Η Γερμανία θεωρείται και είναι μία σοβαρή χώρα. Διότι κατοικείται κυρίως από Γερμανούς και διοικείται από Γερμανούς. Στη Γερμανία τρία κόμματα συζητούν, κάτω από σύννεφα, προκειμένου να συμφωνήσουν για το σχηματισμό κυβέρνησης. Η συζήτηση ξεκίνησε από το βράδυ των εκλογών. Ζωντανά, ενώπιον του λαού, με τους πολιτικούς αρχηγούς στο στούντιο. Και συνεχίζεται εδώ και εβδομάδες μέσω επιτροπών στις οποίες συμμετέχουν 280 άτομα.

Η τελευταία πολιτική σύμπραξη που έγινε στην Ελλάδα χρειάστηκε ένα τέταρτο της ώρας. Τόσο, περίπου, χρειάστηκαν, για τους τύπους και τα προσχήματα, ο Τσίπρας με τον Καμμένο. Μετά ο Τσίπρας φώναξε και τον Θεοδωράκη για να του πει ότι «είναι εντάξει παιδί ο Πάνος» και να του ζητήσει να συμμετάσχει στην κυβέρνηση «με εκείνον τον καλό που έχεις στα οικονομικά» – του διέφευγε το όνομα του Χάρη Θεοχάρη.

Φανταστείτε τώρα ελληνικά κόμματα που συγκροτούν επιτροπές και συζητούν θέματα πράσινης ανάπτυξης και προσδιορισμού φύλου. Και να θέλουν να το κάνουν, δεν έχουν τους ανθρώπους. Το πολύ να συγκροτηθεί μία επιτροπή γερόντων, «εντάξει» ιστορικών στελεχών, με τη συμμετοχή μερικών τεχνοκρατών και μιας κοπελιάς που δουλεύει καλά το Office.

Όμως εκ των πραγμάτων, παρακολουθώντας τι συμβαίνει στη Γερμανία, το μυαλό πλάθει σενάρια για όσα μπορούν να γίνουν εδώ στο πλαίσιο της προοδευτικής διακυβέρνησης. Ασφαλώς στην περίπτωσή μας τα πράγματα είναι πιο απλά. Όπως έχει και πει και ο Κώστας Ζαχαριάδης του ΣΥΡΙΖΑ, «το ζητούμενο είναι να φύγει ο Μητσοτάκης». Σωστό. Την προηγούμενη φορά τα βρήκαν με τους ακροδεξιούς επειδή θα έδιωχναν την τρόικα, τώρα ήρθε η σειρά του Μητσοτάκη να πάρει πόδι. Και αφού υπάρχει ο βασικός άξονας συνεργασίας, όλα τα άλλα θα βρεθούν με καλή διάθεση, καφέ και κουλουράκια.

Βέβαια στην πράξη, ακόμα και αυτό είναι δύσκολο. Ας πούμε ότι η κάλπη μοιράζει τα κουκιά με τέτοιο τρόπο, που επιτρέπει τη συγκρότηση της προοδευτικής διακυβέρνησης. Το ΚΙΝΑΛ είναι χωρίς Λοβέρδο, ο Βαρουφάκης βρίσκεται στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχυθεί σημαντικά και ο Κουτσούμπας το σκέφτεται. Πόσο εύκολο είναι να γίνει μέσα σε μερικές μέρες αυτό που οι Γερμανοί παιδεύουν εδώ και μερικές εβδομάδες; Εξαρτάται πώς θα το κάνουν. Διότι αν πουν να το κάνουν όπως οι Γερμανοί, με μία ευρεία προγραμματική συμφωνία πάνω σε συγκεκριμένους άξονες, φοβάμαι ότι ακόμα και αν υπάρχουν οι άνθρωποι, η συγκρότηση και οι προϋποθέσεις, δεν διατίθεται ο απαραίτητος χρόνος. Δηλαδή μιλάμε για αστείο. Να γίνουν οι εκλογές και να περιμένει για καιρό ο Μητσοτάκης να έρθουν οι άλλοι σε προγραμματική σύγκλιση για να παραλάβουν το μαγαζί.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όταν μιλάμε στην Ελλάδα για προγραμματική σύγκλιση, δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα με τους Γερμανούς. Στο νου μας έχουμε κουβέντες του ποδαριού, κοινώς να βγάλουμε μία χαρτοπετσέτα, να μοιράσουμε εκεί πάνω τα υπουργεία και πάμε με σημαία μας την πράσινη ανάπτυξη και τον «προοδευτικό προσανατολισμό» της κυβέρνησης. Η συνθήκη αυτή αποκαλύπτει και το πρόβλημα της απλής αναλογικής στην Ελλάδα. Όσοι την υπερασπίζονται επικαλούνται την ευρεία συναίνεση και τις συγκλίσεις. Όμως την ίδια στιγμή, η λειτουργία του πολιτικού συστήματος δεν επιτρέπει καμία ουσιαστική συζήτηση. «Τα βρίσκουμε στα βασικά και στα υπόλοιπα βλέποντας και κάνοντας». Αυτό όμως δεν είναι προγραμματική σύγκλιση. Είναι αρπαχτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News