Ωπ! Είναι κάτι στιγμές που ο βιαστικός κόσμος μας φρενάρει. Απότομα. Μυρίζει φρένα. Να! Οπως στο άκουσμα «Φώφη Γεννηματά-υποτροπή». Αυτό που φοβόμαστε όσοι ζήσαμε καρκίνο. Και γεμίζουμε τον τόπο ευχές, γινόμαστε «ένα» στην ίδια προσευχή. Ξαφνιασμένοι από το χαστούκι ότι «δεν είμαστε από σίδερο». Λες και δεν το γνωρίζουμε… Αλλά μπορεί αυτή και να είναι η σύμβαση ζωής. Να πορευόμαστε ως θνητοί-αθάνατοι. 

Μου έκανε πάντα εντύπωση αυτή η γυναίκα. Τόσο «καταπάνω» στην πολιτική, σαν να ήταν αυτή πάνω από όλα. Διαβάζοντας την ιστορία της οικογενείας της και την τραγική μοίρα τής σχεδόν ταυτόχρονης αναχώρησης των γονιών της, δεν ξέρω αν υπηρετούσε την πολιτική ή αυτό που λάτρεψε ο πατέρας της, δηλαδή την πολιτική. Αν η «αναφορά» της ήταν και είναι στους επί της γης ή στους επί του ουρανού. 

Τα νέα για την υγεία της Φώφης Γεννηματά μάς πάγωσαν όλους. Τόσο πολλά από μια «άλλη», ασυνήθιστη γλώσσα που διάβασα να εκφράζουν συναίσθημα. Τόσα αυθόρμητα. «Φώφη, έχω σοκαριστεί» ο Βαγγέλης Βενιζέλος. «Ακυρώνω όλες τις συνεντεύξεις που έχω κλείσει. Γιατί δεν μου πάει η καρδιά», ο Ανδρέας Λοβέρδος. Δεν έχω πιο τρυφερά λακωνικό και συγχρόνως εμπεριστατωμένο μήνυμα: «Δεν μου πάει η καρδιά», τα λέει όλα. Πολλές φορές, αστραπιαία περνούσε από τη σκέψη μου, όταν έγραφα «τσουχτερά» κριτικά για το ΚΙΝΑΛ και εκείνη ως αρχηγό του, η κοινή μας «μοίρα» μάχης.

Στιγμιαία, πρέπει να ομολογήσω, αμφιταλαντευόμουν. Σαν να με ντρεπόμουν. Αλλά βλέπεις, αν και γνωρίζω ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ένα κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που νοσήσαμε ή νοσούν είναι το να μην καταδεχόμαστε λύπηση. Αυτό εν μέρει με «απενοχοποιούσε». Ενα άλλο χαρακτηριστικό είναι το να ζούμε ως δυνατοί-φοβισμένοι. Ατρόμητοι-σε επιφυλακή.

Είναι μια περίεργη δοσομετρία, γνώση ψυχής. Πρόσφατα, μου είπε μια Μαρία σε μια συνομιλία μας: «Δεν με αφορά να συγχωρήσω όποιον με πόνεσε. Δεν διαθέτω αγιοσύνη. Οχι, δεν ξεχνώ και δεν θα συγχωρήσω. Αν πρέπει να αγωνιστώ για μια συγχώρεση, είναι να καταφέρω να συγχωρήσω τον εαυτό μου που επέτρεψα χώρο για να με πονέσει κάποιος». Η μέγιστη, εν τέλει αγωνία είναι, πού ξοδεύουμε ζωή από τη ζωή μας. 

Φώφη Γεννηματά, περαστικά από την ψυχή μου. Στη δύναμή σου, βγάζω το καπέλο.    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News