Αυτή η Βουλή έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Μετράει έναν νυν και πέντε (5) πρώην Πρωθυπουργούς –Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Παναγιώτης Πικραμμένος, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας– ένα ρεκόρ στα κοινοβουλευτικά χρονικά, προϊόν της αστάθειας του πολιτικού σκηνικού την τελευταία δεκαετία που δημιούργησε πληθωριστικά φαινόμενα.

Τυπικά δεν υπάρχει πρόβλημα, όμως πολιτικά είναι ένα θέμα τι θέλεις να κάνεις πια στη Βουλή, έχοντας υπάρξει προηγουμένως Πρωθυπουργός. Θέλω να πω, βρε αδελφέ, είχες για κάποιο διάστημα την ευκαιρία σου να διακοσμήσεις το Μέγαρο Μαξίμου και να διοικήσεις μια ολόκληρη χώρα, τώρα τι άλλο θες να υπηρετήσεις πέρα από την πολιτική σου ματαιοδοξία; Και εντάξει, ο κ. Πικραμμένος είναι μια ειδική περίπτωση ως υπηρεσιακός Πρωθυπουργός ολίγων εβδομάδων και νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο κ. Παπανδρέου είναι ειδική περίπτωση ούτως ή άλλως και ο κ. Τσίπρας είναι ακόμα αρχηγός κόμματος και ονειρεύεται ότι μια μέρα θα επιστρέψει στο απέναντι κάθισμα, ο καθείς και οι αυταπάτες του. Οι άλλοι δύο, που εκπροσωπούν πια μόνο τον εαυτό τους, τι κάνουν;

Θα πει κάποιος ότι είναι δικαίωμά τους να συνεχίσουν να εκλέγονται στη Βουλή. Σύμφωνοι, αν και το «εκλέγονται» χωράει επίσης πολλή κουβέντα καθώς δεν τους επιλέγουν οι ψηφοφόροι: ως πρώην Πρωθυπουργοί ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σαμαράς έχουν καπαρωμένη την έδρα και εξασφαλισμένη τη δουλειά.

Φτάσαμε έτσι, στο δια ταύτα: στη «δουλειά». Ως βουλευτής έχεις μια βασική αποστολή: να ασκείς νομοθετικό έργο. Δεν είσαι εκεί για να λείπεις. Και σε αυτό τουλάχιστον ο κ. Καραμανλής είναι συνεπής, συνεπέστατος. Μπορεί να μη μας αρέσει που δεν πολυμιλάει, αλλά εμφανίζεται, παίρνει τη θέση του στα «ορεινά», συζητάει με την πολιτική του παρέα και ψηφίζει ή καταψηφίζει τους νόμους ως πιστός στρατιώτης του κόμματος και του Σώματος. Ενας ευσυνείδητος κοινοβουλευτικός και, αν θέλετε, μια χρυσή εφεδρεία για μια ομιλία που θα έχει πραγματικά σημασία –όπως (ειρωνεία) εκείνη η προφητική του Κώστα Σημίτη για το ΔΝΤ στον προϋπολογισμό του 2009, τον τελευταίο της κυβέρνησης Καραμανλή.

Ο κ. Σαμαράς τι ακριβώς κάνει; Η Βουλή ψηφίζει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην ύψιστη στιγμή της πενταετίας, και εκείνος λείπει για ταξίδι στο εξωτερικό. Στέλνει μια κρύα επιστολή και αρνείται να αναφέρει καν το όνομα της νέας Προέδρου. Επειτα, η Βουλή μαζεύεται να ψηφίσει μια κρίσιμη τροπολογία –για να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή», όπως έχει περιγράψει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος– και εκείνος όχι μόνο απουσιάζει αλλά δεν βγαίνει καν στο τηλέφωνο που τον ψάχνουν! Και όταν ακούγεται ότι του ζητήθηκαν κάποιες εξηγήσεις για την απουσία του, το περιβάλλον του απαντά ότι ο κ. Σαμαράς «δεν χρωστάει σε κανέναν εξηγήσεις»!

Τι μας λέτε, φίλτατοι! Μπορεί ο κ. Σαμαράς να θεωρεί ότι δεν χρωστάει εξηγήσεις στον Σταύρο Καλαφάτη που τον έψαχνε, στον Πρωθυπουργό ή στο κόμμα του, χρωστάει όμως μια εξήγηση στον ελληνικό λαό που τον έχει στείλει στη Βουλή και τον πληρώνει αδρά για να είναι στη Βουλή. Και αν δεν είναι στη Βουλή πρέπει να έχει μια καλή δικαιολογία που δεν είναι. Οχι να λέει πως επειδή τον λένε Σαμαρά κάνει ό,τι γουστάρει και λογαριασμό δεν δίνει.

Κοντολογίς, αν ο κ. Σαμαράς έχει θυμώσει που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λες και του το χρωστούσε η χώρα, ας τα λύσει με τον ίδιο. Εδώ ολόκληρος Καραμανλής και δεν έκανε θέμα, πάντως. Αν δεν του αρέσει η κεντρώα ατζέντα του Πρωθυπουργού, λες και με τη δικιά του «σκληρή» Δεξιά, η ΝΔ δεν κατέπεσε στο 18,85%, ας τα λύσει με το κόμμα στο επόμενο συνέδριο, δεν είναι μακριά, θα γίνει σε 11 μήνες. Αν θέλει, τέλος πάντων, να κάνει νέο κόμμα στα 69 του, ας το κάνει.

Αλλά η κοινοβουλευτική του παρουσία οφείλει να είναι εφάμιλλη της αποστολής της. Και να είναι παρουσία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News