Στην ελληνική πολιτική υπάρχει μια σταθερή αναλογία ανάμεσα στο μέγεθος και την πιθανότητα να γίνει το έργο που ένας υπουργός προαναγγέλλει.

Παράδειγμα:

Ας πούμε ότι ο υπουργός Ναυτιλίας ανακοινώνει τη δημιουργία μιας νέας γραμμής ακτοπλοΐας ανάμεσα στον Πόρο και τα Μέθανα. Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι η γραμμή θα γίνει.

Ας πούμε ότι βγαίνει και ανακοινώνει τη σύνδεση των νησιών του Αιγαίου με υδροπλάνα. Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι πρώτα θα πάρει Οσκαρ το «Expendables 4» και μετά θα γίνει το έργο. Αλλο βέβαια ότι αυτά, οι ανακοινώσεις αυτών των σούπερ έργων, είναι η καλύτερη των υπουργών.

Ο υπουργός για τα επόμενα χρόνια θα μπορεί να λέει ότι τα έργα προχωράνε, ότι θα είχαν ολοκληρωθεί εάν δεν έβρισκαν αντιδράσεις από τους «γνωστούς κύκλους» και ότι όταν το έργο ολοκληρωθεί, θα αλλάξει τη ζωή των κατοίκων των νησιών. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος. Μια φράση που μου θυμίζει το «η ομάδα χρειάζεται δουλειά», που λένε οι προπονητές του ποδοσφαίρου μετά από ήττες και μεταφράζεται «πρόεδρε, θα κερδίσουμε την επόμενη φορά, φτάνει να μη με απολύσεις».

Το στοιχείο που από την αρχή έδειξε ότι ο Κυριάκος Πιερρακάκης μπήκε στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για να κάνει έργο, ήταν ότι ποτέ δεν ανακοίνωσε μεγαλεπήβολα σχέδια. Την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Την Ελλάδα της ψηφιακής εποχής. Το μόνο πομπώδες στην υπόθεση Πιερρακάκη ήταν το όνομα του υπουργείου του.

Από εκεί και πέρα, ο ίδιος αντιλαμβανόταν τον ρόλο του σαν πολέμιο των γραφειοκρατικών διαδικασιών που βασανίζουν δεκαετίες την κοινωνία. Οχι σταυροφόρο κατά της γραφειοκρατίας, που θα ήταν ακόμα μία grandiose κλασική εξαγγελία υπουργού. Αλλά μαχητή κατά των τυράννων της καθημερινότητας: τη συμπλήρωση εντύπων του Νόμου 105, την κατάθεση των χαρτιών για την ονοματοδοσία και τη βάπτιση του παιδιού, τις ουρές για τις ανανεώσεις των διπλωμάτων.

Διαδικασίες που είχαν δημιουργηθεί δεκάδες χρόνια πριν, και ο μόνος τρόπος που σκέφτονταν οι πολιτικοί για να τις λύσουν, ήταν νέες υπηρεσίες για να λύνουν τα γραφειοκρατικά προβλήματα που δημιουργούσαν οι παλιές, στη λογική των ΚΕΠ.

Η αλλαγή στη φιλοσοφία ήταν «πολλά μικρά, γρήγορα έργα πληροφορικής, που μπορούσαμε να κάνουμε και βλέπαμε ότι μια μικρή προσθήκη, επέκταση, όπως έγινε στην άυλη συνταγογράφηση, ή στον εμβολιασμό, πόσο μεγάλη προστιθέμενη αξία είχε στην καθημερινή εξυπηρέτηση του πολίτη», όπως είπε ο Πιερρακάκης στο Info World.

Η διαφορά ανάμεσα στις ουρές από τις επτά το πρωί στα ΙΚΑ και τα μηνύματα στο κινητό για ραντεβού για εμβολιασμό. Μια εκδοχή τού small is beautiful που θα πρέπει να εξεταστεί και για άλλα χρονίζοντα φαραωνικά projects.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News