Από τα τέλη του ’60 και τον Μπάλο και τις αναφορές στον Καραϊσκάκη και στα Βαλκάνια, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε δείξει ότι θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο στη ροκ. Μουσικά και στιχουργικά, όταν στο «Ροντέο» της οδού Χέυδεν εμφανιζόταν με τον Σπαθάρη να τραγουδάει τον Καραγκιόζη και τη Δόμνα Σαμίου δημοτικά. Το έργο του Διονύση Σαββόπουλου στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στο «Φορτηγό» και το «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι» προφανώς χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα άρθρο μερικών εκατοντάδων λέξεων για να αναλυθεί. Το χαρακτηριστικό του όμως ήταν η έλλειψη φόβου απέναντι στον χρόνο.

Αντίθετα με τον «αιώνιο έφηβο» Βασίλη Παπακωνσταντίνου ή τον κλεισμένο σε κάψουλα χρόνου Γιώργο Νταλάρα, ο Σαββόπουλος επέλεξε να μεγαλώνει με το κοινό του. Από τα «Τραπεζάκια Εξω» και δώθε ο Σαββόπουλος ανήκει στην γενιά του. Δεν φοβάται να πει παραμύθια, που κάποια τα έχει ακούσει από μεγαλύτερους, να τραγουδήσει για πριζουνίκ – και όσοι δεν ξέρουν τι είναι ας ρωτήσουν τον διπλανό τους που ξέρει – ή να ντυθεί σαν ηλικιωμένος. Όπως έμαθε ότι πρέπει να ντύνονται οι ηλικιωμένοι όταν ήταν ο ίδιος πιτσιρικάς.

Δεκαετίες ολόκληρες μια έντρομη μπροστά στην πιθανότητα να χαρακτηριστεί γερασμένη ελληνική κοινωνία έπρεπε να ακούει ευλαβικά τους μαθητικούς πλατειασμούς τη Βουλής των Εφήβων. Να παίρνει στα σοβαρά επιστολές 13χρονου που εγκαλούσε του γονείς του γιατί του αγοράζουν βιντεοπαιχνίδια αντί να το κάτσουν στα γόνατα και να του διαβάσουν Ρίτσο, Καζαντζάκη και Καβάφη.

Για τη γενιά του, ο Σαββόπουλος αίρει τον σταυρό της ηλικίας και το κηρύσσει. «Οφείλουμε σαν ενήλικες που είμαστε –και όχι σαν “αιώνιοι έφηβοι”, κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ— σαν ενήλικοι λοιπόν, οφείλουμε, κάθε φορά, να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών». Χωρίς να γίνεται δογματικός ή να προσπαθεί να προσεταιριστεί νέους φίλους.

«Γνωρίζω επίσης ότι αρκετοί ομότεχνοι, όπως και εγώ, αποφεύγουμε τις ομαδοποιήσεις επειδή έχει καεί –και εμάς– η γούνα μας. Υπηρετούμε όμως μια αρχαία τέχνη που χαρακτηριζόταν πάντα για την ανθρωπιά και την ευαισθησία της και οφείλουμε νομίζω να σταθούμε τώρα πλάι σε αυτούς τους τυραννισμένους λαούς, επειγόντως μεν για λόγους ανθρωπιστικούς, εμμέσως δε –κατά την προσωπική μου γνώμη–, επειδή 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ορθώνεται ένας αποθρασυμένος ολοκληρωτισμός σε εκείνη την παγωνιά εκεί πάνω πάλι».

Ούτε παγκόσμια ειρήνη για το ξεκάρφωμα της μιας πλευράς ούτε Ρωσία και εισβολή για να μην του πει ότι αποφεύγει να πάρει θέση η άλλη.

Οπως αποδείχτηκε με τις δύο εκδηλώσεις για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ένα μερόνυχτο να ψάχνει τις λέξεις για να φανεί ότι συμπάσχει αλλά και να ικανοποιήσει το κοινό του ένας καλλιτέχνης, πάλι η δήλωση θα ακούγεται ψεύτικη.

Ειλικρινά να απευθύνει τον λόγο ο άλλος και δεν έχει να εξηγήσει τίποτα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News