Πέρυσι τέτοιο καιρό, θυμάμαι τους ομηρικούς καβγάδες για το παγουρίνο των μαθητών. Τι κουρνιαχτός είχε σηκωθεί, Θεέ μου, για κείνα τα ταλαίπωρα παγούρια. Και για τις δωρεάν μάσκες, που ορισμένες είχαν βγει μεγάλες για τα προσωπάκια των παιδιών. Τι πύρινες ανακοινώσεις είχαν εκδοθεί από Κουμουνδούρου μεριά, θυμάστε; «Η κυβέρνηση, αντί να μειώσει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, τους κοροϊδεύει με παγουράκια-δώρα των ιδιωτών χορηγών της και με μάσκες που είναι σαν αλεξίπτωτα». 

Και να οι τηλεοπτικοί χλευασμοί των Συριζαίων που κράδαιναν μέσα στα τηλεοπτικά στούντιο τα πειστήρια του εγκλήματος, ως αποδείξεις της κυβερνητικής ανικανότητας. Η οποία δεν είχε καταφέρει μέσα σε λίγους μήνες να διπλασιάσει τη σχολική κτιριακή υποδομή που έχτισε η χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια, αλλά έριχνε στάχτη στα μάτια των πολιτών με χαζά παγούρια και μάσκες-αλεξίπτωτα. Που πήγαν φέτος όλα τούτα άραγε; Ούτε για παγουρίνο ακούω ούτε για ακατάλληλες δωρεάν μάσκες. 

Αμ τους τεχνοφοβικούς της τηλεκπαίδευσης, τους ξεχάσαμε; Αυτούς που ανησυχούσαν ότι η κάμερα του laptop θα βλέπει ολόκληρη την κάμαρα του μαθητή, άρα θα κατασκοπεύει την οικογενειακή του ζωή για να τη κάνει βούκινο; Και ότι τα στοιχεία όλου του μαθητικού πληθυσμού της χώρας θα διοχετεύονταν σε εταιρείες διαφήμισης που αγοράζουν προσωπικά δεδομένα προς εμπορική εκμετάλλευση και για παρακολούθηση της ζωής μας; Τι ωραία προστατευτική ομπρέλα είχε απλώσει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από αντιρρησίες γονείς και εκπαιδευτικούς, πόσους τόνους πολιτική κάλυψη τους είχε προσφέρει. Πού είναι φέτος όλοι αυτοί; 

Τι νόημα έχει να τα θυμόμαστε, θα πείτε. Πάει πέρασαν. Ε πώς; Τόση ζωτική ενέργεια και φαιά ουσία καταναλώσαμε πέρυσι για όλα τούτα, να μην αναρωτηθούμε για τη φετινή τύχη τους; Να μην τα ξαναζυγίσουμε στο καντάρι του χρόνου, για να δούμε εν τέλει το πραγματικό ειδικό βάρος που είχαν μέσα στη ζώσα πραγματικότητά μας; Για να δούμε αν άξιζε, βρε αδερφέ, ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε εξαιτίας τους και το σπάσιμο των νεύρων που υποστήκαμε αλληλογρονθοκοπούμενοι για αυτά.

Για να δούμε παράλληλα και την αντοχή της αντιπολιτευτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων, που κάθε βδομάδα βρίσκουν μια παραπολιτική παρανυχίδα, την οποία με μανιακή επιμονή μετατρέπουν σε ύψιστης, δήθεν, σημασίας γεγονός, ικανό να ρίξει την κυβέρνηση από μόνο του. Κι έπειτα από δύο βδομάδες μεταπηδούν στο επόμενο και μετά στο μεθεπόμενο θέμα, σαν την ακρίδα που πετάγεται από κλαδί σε κλαδί, έτσι δίχως πρόγραμμα, μόνο για να τσιμπολογήσει ένα φυλλαράκι από ‘δώ κι ένα από ‘κεί. 

Αλλά αυτός ο απολογισμός δεν γίνεται πια τυχαία. Καθότι στην ίδια ζυγαριά που μετρά το βάρος των περσινών παγουρίνο και μασκών-αλεξίπτωτο, θα βάλουμε πια και τις φετινές φωνές τους για να «μεγάλα» αντιπολιτευτικά θέματα της σημερινής επικαιρότητας. Οτι κι αυτά θα τα ‘χουμε ξεχάσει σε δυο μήνες και θα τρέχουμε για άλλα…   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News