«Η σημαία που αγαπώ / Εχει έναν λευκό σταυρό / Και θα την υπηρετώ / Μέχρι να με βρουν νεκρό»

Τον τόνο δίνει ο βραχνιασμένος «παλικαράς» της τάξης που στέκεται ανάμεσα σε άλλους μαθητές που ακολουθούν. Μοιάζει να είναι 15 με 16 χρονών. Δίπλα του στέκεται η ομορφούλα της τάξης με το μικρόφωνο και το λευκό χαρτί στο χέρι. Κάποια στιγμή τον πλησιάζει και προσπαθεί να του δώσει το μικρόφωνο. Εκείνος όμως δεν το χρειάζεται. Είναι άλλωστε ο πρωταγωνιστής σε ένα έργο που έχει δει τόσες και τόσες φορές σε βίντεο. Η φωνή πρέπει να βγαίνει με φυσικότητα, βραχνή και άγρια. Να τρυπά τον αέρα και να κάνει τη γη να σείεται. Οι φλέβες πρέπει να σχηματίζονται στον λαιμό του. Να τις βλέπει ο εχθρός και να τρέμει.

Ο βραχνιασμένος «παλικαράς» όμως δεν έχει κανέναν εχθρό απέναντί του. Μόνο μερικές δεκάδες αγόρια και κορίτσια της ηλικίας του. Μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου και Λυκείου. Κοριτσάκια με χρωματιστά κολιέ και μπουφάν με ροζ γουνάκια. Αγόρια με μαύρες φόρμες και τζελ στο μαλλί που άφησαν για λίγο τους καβγάδες για το οφσάιντ του Ολυμπιακού και ορκίζονται πίστη μέχρι θανάτου στην πατρίδα και στη Μακεδονία. Βλέπεις αμούστακα παιδιά να αφήνουν τις σχολικές τσάντες στο πεζοδρόμιο και να φωνάζουν συνθήματα λοκατζήδων. Θα ακουγόταν γελοίο, όμως η εικόνα το κάνει τρομακτικό.

Το παραπάνω βίντεο από την Πτολεμαΐδα είναι ενδεικτικό. Αυτή την εποχή, πολλά σχολεία, ειδικά στην Βόρεια Ελλάδα, βάζουν λουκέτο και οι μαθητές φορούν τη στολή του Μακεδονομάχου και ξεχύνονται στους δρόμους. Κάποιοι θα πουν ότι είναι απλά σημεία των καιρών. «Κάποτε οι μαθητές έκλειναν το σχολείο για τους βομβαρδισμούς στη Σερβία, δεν πειράζει να το κλείσουν μία φορά και για την Μακεδονία».

Δεν είναι έτσι. Ο φασισμός που καλλιεργείται μέσα από τέτοιου τύπου «εκδηλώσεις» στο σχολικό περιβάλλον δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα αιτήματα του «μαθητικού κινήματος» των τελευταίων ετών, όσο αφελή, υπερβολικά ή παρωχημένα και αν ήταν τα τελευταία.

Και εδώ προκύπτει το σημαντικότερο ζήτημα. Ενας πιτσιρικάς στα 12 ή στα 16 μπορεί με ευκολία να πετάξει το σχολικό βιβλίο και να μπει πίσω από ένα πανό, ακόμα και αν δεν γνωρίζει το σύνθημα που κάποιος έγραψε σε αυτό. Αυτές οι εκδηλώσεις όμως δεν ξεκίνησαν αυθόρμητα από τους «αγανακτισμένους νεολαίους» (δείτε για παράδειγμα εδώ). Κάποιοι εδώ και αρκετό καιρό προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα εθνικιστικής έξαρσης τοποθετώντας σε μία επικίνδυνη σκακιέρα τους μαθητές.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία και η «υπόθεση Κατσίφα» δημιούργησαν ένα εύφορο έδαφος. Και πλέον, εθνικιστικές οργανώσεις και ακροδεξιά κόμματα, με πρώτη την Χρυσή Αυγή, έχουν την ευκαιρία να βάλουν τον σπόρο και να καλλιεργήσουν χιλιάδες ακροδεξιά μπουμπούκια που μια μέρα θα γίνουν εν δυνάμει ψηφοφόροι. Οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες κάνουν αρκετά κόμματα να σιωπούν ενώ τα κανάλια, στην πλειοψηφία τους, δεν έχουν κανέναν λόγο να βρεθούν απέναντι από τους «μαθητές που φωνάζουν συνθήματα για την πατρίδα».

Τα στρατιωτικά συνθήματα και οι εθνικιστικές κορώνες που βγαίνουν από τα χείλη μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου αντιμετωπίζονται από τους περισσότερους σαν κάτι φυσιολογικό. Στο Facebook θα βρεις μόνο τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου που τραγούδησε ο Σιδηρόπουλος να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά ζητώντας από κάποιον «άγνωστο» προστάτη να «έχει το νου του στο παιδί». Όμως κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει εδώ και καιρό τον ρόλο του προστάτη και καθοδηγητή των Μαθητών-Μακεδονομάχων. Και τα σίγουρο είναι ότι αυτοί δεν άκουγαν ποτέ Σιδηρόπουλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News