Η Ιωάννα φτάνει στο δικαστήριο. Ντυμένη στα λευκά, με ομοιόχρωμο καπέλο και μια μάσκα που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Οι κάμερες επιτίθενται, ορμούν όπως τα πουλιά σε μία φέτα ψωμί. Η γυναίκα τρομάζει, πιάνει το στομάχι και την καρδιά της. Οι αστυνομικοί δεν την προστατεύουν. Και μπαίνει στο κτίριο τραβώντας από πίσω της ένα σμάρι από κάμερες, μικρόφωνα, χέρια και κεφάλια που φωνάζουν.

Ναι, βέβαια, είναι μία εικόνα που προκαλεί δυσφορία, αλλά όχι και αποτροπιασμό, καθώς αυτή η συμπεριφορά έχει εγγραφεί στον αξιακό κώδικα των media. Και όταν προτάσσεται το πανελλήνιο ενδιαφέρον για την υπόθεση, οι υπερβολές απενοχοποιούνται και η Ιωάννα καλείται να δεχθεί τη θέση της στα δελτία ειδήσεων.

Λίγα λεπτά μετά την άφιξή της στο δικαστήριο, οι φωτογραφίες του προσώπου της εμφανίζονται στις κεντρικές σελίδες των sites, ανεβαίνουν στα προφίλ χρηστών που απαιτούν δικαιοσύνη, γίνονται πάτημα για να στηθούν επάνω τους στοχαστικά, υποτίθεται, tweets. Tώρα οι αρχισυντάκτες στις εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου βρίσκονται σε δημιουργικό οργασμό, καθώς το θέμα πουλάει τρελά, εννοείται. Και ως ιστορία τυφλής ζήλιας, δένει μια χαρά με τα νέα των celebrities και τις εξελίξεις στα σίριαλ.

Η κατηγορουμένη δεν πήγε στο δικαστήριο. Δήλωσε κώλυμα. Αν δεήσει να το κάνει, η επικοινωνιακή διάσταση της υπόθεσης θα αποκτήσει τον όγκο που της αναλογεί. Δραματοποιημένοι διάλογοι στα δελτία ειδήσεων, κάρτες με φράσεις των πρωταγωνιστών, ενδεχομένως και σκίτσα, αν το κανάλι αξιολογήσει ότι εδώ αξίζει να δώσει ένα έξτρα μεροκάματο.

Ναι, ξέρω, μπροστά μπαίνει το αίτημα για δικαιοσύνη. Συγγνώμη, δεν το πιστεύω. Η δικαιοσύνη θα είναι αυστηρή στο μέτρο που επιτρέπει ο νόμος, δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των μέσων δεν εκπορεύεται από οξυμένη αίσθηση και απαίτηση δικαίου. Είναι οι περιγραφές που ταΐζουν τη λαίμαργη διάθεση. Θέλουμε να ακούσουμε τα γεγονότα από το στόμα των πρωταγωνιστών, να μπούμε στο μυαλό της κατηγορουμένης, στη σκοτεινή ψυχή της. Και από απόσταση ασφαλείας, να πάρουμε μία γεύση από το δράμα της Ιωάννας.

Λυπούμαστε βαθιά για την κοπέλα, αλλά παρακολουθούμε το δράμα της περίπου όπως μία ταινία. Ο αποτροπιασμός και η οδύνη που αισθανόμαστε δεν μας αφορούν προσωπικά. Σε αυτή τη δίκη οι περιγραφές θα είναι γεμάτες φρίκη. Όμως θα τις ακούσουμε λέξη προς λέξη. Και μετά θα τις διαβάσουμε, θα τις συζητήσουμε με την παρέα μας. Και αυτό μας δίνει μία απόλαυση για την οποία ντρεπόμαστε τόσο πολύ, ώστε αρνούμαστε να την αποδεχτούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News