Πόσες πιθανότητες υπήρχαν τη δεκαετία του 1990, να περιμένεις πρώτος στο κόκκινο και όταν ανάψει το πράσινο να έχεις ξεκινήσει πριν ο πίσω σου πατήσει κόρνα; Αν ήσουν ο Νίκι Λάουντα, μία στις δέκα. Αν ήσουν σε χαμηλότερες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης των GP, λιγότερες.

Η Iστορία δεν έχει καταγράψει πότε οι Ελληνες έκαναν την πρώτη ουρά. Μέχρι τη δεκαετία του ’60 η ουρά αναφερόταν μόνο από αυτούς που είχαν ταξιδέψει στην Αγγλία. Οταν δύο Ελληνες βρίσκονταν μπροστά στην πόρτα ενός λεωφορείου ή σε γκισέ, άρχιζαν να σπρώχνονται ποιος θα περάσει πρώτος. Με μεγαλύτερη δοκιμασία που θυμάμαι, τα εκδοτήρια των εισιτηρίων του Ολυμπιακού έξω από την υπόγεια διάβαση του Ηλεκτρικού στο «Καραϊσκάκης». Δεν μιλάμε για σπρώξιμο σε ουρά, αλλά για τελετή ενηλικίωσης στη Σπάρτη του Λυκούργου. 

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Στη διάρκεια της ζωής μου, οι Ελληνες, εκτός από το να κάνουν ουρά, έμαθαν να μη φτύνουν στο έδαφος, μια συνήθεια τόσο κοινή, που στα μέσα μαζικής μεταφοράς υπήρχε ταμπέλα «Απαγορεύεται το πτύειν».

Εμαθαν και να μην πετάνε ό,τι να ’ναι από τα παράθυρα του αυτοκινήτου τους, όταν πριν από κάποια χρόνια η Εθνική ήταν ένα σκουπιδαριό και οι άκρες των δρόμων της πόλης ένα πελώριο σταχτοδοχείο.

Να κάνουν λιγότερο θόρυβο, είτε από «παπιά» με κομμένες εξατμίσεις είτε από τις τηλεοράσεις που έπαιζαν με τον ήχο στο τέρμα από τα διαμερίσματα. Ο θόρυβος από τα διαμερίσματα, επίσης, έχει μειωθεί. Πριν από κάποια χρόνια γινόταν διαγωνισμός σε ποιο διαμέρισμα η τηλεόραση παίζει πιο δυνατά. 

Αν όμως οι Ελληνες σε διαπροσωπικό επίπεδο τα τελευταία 20 με 30 χρόνια είμαστε καλύτεροι, ομαδικά δεν υπήρξε αντίστοιχη βελτίωση. Οι Ελληνες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μπορούν να γράψουν σε κάθε τοίχο ό,τι γουστάρουν. Να κολλήσουν στις πινακίδες της τροχαίας τα αυτοκόλλητα της ομάδας που υποστηρίζουν. Να κλείσουν τους δρόμους του κέντρου για την διαμαρτυρία και την σταυροφορία της αρεσκείας τους.

Τέλος, πιστεύουν ότι οι δημόσιες υπηρεσίες δεν ανήκουν στον λαό και τις διαχειρίζεται η κυβέρνηση που ο ίδιος ψήφισε, αλλά σε εκείνους που τις δουλεύουν. Και ότι αυτοί μπορούν να τις κλείνουν, είτε για να «διαφυλάξουν το δημόσιο αγαθό» είτε απλώς για να κάνουν γενική συνέλευση.

Στις δεκαετίες που πέρασαν, τη μικρότερη πρόοδο όμως είχε η σχέση του κράτους με τους πολίτες. Ο πολίτης του ’60 και του ’70 θα μπορούσε να κάτσει και τώρα στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας πιστεύοντας ότι δεν πέρασε μια μέρα.

Και η ειρωνεία είναι ότι τα πράγματα πάνε να αλλάξουν μετά από δύο καταστροφές.

Η καταστροφή στο Μάτι δημιούργησε το σύστημα προειδοποίησης της Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας. Οσο για την πανδημία, το σύστημα για ραντεβού εμβολιασμών μέσω SMS. Αν αμφότερα συνδυαστούν με την άυλη συνταγογράφηση, μιλάμε για πολιτιστική επανάσταση, όπου παραφράζοντας τον Μεγάλο Τιμονιέρη, η κυβέρνηση αφήνει χίλια SMS να ανθίσουν.

Στη μάχη με τη γραφειοκρατία, κάθε τι που ζητάει το κράτος από τον πολίτη πρέπει να εξεταστεί. Ο,τι δεν είναι απαραίτητο να καταργηθεί. Με πρώτες τις δηλώσεις του Νόμου 105. Οι οποίες, για συμβολικούς λόγους, όπως οι φάκελοι της ΕΣΑ, θα πρέπει να καούν στην υψικάμινο του Ασπροπύργου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News