Ας αρχίσουμε από τα βασικά: έχουν περάσει 25 ολόκληρα χρόνια από το 1993! Που σημαίνει, ότι το σίριαλ του Mega «Αναστασία», κατά κάποιον τρόπο, θεωρείται πλέον κλασικό. Πώς να μην είναι άλλωστε; Είναι εκείνο, που χάρη στην έξυπνη και καθόλου επιτηδευμένη γραφή της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, έβαλε για πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα το σχήμα του ερωτικού τριγώνου στα ελληνικά σπίτια, και μάλιστα σε prime-time ζώνη.

Και δεν πρόκειται για ένα τυχαίο ερωτικό τρίγωνο. Εδώ υπάρχουν συγγενικοί δεσμοί πρώτου βαθμού: πατέρας και γιος ερωτεύονται παράφορα την ίδια γυναίκα. Μια θελκτική ενζενί, την Αναστασία, που σπουδάζει υποκριτική στο Εθνικό και κάνει μόντελινγκ για να ζήσει. Από ημίγυμνες φωτογραφίσεις μέχρι διαφημίσεις αντηλιακών. Ο πατέρας τής προσφέρει σιγουριά, συναισθηματική και οικονομική, ο γιος από την άλλη, πάθος και συγκίνηση. Αν αντί για δύο ήταν ένας άνθρωπος, θα είχε βρει τον ιδανικό εραστή. Είναι όμως δύο. Κι εδώ αρχίζει το μπέρδεμα.

Η πρωταγωνιστική τριάδα είναι στα καλύτερά της. Η Μυρτώ Αλικάκη σαν μπουμπούκι που έχει μόλις ανθίσει, βγάζει όλη εκείνη την μοιραία γοητεία, ικανή για να κάψει καρδιές και να κλείσει σπίτια. Ο αξέχαστος Μηνάς Χατζησάββας, όπως είχε αποδείξει και μέσα από αντίστοιχους ρόλους του, ήξερε πώς να υποδυθεί τον ερωτοχτυπημένο, ταυτόχρονα εκτεθειμένο αλλά και χειριστικό άνδρα μέσης ηλικίας. Ο Αλκης Κούρκουλος, που μπορεί τότε ειδικά να έφερε τη βαριά κληρονομιά του ονόματος του ηθοποιού πατέρα του, εδώ κατάφερε να βάλει 100% την υπογραφή του.

Από τότε που πρωτοπροβλήθηκε μέχρι σήμερα, το όνομα «Αναστασία» έγινε με αφορμή αυτό το σίριαλ, συνώνυμο της γυναίκας-δηλητήριο, που είναι «σουρλουλού» και «παλιοθήλυκο» –για να χρησιμοποιήσουμε και πιο old-fashioned εκφράσεις– και τη ζει τη ζωούλα της στο έπακρο. Αν για παράδειγμα αναφερθεί σε μία παρέα η περίπτωση μιας γυναίκας λίγο πιο περπατημένης και απελευθερωμένης, θα βρεθεί με μαθηματική ακρίβεια κάποιος που θα πεταχτεί και θα πει γελώντας «Αναστασία, Αναστασία!». Με ικανοποίηση μαθητή που το φωνάζει από τη γαλαρία του σχολικού πούλμαν πηγαίνοντας εκδρομή στον Ωρωπό.

Τα στερεότυπα άλλωστε, καλά κρατούν από τότε: Αν μία γυναίκα πάει με πολλούς, είναι πόρνη. Αν ένας άντρας πάει με πολλές, είναι μάγκας. Στην πιο κρίσιμη στιγμή όμως του τελικού διλήμματος «βουνό ή θάλασσα», «πατέρας ή γιος», η Αναστασία τινάζει αγέρωχα τα μακριά καστανά μαλλιά της και –spoiler alert!– τους αφήνει και τους δύο πίσω της. Μπαίνει σε ένα αεροπλάνο και φεύγει παρέα με τον λούτρινο αρκούδο της. «Είναι η αγκαλιά μου. Μ’ αυτόν κοιμάμαι» όπως είχε πει στον Μηνά Χατζησάββα στην πρώτη τους συνάντηση.

