Ο Τσίπρας συναντήθηκε την Τρίτη με τον Ιερώνυμο στο Μέγαρο Μαξίμου. Oταν είπαν όσα είχαν να πουν (και για τα οποία δεν είχε κανείς ιδέα, άκρα μυστικότητα τηρήθηκε), βγήκε ο Πρωθυπουργός και ανακοίνωσε ότι επιτεύχθηκε συμφωνία με τον Αρχιεπίσκοπο για το αιώνιο ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας και, ειδικότερα, για τους μισθούς των παπάδων.

Ο Τσίπρας δήλωσε ότι «το κράτος δεσμεύεται να επιχορηγεί με ένα προκαθορισμένο ποσό» των ιερατικό μισθολόγιο, και οι παπάδες παύουν πλέον να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Μαθαίνουμε, μέσα στο σκότος, ότι η κρατική επιχορήγηση θα έρθει μέσω ενός ιδιαίτερου ταμείου – ας το πούμε fund για να καταλαβαινόμαστε.

Τις τρείς πρώτες λέξεις όμως του Πρωθυπουργού τις ξεπερνάμε αμέσως. Οποιος πιστεύει στις εγγυήσεις του ελληνικού κράτους, και δη δια στόματος του συγκεκριμένου προσώπου, ας έρθει να επενδύσει καμιά εκατοστή εκατομμύρια με μόνη υπογραφή τον λόγο του, και τα ξαναλέμε περί εγγυήσεων.

Πάμε παρακάτω: Οσοι έχουν μάθε καλά τα jargons της ελληνικής πολιτικής επικοινωνίας, αμέσως κατάλαβαν ότι, στέλνοντας τους παπάδες να πληρώνονται από ένα ειδικό fund (που όσο μπορεί, θα το τροφοδοτεί το κράτος), απελευθερώνονται περίπου 1ο.000 θέσεις στο Δημόσιο. Τόσοι, υπολογίζεται ότι είναι οι έμμισθοι ιερείς μαζί με μερικούς γραμματείς τους. Κάθε θέση που απελευθερώνεται στο ελληνικό Δημόσιο, είναι η χαρά του πολιτικού. Ιδίως εκείνου που οσμίζεται εκλογές στον ορίζοντα, και η δημοτικότητά του αυτή τη στιγμή κατεβαίνει τσουλήθρα.

Ο καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάριος Μπέγζος, καλά το είπε σε ραδιόφωνο των Αθηνών που του ζήτησε εξηγήσεις για το φλέγον θέμα. Είναι απλό, απάντησε. «Είναι θέμα παζαριού μεταξύ του παγκαριού και της κάλπης».

Το μυαλό μου, αμέσως, πήγε πίσω 12 χρόνια. Ήταν Ιούνιος του 2006 όταν ο τότε πρόεδρος του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, πήρε την απόφαση να επιλέξει και να προτείνει ως υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων το στέλεχος του κόμματος Κώστα Σκανδαλίδη. Παρόλο που κατ’ επιλογήν δεν είχα ποτέ κοινωνικές συναναστροφές με πολιτικούς, με τον συγκεκριμένο έκανα εξαίρεση διότι έτυχε να φοιτήσουν στο ίδιο σχολείο τα παιδιά μας και βρεθήκαμε αναγκαστικά σε μερικές συνάξεις.

Ομολογώ, ωστόσο, ότι ήταν ανέκαθεν ο Σκανδαλίδης, και παραμένει ως τώρα, ένας πολιτικός που δεν έκανε για πολιτικός, όπως τους θέλουμε στην Ελλάδα. Δηλαδή, είναι ίσιος άνθρωπος, μάχεται για τις ιδέες του, είναι δεκτικός όμως και σε άλλες, κάποτε αναθεωρεί κιόλας και, πάνω απ’ όλα, μιλάει καθαρά.

Βρεθήκαμε λοιπόν, μεσούσης της τότε προεκλογικής του εκστρατείας σε μια ταβέρνα στο Χαλάνδρι, μαζί με δύο κοινούς φίλους, τον καρδιοχειρουργό Στρατή Παττακό και τον τραγουδιστή Μανώλη Μητσιά. Την κουβέντα, βεβαίως, μονοπώλησε η υποψηφιότητητά του. Είχε ισχυρούς αντιπάλους τότε. Από την Νέα Δημοκρατία τον Νικήτα Κακλαμάνη, από την λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά τον Αλέξη Τσίπρα (μάλιστα, αυτόν), και από την δογματική Αριστερά τον Σπύρο Χαλβατζή.

Ο αγώνας ήταν μεταξύ αυτού και του Κακλαμάνη. Ένας τέταρτος της παρέας, που είναι άνθρωπος των δημοσκοπήσεων, πρότεινε στον Σκανδαλίδη μια μαγική συνταγή, όπως έλεγε, για να μικρύνει την διαφορά που ήδη υπήρχε, και να διεκδικήσει με περισσότερες αξιώσεις την Δημαρχία. Η συνταγή ήταν: «Παίξε το χαρτί της Εκκλησίας».

Ο δημοσκόπος εξήγησε ότι στην Ελλάδα, όποιος τα έχει καλά με την Εκκλησία (εννοώντας την ιεραρχία, δηλαδή, όχι το θρήσκευμα), έχει και τη δύναμη. Οποιος της πάει κόντρα, χάνει.

Ο Σκανδαλίδης είχε ένα ατού, που όμως προς τιμή του δεν το χρησιμοποίησε ποτέ. Είναι παπαδοπαίδι. Και, παρόλο που η πολιτική του ιδεολογία έχει άλλη άποψη για την θρησκεία, αυτός την ακολουθούσε με έναν δικό του, σιωπηλό και εντελώς πνευματικό τρόπο.

Πέσαμε όλοι πάνω του να τον πείσουμε να το «πουλήσει» λίγο αυτό στους ψηφοφόρους. Σιγά τα λάχανα, δηλαδή, σε μια χώρα όπου ο καθένας πουλάει ό,τι να ‘ναι. Τουλάχιστον αυτός ήταν ειλικρινής και ντόμπρος. Φυσικά, δεν έπαιξε το χαρτί της Εκκλησίας. Και φυσικά έχασε από τον αντίπαλό του κ. Κακλαμάνη.

Ο Τσίπρας, άγνωστο μέγεθος τότε, ήρθε τρίτος, αλλά κατέγραψε καλό ποσοστό: 10,51%. Ποιος να σκεφτεί τότε ότι σήμερα θα ‘ταν Πρωθυπουργός; Ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και ότι θα ανέπτυσσε τόσο καλές σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ο οποίος, λένε, είναι πλέον ο πνευματικός του πατέρας!

Κύριε ελέησον!

Υστερόγραφο: Την Τετάρτη, μια μέρα μετά την «συμφωνία», ο Ιερώνυμος είπε ότι δεν έκανε καμία συμφωνία με τον Τσίπρα. Προτάσεις, λέει, διατυπώθηκαν. «Και θα τις δούμε μαζί με τους κληρικούς», συμπλήρωσε. Αχ, πόσο δίκιο έχει ο Μπέγζος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News