Παλιότερα, αλλά και σχετικά πρόσφατα μια-δυο φορές, όταν διεξάγονταν ποδοσφαιρικοί αγώνες που Έλληνες διαιτητές (για πολλούς και διάφορους λόγους, που ας μην αναλύσουμε τώρα) δεν μπορούσαν να κουμαντάρουν – άρα, υπήρχε φόβος μην ήταν στημένα τα παιχνίδια και είχαμε επεισόδια – φέρναμε ξένους διαιτητές και, ως επί το πλείστον, το πρόβλημα (για τους συγκεκριμένους αγώνες τουλάχιστον) λυνόταν μια χαρούλα.

Επειδή, λοιπόν, το παιχνίδι της αστυνόμευσης «ευπαθών πολιτικών ομάδων» (βλέπε αναρχικών, αντιεξουσιαστών, μπαχαλάκηδων, τρομοκρατών, ρουβικώνων, κλπ), πρώτον, είναι προφανώς στημένο, «μην τα πειράζετε τα παιδιά», και δεύτερον, υπάρχει και ένα στοιχείο ανικανότητας των αστυνομικών οργάνων, μόνη λύση είναι να επαναφέρουμε τον θεσμό του «ξένου διαιτητή», αλλά και να αλλάξουμε μερικούς νόμους (βλέπε άσυλο, κλπ), για να μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν την δουλειά τους όπως την κάνουν σε κάθε άλλη πολιτισμένη και δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα.

Δεν υπάρχει περίπτωση μια ομάδα εγκληματικών στοιχείων να καταλάβει οποιονδήποτε χώρο μέσα σε πανεπιστήμιο ή αλλού, επί «ξένου διαιτητή» και να μην βρεθεί και συλληφθεί σε χρόνο «ντε-τε».

Δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξεις μπογιές, βόμβες ή προκηρύξεις στην Ισραηλινή Πρεσβεία, στη Γερμανική, Καναδική, ή στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και να μην είσαι κιόλας στη φυλακή. Εκεί όπου σίγουρα θα είμαι εγώ, χωρίς κανένας να νοιάζεται μάλιστα για μένα, εάν σαν μονάδα κάνω το ίδιο.

(Τόσες κάμερες, υποτίθεται, υπάρχουν σχεδόν παντού. Τι διάολο κάνουν οι δικοί μας «διαιτητές»; Netflix βλέπουν;)

Ας μη ξεχάσουμε ότι η εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, μπορεί να ξεκίνησε «τυπικά» από μια βόμβα που εξερράγη στα χέρια τρομοκράτη, αλλά στην ουσία είχε μπει σε καλό δρόμο (κυρίως με την αξιοποίηση πληροφοριών και μαρτυριών από αυτόπτες), από τότε που αναμίχθηκε ενεργά η βρετανική ΜΙ5 μετά την δολοφονία του Άγγλου στρατιωτικού ακόλουθου στην Πρεσβεία των Αθηνών, Στίβεν Σόντερς, τον Ιούνιο του 2000.

Όλα αυτά τα ταραχοποιά στοιχεία, λοιπόν, τα οποία κρύβονται κάτω από μια κουκούλα, πίσω από έναν πολιτικό ακτιβισμό, και χαίρουν της κάλυψης ή/και ανοχής μέρους του πολιτικού κόσμου (αλλά μέρους της κοινωνίας, που κατά κανόνα ζει και υπάρχει ως παρασιτικό στοιχείο), δυσφημούν και εκθέτουν τη χώρα, τρομοκρατούν τους υγιείς και νομοταγείς πολίτες και, εάν το δούμε ακόμα και με οικονομική ματιά, έχουν κοστίσει (για την ψευτοαστυνόμευσή τους, για υλικές και ανθρώπινες ζημιές) πολλά εκατομμύρια αλλά και ανείπωτο πόνο.

Οπότε, ακόμα και από οικονομικής σκοπιάς, μας συμφέρει να αναθέσουμε την περίπτωσή τους σε outsourcing!

Υ.Γ.: Ξεκίνησα να γράφω το κομμάτι, έχοντας κατά νου να αναδείξω μέσω υπερβολής το γελοίο αλλά και τη σοβαρότητα του ζητήματος. Ίσως να μην τα κατάφερα. Ως προς το να είναι όντως υπερβολικό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News