Η αναλογία ανδρών και γυναικών στην ελληνική Βουλή είναι απογοητευτική. 61 γυναίκες στη σύνθεση της νέας Βουλής, παρά την ποσόστωση που επιβλήθηκε στα ψηφοδέλτια, μόλις πέντε γυναίκες στη νέα, και πολυπρόσωπη, κυβέρνηση Μητσοτάκη. Βλέπεις την ισπανική κυβέρνηση Σάντσεθ, που απαρτίζεται από έντεκα γυναίκες και έξι άνδρες και λες, πότε θα δούμε κι εμείς τέτοιες αναλογίες; Τόσο δύσκολο είναι;

Ναι, είναι απογοητευτικό, όταν κοιτάς το δάσος. Όταν όμως κοιτάς το δέντρο, μετριάζεται η απογοήτευση. Και θα πρότεινα να το κοιτάξουμε. Θα πρότεινα ν’ αντιστρέψουμε για λίγο το γνωμικό, όσο παράδοξο κι αν είναι, και να δούμε το δέντρο. Τα δέντρα, έστω. Να δούμε τις μεμονωμένες περιπτώσεις, που ξεχωρίζουν μέσα στο δάσος. Και που, ίσως, το φωτίζουν ολόκληρο.

Μια από τις συναντήσεις που τράβηξαν την προσοχή και συζητήθηκαν, στις τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων, ήταν εκείνη της Έφης Αχτσιόγλου και της Δόμνας Μιχαηλίδου. Η πρώτη, υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Αλληλεγγύης από το Νοέμβρη του 2016 έως και πριν λίγες ημέρες, παρέδωσε στη δεύτερη, που καλείται να συνεχίσει, από τη θέση της υφυπουργού, το έργο του συγκεκριμένου υπουργείου.

Εντυπωσιακά τα βιογραφικά και των δύο, δίχως αμφιβολία. Πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, αριστείες, διακρίσεις. Έχουν αναφερθεί διεξοδικά ουκ ολίγες φορές, περιττό να τα ξαναλέμε. Εντυπωσιακή και η επαγγελματική πορεία τους σε σημαντικές θέσεις, εντυπωσιακή και η πολιτική τους ανέλιξη, παρά το νεαρό της ηλικίας. Στα τριάντα και κάτι, υπουργοί και υφυπουργοί, και μάλιστα σε ένα από τα πιο νευραλγικά υπουργεία της χώρας.

Τα ρεπορτάζ από τις τελετές παράδοσης-παραλαβής, τις έβαλαν τη μία απέναντι στην άλλη. Μια νέα, γοητευτική και ικανή έφαγε μια άλλη νέα, γοητευτική και ικανή, αυτό ήταν το μήνυμα που διέτρεχε υπογείως τους σχολιασμούς. Πολλοί παρομοίασαν τη χειραψία τους με μπρα ντε φερ: σαν δυο ύαινες που αναμετριούνται, είπαν κάποιοι άλλοι.

Εγώ πάλι, δεν είδα δυο ύαινες σε αναμέτρηση, ούτε ένα μπρα ντε φερ αντιπαλότητας. Είδα δυο γυναίκες που εκείνη την ώρα που έδωσαν τα χέρια, κοιτάχτηκαν με σεβασμό και θαυμασμό. Είδα δυο γυναίκες που ασπάστηκαν η μια την άλλη και ήταν σαν να συνωμότησαν, υπέρ ολόκληρου του γυναικείου φύλου.

Είδα δυο γυναίκες που μίλησαν με τα μάτια και ήταν σαν να είπαν: ξέρεις τι θα λένε τώρα για μας; Ότι είμαστε έτοιμες να μαλλιοτραβηχτούμε, σαν σκύλες. Θα λένε διάφορα σεξιστικά για το πως ανελιχθήκαμε και είμαστε τώρα εδώ στα early τριάντα μας, να αφήνουμε και να παραλαμβάνουμε υπουργεία. Εξυπνάκηδες και ξερόλες θα βάζουν κάτω τα βιογραφικά μας και θα τα μετράνε, και οπωσδήποτε θα βγάζουν πορίσματα για το ποια είναι πιο άξια από την άλλη. Και φυσικά, θα σχολιάζουν πώς είμαστε ντυμένες και ποια είναι πιο κομψή, πιο γοητευτική και πιο σέξι.

Τέτοια έλεγαν με τα μάτια τους, ένιωθες. Τέτοια έλεγαν, και χαμογελούσαν με νόημα. Και η χειραψία τους, σίγουρα δεν ήταν μπρα ντε φερ. Αντιθέτως, ήταν μια χειραψία που φαινόταν ότι επισφράγισε μια συμφωνία: να αποδείξουμε σε όλους τη δύναμη της γυναίκας και την πολιτική της ικανότητα.

Αφήστε το δάσος και δείτε τα δύο δέντρα, την Εφη και τη Δόμνα. Δυο νέες γυναίκες με γνώσεις και ικανότητες, μετρημένες και αξιοπρεπείς, σε θέσεις εξουσίας. Δυο γυναίκες από διαφορετικούς πολιτικούς κόσμους, αλλά με κοινούς παρονομαστές. Θέλουμε περισσότερες γυναίκες στην πολιτική μας σκηνή, ναι. Αλλά επί της ουσίας, θέλουμε περισσότερες γυναίκες σαν κι αυτές τις δύο.

ΥΓ. Αφού δεν έχουμε πολλές, ας έχουμε λίγες και καλές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News