Τι κρατάμε από αυτόν τον «γύρο» της διαδικασίας για τη συνταγματική αναθεώρηση; Πρώτα κάτι θετικό: η κυβέρνηση δεν θα πέφτει λόγω αδυναμίας της Βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λεπτομέρειες για τα της διαδικασίας εκλογής θα μάθουμε στην επόμενη Βουλή. Αν πάντως οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές, τελειώσαμε με το σενάριο περί δεξιάς παρένθεσης.

Ο Τσίπρας, βέβαια, δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Αν δεν προωθούσε αυτή τη μεταρρύθμιση θα ήταν σαν να έκανε δήλωση ήττας, στερώντας από τον εαυτό του το δικαίωμα να εγκαλεί την αντιπολίτευση για καιροσκοπισμό και ανευθυνότητα. Και αν μη τι άλλο, η αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου αποτελεί χρήσιμη συμβολή στο αίτημα της κανονικότητας. Αν μάλιστα η Βουλή αποδέχετο και την υποχρέωση για σταθερό εκλογικό κύκλο, αυτή η θετική μεταρρύθμιση θα άλλαζε και τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού.

Τι άλλο μάθαμε; Όχι και πολλά.

Το άρθρο περί θρησκευτικής ουδετερότητας προκρίθηκε για την επόμενη Βουλή, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι μία κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα κάνει τον σταυρό της και δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε λέξη από το υφιστάμενο. Το πιθανότερο δε είναι ότι αν σχηματιστεί κυβέρνηση ΝΔ δεν πρόκειται να δούμε ούτε έναν υπουργό να ορκίζεται με πολιτικό όρκο.

Επίσης οι πολιτικοί έρχονται πιο κοντά στην ποινική μεταχείριση των κοινών θνητών. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, θα τους κυνηγούσαν ως και οι τσολιάδες από τον Aγνωστο Στρατιώτη. Ωστόσο για την ασυλία τους θα συνεχίζει να αποφασίζει η Βουλή και όχι ένα ανεξάρτητο σώμα. Τα περί αναδρομικότητας του νόμου που, κατά τον Πρωθυπουργό, απέρριψε η ΝΔ, δεν είναι καν άξια συζήτησης. Αναδρομικότητα δεν εφαρμόζεται στον ποινικό κώδικα, θα ενσωματωθεί στο Σύνταγμα; Μιλάμε για τα στοιχειώδη…

Η συζήτηση περί μη κρατικών πανεπιστημίων είχε ήδη τελειώσει και η μάχη για το αυτονόητο θα κρατήσει για χρόνια. Να είναι καλά ο έλληνας γονιός που πληρώνει για σπουδές στο εξωτερικό και καλόχρονη η κυβέρνηση που φυτεύει ΑΕΙ όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Έτσι, άλλωστε, τονώνουμε την ελληνική ύπαιθρο και κάνουμε ακόμα πιο προσιτό το όνειρο της μέσης ελληνικής οικογένειας που θέλει να καμαρώσει και έναν φοιτητή στο τραπέζι της.

Εννοείται ότι η ηγεσία της Δικαιοσύνης θα επιλέγεται με πολιτική απόφαση και πρόσημο, ενώ δεν τίθεται θέμα αξιολόγησης στο Δημόσιο. Από την άλλη, ορθώς σταματάει η συζήτηση περί δημοψηφισμάτων (που θα μπορεί να προκαλεί η Χρυσή Αυγή, για παράδειγμα) και τα περί διασφάλισης «αξιοπρεπούς διαβίωσης» από το κράτος, κάτι που είναι τόσο αφηρημένο, ώστε δεν μπορεί να προσδιοριστεί αντικειμενικά στον καταστατικό χάρτη.

Σε γενικές γραμμές ήταν μία άτολμη διαδικασία αναθεώρησης ενός Συντάγματος που, για να είμαστε ειλικρινείς, αποδείχθηκε ανθεκτικό στα χρόνια του σοκ και της οργής. Προφανώς τα αντανακλαστικά του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας δεν ευνοούν τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις και τις βαθιές τομές που, σε μεγάλο κομμάτι του δυτικού κόσμου, ανήκουν στη σφαίρα του αυτονόητου. Όμως πάντα έτσι δεν ήταν; Οι μεγάλες αλλαγές φτάνουν εδώ όπως το φως από άλλους γαλαξίες. Με καθυστέρηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News