Στα γηροκομεία, προ κορονοϊού εποχή, μέρες εορτών πήγαιναν παλιές δόξες του τραγουδιού να προσφέρουν χαρά. Φορούσαν μια τουαλέτα του «τότε», που ψιλοστένευε πανταχόθεν, χτενίζονταν όπως τότε, λικνίζονταν όπως τότε. Κυρίως φορούσαν τον παλιό εαυτό τους και ενεργούσαν «φιλάνθρωπα», ότι «και καλά», εκείνες έμειναν παιδούλες ενώ οι ένοικοι πάλευαν τα γηρατειά τους. Η ανταμοιβή τους; Ενα «Αγέραστη, η άτιμη». Για όση ώρα κρατούσε η γιορτή μιας γλυκοαφελούς επιστροφής σε ένα πολύ, πολύ παρελθόν, όλα ήταν όνειρο. Ανθρώπινα πράγματα…Ερασιτέχνες άνθρωποι (όπως έλεγε η ποιήτρια).

Μα, «Ανάθεμα την άμυαλη ψυχή που κίνησε, μ΄αθάνατο νερό να ξεδιψάσει και λύσσαξε από τη δίψα». Μικρή η άτιμη ζωή. Αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με κράτος;

Τι σόι στίγμα, δείγμα φιέστας είναι αυτό; Αυτό είχαμε στο μυαλό μας; Βγαίνουμε σοφότεροι στα χρόνια ή εσαεί ονειροπαρμένοι;

Είμαστε σύγχρονοι ή χαλασμένα ρολόγια που μάλιστα αναιδώς πανηγυρίζουν τη λάθος ώρα τους; Πόσο γελοίος φαντάζει ο παλιμπαιδισμός; Πόσο τραγικό να μην έχεις αίσθηση τόπου και χρόνου; Τι εορτάζουμε, συμπατριώτες;

Αναφέρομαι στο βιντεοκλίπ της επετείου των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821. Με τίτλο «Ας κρατήσουν οι χοροί». Πόσο; Δεν έχουν αντιληφθεί οι διοργανωτές ότι μπορεί και να το πάθαμε από χορό; Έναν παράταιρο χορό που ο καθένας άκουγε μέσα του άλλον ρυθμό μουσικής και σπάνια συντονιστήκαμε.

Σας προτρέπω να δείτε το βίντεο μήπως και φτάσουν τα δικά «μας» νέα στους υπεύθυνους. Δεν έχω δει άνθρωπο να αντιγράφει χειρότερα τον παλιό εαυτό του! Έναν αιώνα μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Ελλάδα… Αιώνας μοιάζει… (Πιο κοντά ήμαστε στο 1821 παρά στην Ολυμπιάδα)…

Εμείς σε έναν εορτασμό για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 μιμηθήκαμε την Ολυμπιάδα. Αλλ’ αντ’ άλλων! Αναιδώς αγέραστοι. Αρτίστες με φτερά άδουσες σε οίκο ευγηρίας. Τι δεν καταλαβαίνω; Τι κιτσαριό, τι ζευγαράκι να παίζει κρυφτό πίσω από αρχαίο, τι παιδάκι να χυμάει «καταπάν!» και βγαίνει η μάνα από μέσα σου να φωνάζει «Μηηηηη!» γιατί νομίζεις ότι θα σκοτωθεί αφού πρώτα μπουρδουκλωθεί. Αλήθεια έχω την αίσθηση ότι μας κάνουν πλάκα. Πείτε μου, τι δεν καταλαβαίνω;

Αμυαλοι υπεύθυνοι. Μετά την Ολυμπιάδα άλλαξαν πολλά σε τούτον τον τόπο. Ευλογημένες, τραγικές προσγειώσεις, ευεργετικά μας μάτωσαν. Τα βιβλιοπωλεία γέμισαν βιβλία Ιστορίας. Όλων των πλευρών. Πρώτη φορά διαβάζουμε τόσο ελληνική ιστορία. Στους σύγχρονους σταρ συγκαταλέγουμε την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου, τον Στάθη Καλύβα. Ποιος θα το φανταζόταν! Μεγάλο ποσοστό πολιτών ψήφισε «ΝΑΙ». Και οι του «ΟΧΙ» πήραν τον χρόνο τους για να επιλέξουν αν θέλουν ή όχι να βλέπουν. Ο κόσμος γύρισε τούμπα. Λαϊκιστές κατέλαβαν κράτη και κράτη. Εμείς διασωθήκαμε πολλάκις. Θυμώσαμε, πεθάναμε, αναστηθήκαμε, μελαγχολήσαμε…

Πολύ μελαγχολήσαμε. Και πολύ σκεφτήκαμε. Για καλό, για κακό ο καιρός θα δείξει. Αποδιώξαμε ότι φθηνό, πρόστυχο, ναζιστικό εκατέρωθεν ήρθε να μας σώσει. Ασωστοι οι ίδιοι, εξ απαλών ονύχων. Καμένοι. Σοφότεροι, δικαιότεροι, ωριμότεροι, προσγειωμένοι προχωρούμε. Συγκινητικά προσαρμοστικοί, όσο δεν χωράει νους ανθρώπου. Αμυαλοι διοργανωτές!… Μπορεί συχνά να γκρινιάζω, όπως όλοι, αλλά όλο και πιο συχνά μας καμαρώνω κι όλας. Μας βγάζω σε πολλά το καπέλο.

Δεν βγάλαμε και μικρή διαδρομή! Το δράμα είναι ότι εσείς, κοιτάζοντας το βίντεό σας, δεν πήρατε χαμπάρι για ό,τι έγινε! Ξαναδείτε το. Μήπως και το σώσετε. Μας έχουμε πια για σοβαρότερα.

ΥΓ Επικροτώ την ιδέα του εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 ως μια σπουδαία αφορμή γνώσης, αλήθειας, αντοχής και τόλμης ενδοσκόπησης ενός λαού σε μια μακρά διαδρομή ενηλικίωσης. (Ο σκοπόσ  συμπεριλαμβάνει  και τους υπεύθυνους της διοργάνωσης).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News