Υπάρχουν ακόμα πρόοδος και συντήρηση, Αριστερά και Δεξιά; Πολλά πολιτικά πρόσωπα πιστεύουν ότι οι γραμμές έχουν ξεθωριάσει τόσο, που δεν έχουν πια σημασία οι ταμπέλες. «Σημασία έχει να είσαι πραγματικά προοδευτικός, να μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει, να είσαι έτοιμος να αποδεχθείς με ρεαλισμό αλλά και με ευαισθησία τις νέες καταστάσεις», είπε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο Βαγγέλης Βενιζέλος (Mega), αφήνοντας την πολιτική γεωγραφία στους υπόλοιπους. 

Η τελευταία σύγκρουση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή έδειξε ότι δεν έχει απόλυτο άδικο –ούτε όμως απόλυτο δίκιο. Ο πολιτικός με τη δεξιά καταγωγή υπερασπίστηκε την ασφάλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, έκανε επίκληση στους Λαμπράκηδες και διόρθωσε την αναφορά του Τσίπρα στο «Αξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη. Εκείνος, με την αριστερή, στην ομιλία του προσπάθησε να μετριάσει την εντύπωση που είχε δοθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ τις προηγούμενες μέρες, ενός κόμματος που δεν θέλει να αλλάξει απολύτως τίποτα και κλείνει το μάτι στη βία. Ο πρώτος δεν έκανε ούτε ένα βήμα για να πετύχει τη συναίνεση, ο δεύτερος έχει αποφασίσει πως δεν θα τον συναντήσει ποτέ στη μέση. Ποιος είναι ο προοδευτικός και ποιος ο συντηρητικός σε αυτήν την εξίσωση; 

Εστω κι έτσι, το παιχνίδι είναι κατά κύριο λόγο επικοινωνιακό: οι αριστερές «βουτιές» του Μητσοτάκη, η επιμονή του στις μεταρρυθμίσεις και τη μετριοπάθεια που τον κάνει πιο συμπαθή (ή, έστω, ανεκτό) σε ένα κοινό που δεν έβλεπε ποτέ με καλό μάτι τους κεντροδεξιούς πρωθυπουργούς, δεν επεκτείνεται στο κόμμα του. Η ΝΔ δεν έχει χάσει τον χαρακτήρα της, και η κυβέρνηση ενίοτε δείχνει παλιά και μπερδεμένη –η στρατηγική του Πρωθυπουργού είναι κατά κύριο λόγο προσωπική, γιατί μπαίνει σφήνα στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να τον εξομοιώσει με το παρελθόν της παράταξής του. Και η πλευρά του Τσίπρα που είδαμε την Πέμπτη, η (ανεπιτυχής) προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα στους πιο ψύχραιμους και σε εκείνους που εν μέσω πανδημίας επέλεξαν να διαδηλώσουν στο κέντρο της Αθήνας, είναι κι αυτή επικοινωνιακή. Δεν μπορεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός χωρίς τους μετριοπαθείς. 

Οι ταμπέλες συνεχίζουν να έχουν σημασία, γιατί ο Μητσοτάκης επενδύει στο ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της δικής του: πιάνεται αδιάβαστος σε κομμάτια της αριστερής παράδοσης, επιλέγει να αγνοεί βασικά σημεία της μεταπολιτευτικής διαδρομής και πολιτικής παρουσίας της Αριστεράς της οποίας εξελέγη πρόεδρος το 2008 και κοπιάρει άτσαλα, φωναχτά, μια άλλη ταμπέλα που του φόρεσε η ανάγκη. Αντίστοιχα, ο Τσίπρας ελπίζει ότι η σκιά της ταμπέλας της ΝΔ θα σταθεί στο τέλος μεγαλύτερη από το ανάστημα του Μητσοτάκη. Επενδύει στη στιγμή που ο Μητσοτάκης θα κληθεί να επιλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει και στο ότι, όταν η αυτή η στιγμή έρθει, θα λειτουργήσει ως πρόεδρος του κόμματος που τον έφερε στην εξουσία. 

Δύσκολα ξεφεύγει κανείς από τις ταμπέλες που επέλεξε ή αυτές που επέλεξαν γι’ αυτόν. Η ευκολία του Μητσοτάκη να εντοπίζει τις αριστερές (αν)ισορροπίες είναι, μεταξύ άλλων, προϊόν μιας οικογενειακής παράδοσης, που έφερε κάποτε στο ίδιο κυβερνητικό τραπέζι τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Χαρίλαο Φλωράκη. Η δυσκολία του Τσίπρα να γίνει Ανδρέας πηγάζει από τον ρόλο που επέλεξε για τον εαυτό του στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν καβάλησε το αντιμνημονιακό άρμα και ντάντεψε τους Αγανακτισμένους, για να καταλήξει να παίζει στα ζάρια τις τύχες της χώρας το 2015. Μια ταμπέλα δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι αντιδεξιοί πασόκοι που δεν μετακόμισαν στη ΝΔ και «ψάχνονται» στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο Κίνημα Αλλαγής, μια ταμπέλα που ξηλώθηκε θρηνούν ακόμα οι «άλλοι» αριστεροί που βλέπουν στον Τσίπρα τον άνθρωπο που την ξήλωσε. 

Μέχρι κάποιος να φωνάξει «Ηλία, ρίχ’ το» και να το εννοεί, η μαρκίζα θα έχει αξία. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News