Το γνωστό θεατρικό του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του θεάτρου του παραλόγου. Συνεπώς ήταν εξαιρετική η  σκέψη να παιχτεί αυτό το καλοκαίρι του παραλόγου. Το υπαρξιακό κείμενο του ιρλανδού νομπελίστα το οποίο γράφτηκε λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως μια «τραγικοκωμωδία σε δύο πράξεις», περιγράφει την αναμονή ενός ανθρώπου που δεν έρχεται ποτέ. Με αυτό το εύρημα, ο συγγραφέας φωτίζει το αδιέξοδο, αναδεικνύει την απόγνωση και την ανάγκη της ψευδαίσθησης -έστω- μιας λύσης.

Αρα είναι απόλυτα ταιριαστό με τις μέρες της πανδημίας. Με την αβεβαιότητα που συνόδευσε την έξαρση του κορονοϊού. Ή ακόμα και με την αίσθηση της ματαιότητας ορισμένων ημερών καραντίνας. Με την ανάγκη ενός επίπλαστου καθησυχασμού που προσφέρουν σε αρκετούς οι διάφορες θεωρίες συνομωσίας: την ανάγκη να μπει αυτός ο ιός, για τον οποίο κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο, σε μια φόρμα που να υπηρετεί μια κάποια εύληπτη «λογική». Εξάλλου είναι πιο καθησυχαστικό το να μην υπάρχει ο ιός και τα φέρετρα να είναι μόνον προς τηλεοπτική χρήση, παρά να υπάρχει και να μην ξέρεις από που μπορεί να σου έρθει, ποιο αγαπημένο σου πρόσωπο μπορεί να σε σκοτώσει χωρίς καν να το ξέρει; Είναι προτιμότερη μια παράλογη θεωρία συνομωσίας, παρά η επίσης «παράλογη» αγωνία ότι κάθε πόμολο ή κουμπί που μπορεί να ακουμπήσεις ενδέχεται να κρύβει έναν θανάσιμο κίνδυνο για τη ζωή σου.  Εξάλλου πιο εύκολα μπορείς να χωνέψεις τα σχέδια των εμβολίων με τα τσιπάκια, παρά το ότι μαθαίνεις πως η φίλη σου απέβαλε και να σκέφτεσαι αν είναι επικίνδυνο να την πάρεις αγκαλιά και να κλάψετε μαζί. (Αλήθεια, τα δάκρυα μπορεί να μεταφέρουν τον κορωνοϊό; Δεν ξέρω. Να θυμηθώ να το ψάξω.)

Συνεπώς η ανθρώπινη απελπισία, που περιγράφει αριστοτεχνικά ο Μπέκετ δεν είναι απαραίτητα τόσο μακρινή στη σημερινή πραγματικότητα.

Γι’ αυτό και αποφάσισα να πάω να δω την παράσταση, την οποία θυμάμαι πάντα δέος όπως την είχε διδάξει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος πριν από σχεδόν 30 χρόνια στη σχολή.

Φορώντας τη μάσκα μου, πέρασα τον έλεγχο εισιτηρίων. Αισθάνθηκα λίγο άβολα δίπλα σε τόσο κόσμο, αλλά πήρα βαθιά ανάσα και πέρασα από την πύλη του ανοιχτού θεάτρου. Όμως ξαφνικά, βρέθηκα μπροστά σε μια απίστευτη κοσμοπλημύρα. Όχι όπως σε κάποιους θερινούς κινηματογράφους που έχω πάει, όπου οι σειρές είναι αραιές και τα καθίσματα σε απόσταση. Αλλά σε ένα θέατρο γεμάτο, κατά 70% λένε οι υπεύθυνοι, και τους πιστεύω. Ανά τρεις θέσεις υπήρχε ένα κενό μου είπαν. Και τι με αυτό; Και πάλι ήμασταν ο ένας επάνω στον άλλον σε στενές κερκίδες. Χωρίς σχεδόν κανένας να φορά μάσκα. Κάποιοι κοιτούσαν προβληματισμένοι την εικόνα, που εμένα μου έμοιαζε με απεικόνιση της κόλασης από τον Ιερώνυμο Μπος, αλλά οι περισσότεροι έδειχναν χαλαροί είτε από άποψη ή από ανάγκη.

Κάθισα στη θέση μου, πιο άβολα κι από το αν καθόμουν σε κάρβουνα. Ευτυχώς, με μια γρήγορη απόφαση η παρέα αποφάσισε σχεδόν ομόφωνα να αποχωρήσουμε. Να θυσιάσουμε την τέχνη στον βωμό αν όχι της υγείας, τουλάχιστον της ηρεμίας μας.

Ο υπεύθυνος με διαβεβαίωσε ότι ο Δήμος είχε διασφαλίσει την απόλυτη τήρηση των κανονισμών. Είμαι σίγουρος για αυτό γνωρίζοντας λίγο τον δήμαρχο. Ηταν όμως αυτό αρκετό; Δεν διεκδικώ την αυθεντία των ειδικών, αλλά φοβάμαι πως όχι. Δεν είμαι σίγουρος για την ασφάλεια που παρέχει ένα κενό κάθισμα ανά τρία. Δεν θέλω καν να φανταστώ την πορεία των σταγονιδίων σε κάθε κωμική ατάκα του Μπέκετ που δίνει άφθονο –αν και γλυκόπικρο– γέλιο στο φιλοθέαμον κοινό.

Από την άλλη, κατανοώ απολύτως την ανάγκη να υπάρξουν αυτές οι καλοκαιρινές παραγωγές. Να παραχθεί πολιτιστικό προϊόν. Να καλυφθεί το εισόδημα των ανθρώπων του πολιτισμού. Να κινηθεί η αγορά… Αλλά με κάθε τίμημα;

Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Ποιο θα έπρεπε να είναι το ποσοστό πληρότητας. Ξέρω ότι εγώ δεν άντεξα στο θέατρο παρά μόνον μερικά λεπτά. Μπορεί ήδη οι ψυχολόγοι να καταγράφουν έξαρση της αγοραφοβίας λόγω κορ0νοϊού. Ίσως όμως σε αυτό το στάδιο είναι λιγότερο επικίνδυνη η αγοραφοβία από την αμεριμνησία.

Εφυγα και έχασα μια ωραία παράσταση, λένε. Κρίμα.

Αποφάσισα να περιμένω πρώτα το εμβόλιο και μετά τον Γκοντό, με τη βάσιμη ελπίδα ότι το εμβόλιο θα έρθει τελικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News