Σ’ αυτή τη χώρα αγαπάμε τα πάρτι και τα χάπι εντ –γι’ αυτό ίσως αγαπάμε τόσο την μουσική και τις σκηνές συμφιλίωσης. Εκείνη η πρώτη, βέβαια, δεν είχε καμία μουσική επένδυση. Δεν έπαιζε τίποτα, ούτε καν ένα μεσοπολεμικό μελαγχολικό βαλσάκι, όταν ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος έδωσαν τα χέρια το 1984. Στα πλάνα που χάρισε η ιταλική RAI στην κρατική τηλεόραση, η χειραψία γίνεται μέσα σε απόλυτη σιωπή και συνοδεύεται μόνο από τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών. 

Από το 2015 και μετά, αυτή η σκηνή, που έχασε την αίγλη της όταν οι μνήμες ξεθώριασαν, όλο και βρίσκει τον τρόπο να ξεφυτρώνει, σαν επίμονο κουνούπι που ζουζουνίζει αμφισβητώντας πολιτικές βεβαιότητες. Πότε ως απάντηση στις προσκλήσεις σε Βίτσι και Γράμμο, πότε ως είδηση «σαν σήμερα» σε διαδικτυακά αφιερώματα, πότε ως αποτέλεσμα αλγοριθμικής αλχημείας ή απουσίας επικαιρότητας. Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε τίποτα πιο πρόσφατο να συμβολίζει ότι, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, θα κοιτάξουμε ξανά ο ένας τον άλλο στα μάτια. Μπορεί λίγοι πια να έχουν να πουν ιστορίες από έναν εμφύλιο που έγινε ογδόντα χρόνια πριν, όμως η μαγεία του χάπι εντ είναι διαχρονική –και υπάρχουν ακόμα πολλές ιστορίες, πιο πρόσφατες, που δεν έχουν βρει το δικό τους. Αδελφικοί φίλοι έκοψαν την καλημέρα ο ένας στον άλλο για ένα δημοψήφισμα, πολίτες και πολιτικοί προπηλακίστηκαν και κρεμάστηκαν στα διαδικτυακά μανταλάκια και σε λίστες «δεν ξεχνώ», νέοι έφυγαν ή επέστρεψαν γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή. Για χρόνια, η μισή χώρα πενθούσε για την επανάσταση που τελικά δεν ήταν αυτό που φανταζόταν και η άλλη μισή για την ήττα της. 

Η άλλη σκηνή, αυτή της προηγούμενης Τετάρτης στο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ1, δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν υπήρχε η μουσική. Ενα τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου, που γράφτηκε την περίοδο του δημοψηφίσματος και έδινε κουράγιο πως «θα περάσει κι αυτό», τραγουδήθηκε από κοινού με τον Σταμάτη Κραουνάκη, έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές εκείνου του μοιραίου πρώτου εξαμήνου. Και κάπως έτσι, το τραγούδι που χλευάστηκε γιατί ο δημιουργός του ήταν με τους απέναντι πέρασε στην ιστορία με την φωνή ενός απέναντι των απέναντι. Μια πρώτη προσπάθεια προς το κοινό μέλλον, ακόμα κι αν οι συμμετέχοντες δεν κατάλαβαν το βήμα που έκαναν –που μάλλον το κατάλαβαν. «Είναι μεγάλη στιγμή να λες εσύ αυτό το τραγούδι», είπε ο Πορτοκάλογλου στον Κραουνάκη.  

Θα γυρνάμε σ’ αυτή τη σκηνή, ξανά και ξανά, τα χρόνια που θα έρθουν, μέχρι να ξεθωριάσει η αίγλη της. Η συνειδητοποίηση πως δεν μπορούμε να ζούμε διαρκώς στις ήττες, είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία που θέλει τον χρόνο της. Οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, που στην πραγματικότητα λίγο έχουν αλλάξει από τότε, δεν βοηθούν και πολύ να κινηθεί το πράγμα. Λογικό –η συναίνεση σπανίως προσφέρει ισχυρό πολιτικό αφήγημα και η πίκρα δεν έχει μαλακώσει ακόμα. Η δυσκολία της ΝΔ να παραδεχτεί τις (λίγες, ομολογουμένως) θετικές επιλογές της προηγούμενης κοινοβουλευτικές πλειοψηφίας, το παράδοξο του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζει τις δημοκρατικές διαδικασίες στο κοινοβούλιο με το να μη συμμετέχει σ’ αυτές και η επιμονή του ΠΑΣΟΚ στην δικαίωσή του το δείχνουν καθαρά. 

Ε, και; Για 4 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα, ο «δεξιός» και ο «συριζαίος» έμπλεξαν τις φωνές τους και είπαν «σ’ αγαπώ» ο ένας στον άλλο, γνωρίζοντας ότι η συνάντησή τους είναι ένα από τα highlight μιας χρονιάς που επέτρεψε την ανασκόπηση. Πρόσφεραν το χάπι εντ όχι ως επισφράγισμα μιας τετελεσμένης αλλαγής, αλλά ως υπενθύμιση πως ακόμα και οι πιο βαθιές πληγές μπορεί να αργούν, αλλά κάποτε γιατρεύονται. Για να συγκινούνται οι ευσυγκίνητοι και να γελούν οι κυνικοί.    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News