Η δεύτερη καραντίνα έχει πέσει σε όλους πολύ πιο βαριά από την πρώτη. Είναι οι καθημερινές εκατόμβες που έχουν κάνει πιο δραματική την εικόνα. Τα συνολικά υγειονομικά δεδομένα πολύ πιο δύσκολα από πριν. Ο χειμώνας και το σκοτάδι επιτείνουν το πρόβλημα, ενώ αυτή τη φορά δεν έχουμε να περιμένουμε άμεσα το λυτρωτικό ελληνικό καλοκαίρι. Αντίθετα, έχουμε πια κουραστεί τόσους μήνες υπό τη δαμόκλειο σπάθη του κορονοϊού πάνω από το κεφάλι μας. Και βεβαία οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, που βλέπουμε να αθροίζονται επικίνδυνα, κάνουν ακόμα πιο αβέβαιο το μέλλον, κρατώντας το τέλος αυτής της δυστοπίας σ’ έναν θολό ορίζοντα.

Σχεδόν σε κάθε τηλεφώνημα, στην αμήχανη εισαγωγή κάθε Skype ή Zoom επικρέμεται ένα θλιβερά επαναλαμβανόμενο συμπέρασμα: αυτή τη φορά είναι πιο δύσκολα.

Ο καθένας προσπαθεί να το διαχειριστεί διαφορετικά: Λίγο περισσότερο αλκοόλ το βράδυ, πολύ περισσότερο φαγητό όλη μέρα, ασύγκριτα πιο διευρυμένο ωράριο εργασίας, ακόμα συχνότερη μετακίνηση 6 και youtube yoga, αναρρίχηση στα ψηλά ράφια της βιβλιοθήκης, μεγαλύτερες τηλεφωνικές συνομιλίες μέχρι αργά… ψάχνουμε όλοι τις προσωπικές μας βαλβίδες εκτόνωσης, μέσα κι έξω μας, ακόμα κι αν είναι πλασματικές.

Δεν τα καταφέρνουμε και τόσο καλά μεν, αλλά το προσπαθούμε. Αναζητούμε εναγωνίως εκείνους κι εκείνα που μπορούν να μας διατηρήσουν στην «επιφάνεια».

Καταλάβαμε ότι το μυστικό κρύβεται στο πώς θα κρατηθούμε μαζί, παρά το ότι παραμένουμε μακριά. Δεν είναι εύκολο, αλλά επιστρατεύομε κάθε διαθέσιμο μέσο.

Στην πρώτη καραντίνα, εντόπισα στο Facebook τις αυτοσχέδιες συναυλίες ενός πραγματικά πολύ ταλαντούχου και πνευματώδους μουσικού, του Στέφανου Κόκκαλη. Μια διαδικτυακή παρέα αγνώστων που ξαφνικά διασκεδάζαμε και μαζί και μόνοι. Κυρίως όμως, μαζί θα έλεγα. Δυο – τρεις φορές την εβδομάδα, άνθρωποι που γνωριζόμαστε μόνον ως facebook προφίλ, συντονίζουμε τα τραγούδια μας κι ας μην ακουγόμαστε. Χατζηδάκης, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Κραουνάκης, έντεχνο και λαϊκό, παραγγελιές και αφιερώσεις, κάνουν μερικά βράδια της καραντίνας πιο εύκολα να τα καταπιείς.

Η Άννα, ο Παντελής, ο Αλέξης, ο Σταύρος, η Μάντυ… έχουμε περάσει τόσα βράδια μαζί, άσχετα αν δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο αν συναντηθούμε κάποια στιγμή από κοντά.

Τη Μάντυ είχα καιρό να την ακούσω. Είχα καταλάβει ότι αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας και περίμενα να μάθω νέα της. Ξαφνικά, χθες, σε μια διαδικτυακή συνάντηση έκπληξη που της έκανε ο υπέροχος σύζυγός της, αποκαλύφθηκε ότι η Μάντυ αναρρώνει από μια σοβαρή επέμβαση. Είναι στο νοσοκομείο, αλλά καλά. Συνδεθήκαμε μαζί της μέσω Instagram για να της φτιάξουμε τη διάθεση. Να τη γεμίσουμε μ’ ευχές για ταχεία ανάρρωση και να αφιερώσουμε με ευγνωμοσύνη τα τραγούδια της βραδιάς στις νοσοκόμες που είχαν βάρδια. Κι εκείνες ξέκλεψαν μερικά – ελάχιστα – λεπτά για να τραγουδήσουν μαζί μας σε μια σουρεάλ συναυλία μέσα από το νοσοκομείο.

Η Μάντυ, έσπευσε να βάλει το κόκκινο κραγιόν της για να μας υποδεχθεί σ’ αυτή τη διαδικτυακή επίσκεψη. Το ωχρό πρόσωπό της γέλαγε χθες σαν παιδί καθώς τραγουδούσαμε ξανά παρέα, σηματοδοτώντας ότι τα χειρότερα πέρασαν. Και συγκινηθήκαμε μαζί, σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια. Σαν να ήμασταν δίπλα της στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Εικονικά, ναι, μα όχι ψεύτικα. Ενώνοντας τα μικρά κομματάκια της εναπομείνασας προσωπικής μας αισιοδοξίας για το ότι «η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει» που θα τραγουδάμε ξανά από κοντά. Υπέροχοι άνθρωποι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News