Στην αρχή είχε μια κάποια πλάκα. Δεν άρεσε σε ένα μεγάλο κοινό ο χριστουγεννιάτικος φωτισμός στη Βασιλίσσης Σοφίας και τον περιποιήθηκαν μέσα από το πιο πρόσφορο Μέσο: τη μεγάλη πλατεία των social media. Γελάσαμε, συμμετείχαμε, είπε/είπαμε ο καθένας μας το μακρύ του και το κοντό του, βροχή τα posts και τα σχόλια, πάρα πολύ ωραία όλα αυτά και απολύτως αναμενόμενα, ακόμη και οι υπερβολές: δημόσιος χώρος, δημόσιο θέ(α)μα, δημόσιος λόγος, ποιος και γιατί να απαγορέψει στον καθένα να πει την άποψή του;

Δεν κοστίζει άλλωστε τίποτα η κριτική σε αυτόν που την κάνει. Οπως και ο φωτισμός της Βασιλίσσης Σοφίας. «Τζάμπα» είναι. Δώρο της Στέγης Ωνάση και σε όποιον αρέσει. Σε όποιον δεν αρέσει, ας τον «θάψει» στο Facebook, ας τον γελοιοποιήσει στο twitter, ας τον λοιδορήσει στο καφενείο. Δικαίωμά του. Κάπου εκεί θα έπρεπε να λήξει και το θέμα. Μπα…

Βρέθηκε η Στέγη Ωνάση να βάλλεται για την εν γένει φιλοσοφία και αισθητική της. Της καταλογίζεται ελιτισμός, δηθενισμός, επιτηδευμένος μοντερνισμός κλπ. Βγήκαν, με άλλα λόγια, τα μεγάλα μαχαίρια από «φίλους» και οχτρούς, που βρήκαν αφορμή και τα πράγματα σοβάρεψαν…

Μέσα σε όλα αυτά, ο Δήμος Αθηναίων, που έχει και τον τελευταίο λόγο για τον φωτισμό, την έχει βγάλει «καθαρή». Καλά έκανε. Διότι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σοβαρό ζήτημα. Δεν θα χαλάσει τα Χριστούγεννα κάποιου ο «κακός» διάκοσμος ενός δρόμου, όπως δεν θα φτιάξει και τα Χριστούγεννα κάποιου ένας φωτισμός της αρεσκείας του. Μια στιγμιαία εντύπωση είναι, που στον παρακάτω δρόμο ξεχνιέται, αλλάζει, αντικαθίσταται με μια άλλη. Πολύ περισσότερο, που δεν την πληρώνει ο Δήμος, δηλαδή ο δημότης, αλλά ένας ιδιωτικός φορέας. Ο οποίος, να σημειωθεί, δεν επιβαρύνει στο παραμικρό το Δημόσιο με τις δράσεις και τη λειτουργία του. Η Στέγη χρηματοδοτείται κατά 100% από δικούς της πόρους και τούτο έχει τη σημασία του στην κουβέντα…

Αρέσουν ή όχι, κιτς ή πραγματική μοντερνιά (περί ορέξεως…), τα φώτα της Βασιλίσσης Σοφίας, όπως και η πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων, θα μπορούσαν -και ακόμη μπορούν- να δώσουν αφορμή για μια δημιουργική κουβέντα πάνω στην αξιοποίηση του δημόσιου χώρου. Για το πώς η τέχνη μπορεί να ενταχθεί λειτουργικά στην καθημερινότητα της πόλης και να «συνομιλήσει» με τα διαφορετικά κοινά – και μέσω των social media, αλίμονο!

Τη χρειάζεται η Αθήνα αυτήν την κουβέντα, όπως χρειάζεται τον οποιονδήποτε, άτομο ή φορέα, μπορεί να τη φωτίσει με ιδέες και απόψεις, «ελιτίστικες» ή μη. Και, για να τελειώσουμε όπως αρχίσαμε, θα είχε μια κάποια πλάκα να τη στεγάσει η Στέγη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News