Η γυναίκα είχε ζεστό χαμόγελο στωικότητας και σοφίας. Τσούγκρισε το ποτήρι της στα ποτήρια μας και ενώ κοίταξε με γλύκα κατανόησης την τρίτη γυναίκα της παρέας μας, που ηρωικά πισωγύριζε τα δάκρυά της, είπε: «Ναι. Ο έρωτας κάποτε περνάει αλλά δεν χάνεται. Μετουσιώνεται σε αγάπη, τρυφερότητα, νοιάξιμο… Τα πιο ουσιαστικά. Αυτό που λέμε “ο άνθρωπός μου” και είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας».

Ωραία τα έλεγε. Αλλά… Τι άλμα ρωσίδας μπαλαρίνας! Ούτε η Μάγια Πλισέτσκαγια! Πόσο δράμα παραμέρισε; Λες έτσι απλά να «μετουσιώνεται» ο έρωτας; Δεν έχει αίμα η μετουσίωση; Τα περιέγραψε σαν να περνάς από τη μια χώρα -αυτή του έρωτα- στη χώρα της αγάπης, με ανεμελιά τουρίστα! Και η νεκρή ζώνη των συνόρων; Ο χρόνος της απεγνωσμένης προσμονής μιας νεκρανάστασης ενός «πολύ»; Οι σφαίρες της στυγνής καθημερινότητας που σκάνε γύρω σου και σκορπίζουν γείωση; Αυτή, η πιο σπαραξικάρδια περίοδος του ανθρώπου, η αιματηρά κοπιώδης…

Τι κόπο έχουν οι σχέσεις!… Για αναδιάταξη ή χωρισμό. Πάντως, όπως και να έχει… Περίοδος εσωτερικού μοιρολογιού. Τώρα που το σκέφτομαι… Ανάποδος ο έρωτας. Πρώτα τον μοιρολογάς, τον βαρυπενθείς, μετά πεθαίνει. Εχει βέβαια και αστεία πλευρά η τραγική περίοδος. (Τα περισσότερα στη ζωή έχουν και αστεία πλευρά). Καθώς οι γυναίκες απασφαλίζουν αγωνία. Μιλούν, μιλούν, μιλούν. Μιλούν θυμό, μιλούν τρόμο, μιλούν φόβο, μιλούν πόνο, μιλούν «μ΄αγαπάς ακόμα;». Πνίγονται σε συναισθήματα… Βουνό συναισθημάτων.

Και αντίστροφα, σαδιστικά αντίστροφα, στον τόσο ορυμαγδό συναισθημάτων, λέξεων και μπερδεμένων εννοιών, οι άνδρες… Σιωπή!… Το χειρότερό τους τέτοιες καταστάσεις. Από πού να το πιάσουν; Από ποια χαραμάδα να ξεμυτίσουν λόγο και να μην τους πυροβολήσουν λόγια και λόγια και κλάματα! Αλλωστε κάθε απάντηση που θα τολμήσουν θα τους χρεωθεί λάθος. Με τραγικότερο λάθος, το να υποδύονται άγνοια του θέματος: «Δηλαδή τι έχει αλλάξει;»…

Η περίοδος με τα πιο χαμένα λόγια. Και με «φόνους» να αποφεύγονται στο τσακ. Όταν για παράδειγμα, στο φόντο αυτών των αιμοσταγών διαπραγματεύσεων, ένα τηλεκοντρόλ αλλάζει κανάλια. Ή όταν για παράδειγμα, στα γυναικεία «τσεκαρίσματα» εκστομίζονται άτσαλες βαρβαρότητες…

Στοιχειωμένη μέσα μου η περιγραφή της Μπέτυς… Θεός σχωρέστην!… Ενώ περιφέρθηκε δήθεν αδιάφορα πλην προκλητικά αμήχανα μπροστά στα μάτια του με ένα όμορφο νυχτικό εκείνος είπε «Θα κρυώσεις. Ρίξε κάτι επάνω σου»… Να το κλάψεις ή να το γελάσεις; Μια εποχή αποχαιρετάς… Χωρίς και να ξέρεις, τι ακριβώς αποχαιρετάς. Γιατί αυτό που κλαις ότι τελείωσε, μπορεί και να μην υπήρξε στις διαστάσεις που το σήκωσες. Να ήταν μια εξαιρετική υπερπαραγωγή σου!… Σηκώνει κάτι υπερπαραγωγές ο έρωτας!

Η γυναίκα είχε ζεστό χαμόγελο. Τσούγκρισε το ποτήρι της στο δικό μου και είπε ενώ κοίταξε με γλύκα την τρίτη της παρέας: «Ναι. Ο έρωτας κάποτε περνάει αλλά δεν χάνεται. Στην καλύτερη μετουσιώνεται σε αγάπη, τρυφερότητα, νοιάξιμο… Τα πιο ουσιαστικά».

Και στρεφόμενη προς εμένα με παρότρυνε: «Εσύ γιατί δεν μιλάς; Σωστά δεν τα λέω;».

Μια χαρά! «Στην καλύτερη… Στην εκλεκτότερη μετουσιώνεται σε όσα λες. Αλλά…». Στιγμιαία συνομίλησα με το Ρεάκι μέσα μου… Εφτασα 50 τόσο ετών… 57 για την ακρίβεια… Δύο πράγματα δεν μπορώ να αποδεχτώ, να τακτοποιήσω μέσα μου… Οχι, όχι τον θάνατο. Οχι έτσι απλά. Την Απώλεια κάποιου σημαντικού σου. Να έχεις το τηλέφωνό του στις κλήσεις σου, τη μυρουδιά του μέσα σου, το γέλιο του, το βλέμμα του, αλλά και να μην τον έχεις. Σπαρακτικά αδιανόητο πράγμα η απώλεια ενός ανθρώπου! Το τέλος της φυσικής του παρουσίας. Και σπαρακτικά μελαγχολική ιστορία, το χαμήλωμα του έρωτα… Αυτό το δραματικό μεσοδιάστημα ενός χωρισμού ή μιας αναδιάταξης. Εχει «αίμα». Κοπιώδεις οι σχέσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News