Η έξαλλη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στον διορισμό του Κωνσταντίνου Ζούλα για τη θέση του προέδρου της ΕΡΤ είναι κατανοητή. Δεν είναι μόνο ότι πρέπει και αυτοί κάπως να δείξουν πως υπάρχουν σαν αντιπολίτευση. Σε αυτήν την περίπτωση φωνάζουν περισσότερο επειδή αντιλήφθηκαν –για πρώτη φορά ίσως μετά τις εκλογές– ότι κάποιος θα τους πάρει τα κλειδιά του αγαπημένου τους μαγαζιού.

Βλέπετε, για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΕΡΤ υπήρξε ένα εργαλείο για να γίνεται πολιτική προπαγάνδα και παιχνίδι με εκατομμύρια, και την ίδια στιγμή ένα σύμβολο ταυτοτικό της εποχής Τσίπρα. Η ΕΡΤ, οι «νεκροί» της, το «μαύρο» ήταν η πυξίδα του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του προς την εξουσία – και η ΕΡΤ, οι «νεκροί» της με το μνημείο τους και το «μαύρο» ήταν η σταθερή αναφορά της τετραετίας Τσίπρα που δικαιολογούσε τα πάντα –ακόμα και σπατάλες– στη μάχη που τάχα έδωσε ο τέως Πρωθυπουργός με τα συστημικά ΜΜΕ. Τώρα όμως αυτό το ιδεολογικό τοτέμ με τους μύθους της Αριστεράς το παίρνει ένας άνθρωπος του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Εντάξει, ο κ. Ζούλας, αν και δημοσιογράφος με χρόνια πετυχημένης καριέρας, ύστερα από μια θητεία ως διευθυντής του γραφείου Τύπου της ΝΔ και δίπλα στον κ. Μητσοτάκη δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί μια κομματική επιλογή για την ΕΡΤ. Αλλά τι περιμέναμε δηλαδή; Να προτείνει ο Κυριάκος για την ΕΡΤ τη Ράνια τη Σβίγκου;

Ο Πάνος Σκουρλέτης γκρίνιαξε πως «θα μπορούσαν να βάλουν δεκάδες άλλους άξιους ανθρώπους από τον χώρο, αλλά όχι να βάλουν το δεξί χέρι του Πρωθυπουργού», όμως είδαμε πού πήγαν την ΕΡΤ «άξιοι άνθρωποι από τον χώρο» όπως ο Τσακνής, ο Λεοντής ή ο Κωστόπουλος.

Ηταν η ΕΡΤ που αναρωτιόταν αν τα εμβόλια είναι μύθος –και ο υπεύθυνος παρουσιαστής που στο παρελθόν είχε αποκαλέσει και έναν Πρωθυπουργό «μαλάκα» ανταμειβόταν με μια θέση στην Ευρωβουλή. Ηταν η ΕΡΤ που ένας πολιτικός σχολιαστής παρομοίαζε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον Μουσολίνι. Ηταν η ΕΡΤ όπου βλέπαμε έναν τύπο από μια εταιρεία δημοσκοπήσεων ονόματι Vox Pop να προσπαθεί να εξηγήσει πώς έδινε διαφορά μόνο 1,2% στις ευρωεκλογές. Ηταν η ΕΡΤ με το περιορισμένου εύρους exit poll, η ΕΡΤ της Ακριβοπούλου που επέβαλε μονολόγους του Πολάκη, η ΕΡΤ, εν τέλει, του Νίκου Παππά.

To να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για δημοσιογραφική δεοντολογία και αντικειμενικότητα είναι αστείο και δεν είναι καν άξιο αναφοράς. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτά πέρασαν και κρίθηκαν στις κάλπες.

Το ζήτημα άλλωστε δεν είναι ο κ. Ζούλας να μπει ως νεοδημοκρατικός ταύρος εν υαλοπωλείω και να αποσυριζοποιήσει την ΕΡΤ. Αυτό, τουλάχιστον ως προς το τι φαίνεται στο γυαλί και τι εισπράττουν οι τηλεθεατές είναι εύκολο· είναι μια διαδικασία ρουτίνας, κάτι σαν απονεύρωση.

Το ζήτημα για τον κ. Ζούλα είναι να πετύχει εκεί όπου απέτυχε… πετυχαίνοντας η προηγούμενη κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι να πετύχει να πάρει ένα κομματικό εργαλείο και να το μετατρέψει σε φορέα ψύχραιμης και απολιτίκ ενημέρωσης, να αντισταθεί δηλαδή στον πειρασμό, να γίνει η ΕΡΤ ένα νεοδημοκρατικό-κυβερνητικό φερέφωνο. Να κλείσει και κάνα τηλέφωνο σε υπουργό που θα του ζητήσει τον λόγο γιατί δεν προβλήθηκε επαρκώς το έργο του ή του ασκήθηκε κριτική για μια αβλεψία αν υπάρξει.

Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι πολύ μακρινή η εποχή που ο βουλευτής Μπογδάνος ονειρευόταν τεθωρακισμένα στο Ραδιομέγαρο ή δύο δημοσιογράφοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης έπαιρναν συνέντευξη από τον Αντώνη Σαμαρά και ο τελευταίος τους διέταζε να τη σταματήσουν – ένας εξ αυτών μάλιστα τοποθετήθηκε πρόσφατα στο Μαξίμου.

Δεν είναι εύκολο να πάρεις ένα μαγαζί του ΣΥΡΙΖΑ και να μην το κάνεις μαγαζί της Νέας Δημοκρατίας, όταν οι περισσότεροι στο κόμμα θεωρούν την ΕΡΤ λάφυρο και πεδίο επίδειξης ιδεολογικού τσαμπουκά. Αλλά εκεί θα κριθεί η θητεία του. Οχι με το να βγάλει το κόμμα από τη δημόσια τηλεόραση, αλλά τη δημόσια τηλεόραση από το κόμμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News