Το περιστατικό είναι φρικτό. Η αγωνία των ανθρώπων, απερίγραπτη. Ομως η σκηνή, μέσα στην οδύνη της, είναι γέννημα τέχνης. Ενας ρασοφόρος που βγάζει από την τσάντα του φιάλες με καυστικό υγρό. Σηκώνει το χέρι και είναι σαν να αγιάζει με βασιλικό. Τα ράσα των μητροπολιτών γίνονται κόκκινα, ενώ η μυρωδιά της καμένης σάρκας σκεπάζει τις φωνές τρόμου. Ενας σεναριογράφος μπορεί και να δίσταζε μπροστά στην ακρότητα της σκηνής. Μήπως είναι πολύ βαθιά στη χώρα της μυθοπλασίας; Και ο σκηνοθέτης θα ζητούσε από τη Μούσα να του χαρίσει μεγαλύτερη έμπνευση. Ράσα, συνοδικό δικαστήριο και οι εικόνες των αγίων να παρακολουθούν ανέκφραστες το δράμα. Καλλιτεχνικά, είναι μεγαλειώδες.

Ο δράστης, αν και ιερέας, είναι παραδομένος στους δαίμονες του μυαλού του. Μεταφέρθηκε στο ψυχιατρείο και ας ελπίσουμε ότι θα βρει την ιατρική υποστήριξη που χρειάζεται. «Αλλο πράγμα η συγχώρεση και άλλο η Δικαιοσύνη» είπε ο Αρχιεπίσκοπος, βάζοντας τα πράγματα στη σωστή σειρά.

Η Ιωάννα Παλιοσπύρου, το τραγικό θύμα της επίθεσης με βιτριόλι, έκανε μια ανάρτηση με την οποία επισημαίνει πόσο εύκολο είναι να προμηθευτείς καυστικές ουσίες. Σωστή παρατήρηση. Ομως θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε και κατά πόσο η δική της περιπέτεια ενδέχεται να ενέπνευσε τον ιερέα. Διόλου απίθανο. Καταναλώσαμε τόσο βιτριόλι, που ουσιαστικά μας συστήθηκε ως φονικό όπλο ή, πιο σωστά, ως μέσο εκδίκησης. Δεν θα ήταν έκπληξη αν μάθουμε ότι ο ιερέας βρήκε την ιδέα έτοιμη μέσα στο μυαλό του, φυτεμένη εδώ και μερικούς μήνες.

Πριν από λίγες ημέρες, έγινε ο κακός χαμός όταν ο Μπαλάσκας, της Αστυνομίας, είπε ότι ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος θα έπεφτε στα μαλακά αν αποκάλυπτε αμέσως την αλήθεια, ισχυριζόμενος ότι βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής. Η δήλωση αυτή παρουσιάστηκε ως συμβουλή προς εν δυνάμει δολοφόνους. Εντάξει. Ομως, με συγχωρείτε, τι νομίζετε ότι αποτελεί η ενδελεχής παρουσίαση στοιχείων από την εξιχνίαση της υπόθεσης; Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται για συμβουλές προς φονιάδες, προκειμένου να προσέξουν τι θα κάνουν με τα κινητά, τις κάμερες και τα βιομετρικά ρολόγια.

Αυτό που προσπαθώ να πω (και δεν ξέρω αν τα καταφέρνω) είναι ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο μεταβολίζουμε συνεχώς τη βία. Από το αστυνομικό δελτίο και τα ρεπορτάζ, μέχρι τη μυθοπλασία, ο βαθμός της βίας που καταναλώνουμε δεν έχει προηγούμενο. Ναι, βέβαια, δεν μπορείς να κρύβεις την αλήθεια. Ισως, όμως, μπορούμε να τη μεταχειριστούμε αλλιώς. Πλέον διαβάζεις ρεπορτάζ που σου θυμίζουν σκανδιναβική αστυνομική μυθιστοριογραφία. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και, συχνά, με έναν τρόπο που προσδίδει ως και αίγλη στον δράστη. Και ενώ, ας πούμε, μας ενοχλεί ο σεξισμός, δεν έχουμε πρόβλημα να ρουφήξουμε λαίμαργα το αίμα από λέξεις και σκοτάδι από μυαλά. Ισως να συμβαίνει επειδή όλα πλέον είναι θέαμα ή έτσι αντιμετωπίζονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News