Και κάπως έτσι, με πρωτοδεύτερο trend στο twitter #Anastasia_MEGA, τα ήσυχα βράδια του Αυγούστου μας, κυλούν ξαφνικά λιγάκι πιο ανήσυχα και πιο πικάντικα. Με το που ακούς το τραγούδι των τίτλων με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη «Στο όνομά σου Αναστασία, κρεμασμένα λες χίλια τάματα…» σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, μεταφέρεσαι αυτόματα σε μία άλλη εποχή.

Το σίριαλ αυτό, αν και έχει ως βασικό του θέμα την απιστία, σε γυρίζει σε μια νοσταλγική αθωότητα που έχει να κάνει με τον τρόπο και τους ρυθμούς ζωής στις αρχές των 90s. Πώς ήταν η καθημερινότητα χωρίς κινητό και χωρίς Ιντερνετ; Πώς φλέρταρε ο κόσμος και πώς έβρισκε ο ένας τον άλλο; Αν αυτός που σε έψαχνε σε έπαιρνε στο σταθερό και δεν σε έβρισκε, άφηνε μήνυμα σε αυτόν που το σήκωσε για να τον πάρεις όταν επιστρέψεις. Κι αν εσύ δεν του τηλεφωνούσες, θα έπαιρνε σβάρνα τα μπαρ που συχνάζεις για να σε βρει.

Το σταθερό τηλέφωνο στο φοιτητικό σπίτι της Αναστασίας στην Κυψέλη ήταν από αυτά με το καλώδιο, δεν μπορούσε να κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι όταν μιλούσε πότε με τον πατέρα και πότε με τον γιο. Ενώ αντιθέτως, μπαμπάς και γιος, ως πιο λεφτάδες, είχαν σταθερό-τελευταία λέξη της τεχνολογίας: ασύρματο, με πτυσσόμενη κεραία. Στα γραφεία των εταιρειών οι προϊστάμενοι δεν έχουν μπροστά τους υπολογιστή, αλλά εκείνη την δερμάτινη θήκη που πιάνει σχεδόν όλο το τραπέζι και μέσα της έβαζαν υποτίθεται διάφορα έγγραφα. Στην περίπτωση που θα εμφανίζονταν κάποια παλαιολιθικά PC, ήταν μονίμως εκτός λειτουργίας και μόνο το σεμεδάκι τους έλειπε από πάνω.

«Η σκηνή που ο Κούρκουλος βλέπει από μακριά την Αλικάκη να το κάνει με τον Χατζησάββα μέσα στο αυτοκίνητο και τον βλέπει κι αυτή αλλά συνεχίζει να το κάνει με τον Χατζησάββα, είναι πολύ αληθοφανής. Γιατί εκείνη την ώρα, δεν μπορούσε να σταματήσει, της άρεσε. Κι ας ήξερε πόσο πληγώνεται ο άλλος που τη βλέπει» μου είχε εξηγήσει η τότε κολλητή μου. Ε ναι λοιπόν. Οι περιπέτειες της Αναστασίας λειτούργησαν στα 90s ως εγκυκλοπαίδεια του σεξ, έβαλαν ένα σημαντικό λιθαράκι στην σεξουαλική μας διαπαιδαγώγηση.

Και τώρα μόλις ξέβρασε ο εγκέφαλός μου μία ακόμη σχετική μνήμη από τα άδυτα του υποσυνειδήτου μου: στη γιορτή της 25ης Μαρτίου, ως μαθήτρια της Α’ Λυκείου, είχα πείσει τα υπόλοιπα κορίτσια της ομάδας χορού, να χρησιμοποιήσουμε το πιο αλέγκρο, σε νησιώτικο tempo κομμάτι από το soundtrack της σειράς, το «Να ‘χε η νύχτα άκρη», για να χορέψουμε τον «αντικρυστό» ανεμίζοντας μαντήλια-εννοείται πως είχα πάρει την κασέτα. Το λες και σεξουαλική επανάσταση πάνω στο σανίδι ενός σχολικού αμφιθεάτρου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News