλλόγου. Κι αυτός ο «κάποιος τρόπος» είναι μόνο ένας: να πειστεί, στους αγώνες που απομένουν ώς το τέλος της σεζόν, ότι κάτι καλό ετοιμάζεται για του χρόνου. Οτι τέτοιες ντροπές σαν τις φετινές, δεν θα τις ξαναζήσει.

Ενα κακό, που δεν έχει να κάνει μόνο με τον Παναθηναϊκό, είναι πως οι έλληνες φίλαθλοι έχασαν, πάλι, την ευκαιρία να δουν τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ (που διεκδικεί απόψε την πρόκριση από τον Πανιώνιο) μαζί στους «4» της διοργάνωσης. Αυτό θα συνέβαινε -περιέργως- για πρώτη φορά στα χρονικά του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου. Συχνά στο παρελθόν συναντήθηκαν στους ημιτελικούς του Κυπέλλου οι τρεις «μεγάλοι», όμως ποτέ και οι τέσσερις την ίδια σεζόν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News