Τον Μάρτιο του 1975 το αναρχικό περιοδικό τέχνης «Panderma» (Παντός τέρμα ή παντός δέρμα) που εξέδιδε ο Λεωνίδας Χρηστάκης δημοσιεύσε ένα κόμικ για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εδειχνε τη γιαγιά Ελλάς κάθεται σε ένα τραπέζι και δίπλα της την Κύπρο. Υποδεχόταν τους ήρωες του Πολυτεχνείου: Από τον κυριλέ, που την πλακώνε στο παραμύθι ότι παραλίγο τη γλίτωσε, μέχρι τη γιαγιά που ερχόταν για να βολέψει την οικογένειά της, το ζευγάρι που έκανε το παιδί στην εξέγερση, τον μπανιστιριτζή που τους είχε πάρει μάτι, τον μουσάτο καλλιτέχνη που είχε γίνει φίρμα από το Πολυτεχνείο – μια ουρά από Ελληνες που χάνονταν στον ορίζοντα και είχαν βολευτεί ή θα βολεύονταν από μερικά 24ωρα του Νοέμβρη του 1973 και μερικές χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα που θα ξεντωνόνταν για να χωρέσει όλη Ελλάδα.  

Για το μήνυμα του Πολυτεχνείου η συζήτηση μπορεί να συνεχιζόταν. Για τη χρησιμότητά του στις μετέπειτα δεκαετίες από το 1975 δεν υπήρχε αμφιβολία.

Ενάμιση χρόνο μετά το 1973, το Πολυτεχνείο από ιστορικό γεγονός είχε γίνει επέτειος. Και μόνο ανόητοι τα βάζουν με τις επετείους. Το πόσοι ήταν στο Πολυτεχνείο είχε τόση σημασία όση η σεξουαλική ζωή της μάνας του Καραϊσκάκη για τον εορτασμό του 2021 και αν ο Μεταξάς είπε «Όχι» ή «Alors c’est la guerre» το ’40.

Αλλωστε, οι επέτειοι είναι κολυμβήθρες του Σιλωάμ. Είναι ο ετήσιος εξαγνισμός κάθε έθνους. Εναντι ενός ασήμαντου κόπου, μιας σημαίας στο μπαλκόνι ή μια πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία —ή έστω μέχρι την στροφή της Σταδίου– μπορούν να κάνουν κάθε Ελληνα ήρωα και αντιστασιακό. Οι επέτειοι, λιγότερο από το τι είμαστε, υπάρχουν για να μας θυμίζουν τι θα θέλαμε να είμαστε. Είναι τα σκοτεινά σινεμά, όπου για δύο ώρες μπορούμε να σκεφτόμαστε ότι είμαστε οι ήρωες της ταινίας. Και το Πολυτεχνείο είναι η ελληνικότερη των επετείων. Η επέτειος που τους χωράει όλους, αφού όλοι οι Ελληνες ήταν στο Πολυτεχνείο. Αλλά όχι όλοι ίσα και όμοια. Δεξιοί, πασόκοι, κουκουέδες και μπαχαλάκηδες έχουν δικά τους μπλοκ στην πορεία.   

Η πανδημία δεν μπορεί να γίνει κάτι ανάλογο των εμφυλίων στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τα εφετινά, όμως, μέτρα για την πορεία του Πολυτεχνείου υπαγορεύονται από την πανδημία. Το ίδιο και με τη ματαίωση της παρέλασης την 28η Οκτωβρίου, όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Δημήτρη Κουτσούμπα στη Βουλή, προσθέτοντας ότι 28 Οκτωβρίου και 17 Νοεμβρίου παύουν να είναι παρελάσεις και πορείες και γίνονται πορείες προς την Εντατική.

Ο καθένας μπορεί να φτιάχνει τη δική του εικόνα. Ο Μητσοτάκης, όμως, σαν αρχηγός των ατάκτων της Δεξιάς που τάχα θα καταργήσει την πορεία του Πολυτεχνείου και θα συντρίψει το μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ, είναι τόσο πραγματικός όσο με τον Μητσοτάκη προφήτη τού politically correct που θα συντρίψει την Εκκλησία και θα καταργήσει τις παρελάσεις.  

Οσο για την εφετινή πορεία, όσοι πιστεύουν ότι παρά την απαγόρευση πρέπει να πάνε για να τιμήσουν τα δικά τους όσια και ιερά, αυτόματα δέχονται ότι και οι παπάδες και πιστοί έχουν δικαίωμα να κάνουν το ίδιο στο όνομα των δικών τους ιερών και όσιων. Τίποτα το περίεργο για μια χώρα που αντιλαμβάνεται τους νόμους σαν ευχές.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News