Ελεγα να ντυθώ «Σαράφης» φέτος τις Αποκριές. Οχι αργυραμοιβός ούτε ο πανταχού εκ Τρικάλων παρών, ούτε βέβαια ο πάλαι ποτέ θρυλικός κεφαλοσφαιριστής Καίσαρας της ΠΑΟΚάρας. Δεν συζητάμε επίσης για τον στρατηγό της Κατοχής και του Εμφυλίου: πού να βγεις («Μη βαράτε, πάω σε πάρτι, ρε παιδιά!!!») με φυσεκλίκια, αμπέχωνο και άλογο και να μη σε μπαγλαρώσουν! Ενας απλός Σαράφης έλεγα να ντυθώ, ένα απλό προστατευόμενο παιδί-φάντασμα δημοσίου συμφέροντος, το πρόσωπο -χωρίς πρόσωπο- των ημερών.

Ψάχνοντας τα σχετικά στον διαδικτυακό τόπο γνωστού καρναβαλάδικου, που αποτάθηκα, βρήκα τοίχο απροσπέλαστο για το ένα αλλά βασικό αξεσουάρ: τη φοβερή μαύρη κουκούλα. Η καταχώριση έλεγε «Μαύρη κουκούλα: 3,48 ευρώ» και δίπλα το μοιραίο «Εξαντλήθηκε». Η πωλήτρια, στην οποία τηλεφωνικά απευθύνθηκα, μήπως και παράπεσε κανένα τρομακτικό κάλυπτρο, έστω και oversize, ήταν αποστομωτική: «Μα τι πάθατε όλοι φέτος; Τέτοια ζήτηση!». Κανείς μάλλον δεν είπε στους καρναβαλιστές πως η μαύρη κουκούλα εκσυγχρονίστηκε κι έγινε digital πια, με new tech αλλοίωση φωνών, προσώπων και -το πιο δύσκολο- προσωπικοτήτων.

Στη χώρα των απόγονων του Εφιάλτη (ε, δεν γίνεται μόνον ο Λεωνίδας ν’ άφησε σ’ ευθεία γραμμή απογόνους), αυτές τις αποκαλυπτικές μέρες της Αποκριάς, έβγαλε το σκοτεινό φοβικό σύνδρομο της μονορούφι η φυλή των Ρούφι. Τι είναι αυτό που κάνει έναν οποιονδήποτε νορμάλ άνθρωπο να ξεκινά τη μέρα του ήρεμα κι απλά από το σπίτι του και μόλις φτάνει «εκεί», στην οριακή στιγμή, να ενδύεται -εκών ή άκων, ακόμη και με το θεσμικό κέλευσμα της Δικαιοσύνης- το κάλυπτρο, τη μεταμφίεση, το «ήμουν αλλά δεν ήμουν»;

Φόβος και μόνον φόβος κρύβεται κάτω από μια μαύρη κουκούλα, πίσω από τα αλλοιωμένα χαρακτηριστικά -ανεξαρτήτως του κατά περίπτωση ρόλου του «θύτη» ή του «θύματος»- είτε μιλάμε για μεσαιωνικό αιμοσταγή δήμιο είτε για κατοχικό «δείχνω» είτε για τον new tech Μάξιμο Σαράφη. Φόβος ότι ήταν «εκεί», ότι έπραξε, παρέλειψε, ανέχτηκε ή αγνόησε το ασυγχώρητο ενώπιον όλων, φόβος για τα επίχειρα του μέλλοντος και της Ιστορίας.

Για μας, τους λοιπούς ταπεινούς ακάλυπτους, όμως πάντα υπάρχει ο πιο βαθύς φόβος (βεβαιότητα σχεδόν) πως στη χώρα του ευτελισμού εντός ημιώρου των πάντων, ένα ακόμη πολύτιμο εργαλείο της Δικαιοσύνης, αυτό του προστατευόμενου μάρτυρα ή του μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος στη μέση της Αποκριάς, εν μέσω των βολών των πολιτικών ένθεν και ένθεν, έγινε γρήγορα άλλη μια καρναβαλική πλακίτσα. Σιγά μην αφήσουν τους Σαράφηδες του μέλλοντος να σκεφτούν έστω και για λίγο πως μπορεί να κελαηδήσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News