Το ερώτημα ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ θα ήταν ρητορικό και η συζήτηση θεωρητική με την απάντηση αυτονόητη. Ωστόσο η 45η επέτειος από την «3η Σεπτέμβρη» έχει σταθεί ως αφορμή να επιστρέφει το ΠΑΣΟΚ ως τοτέμ στη δημόσια συζήτηση. Τέθηκε από στελέχη προσκείμενα στον Νίκο Ανδρουλάκη (Ξεκαλάκης), από τον Παύλο Γερουλάνο, τον Νίκο Παπανδρέου, ακόμη και ο πρώην «παπανδρεϊκός» γραμματέας, Σωκράτης Ξενίδης το πρότεινε, με το πρόσχημα να γίνει ανοιχτό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ: φανερώνει ότι στην αναπόληση του κλέους του παρελθόντος πολλοί αναζητούν τις απαντήσεις του προοδευτικού χώρου για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Ή μήπως όμως όλο αυτό είναι μια πρόφαση, μια αφορμή για να αμφισβητήσουν την Φώφη Γεννηματά και να θέσουν εμμέσως πλην σαφώς θέμα ηγεσίας;

Οποια κι αν είναι η πρόθεση έχει μια μεγάλη έλλειψη: την πολιτική πρόταση. Ποιο πολιτικό σχέδιο θα υπηρετήσει ο χώρος της Κεντροαριστεράς; Ο οποίος, είτε το θέλει είτε όχι, καλείται να επανεφεύρει τον εαυτό του;

Για παράδειγμα, όταν ο Κώστας Σημίτης, σχεδόν πριν από 25 χρόνια διεκδίκησε και πήρε την ηγεσία κόντρα στους τότε παντοδύναμους μηχανισμούς του «ανδρεοπαπανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ, πρότεινε και υλοποίησε σε μεγάλο βαθμό στη διακυβέρνηση τον εκσυγχρονισμό.

Το τι προτείνουν σήμερα όσοι οραματίζονται τη δόξα τής προ σχεδόν πέντε δεκαετιών Αλλαγής δεν είναι σαφές. Μιλούν για ανοιχτές διαδικασίες και συζητήσεις για διατύπωση και παραγωγή πολιτικών θέσεων χωρίς όμως να τις προσδιορίζουν. Να γίνουν ή όχι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, με τι περιεχόμενο και ποιους θα αφορούν; Ή θα πρόκειται τελικά για μάχη εσωκομματικών μηχανισμών που είναι πια αδιάφορη;

Οσοι είναι προσκολλημένοι στο ιστορικό παρελθόν και δεν βλέπουν καθαρά τις καινούργιες ανάγκες, τα νέα ακροατήρια, τις νέες ηλικίες όχι μόνο κάνουν λάθος αλλά αδυνατούν να κατανοήσουν την εποχή. Είναι ένα είδος συντηρητισμού και φοβίας στις μεγάλες τομές για ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Με τη διαρκή επίκληση στο ΠΑΣΟΚ απευθύνονται σε κοινωνικά στρώματα -όπως έδειξαν και τα εκλογικά αποτελέσματα- που δεν νοιάζονται για την επόμενη ημέρα της Ελλάδας μετά την δεκαετή κρίση, αλλά για την αποκατάσταση των κεκτημένων τους και της βολής τους. Κοντολογίς για αναπαραγωγή των παθογενειών της κρίσης.

Οσα λένε τα ακούν οι συνταξιούχοι και οι 60αρηδες που βίωσαν πράγματι τη χειραφέτηση της δημοκρατικής Ελλάδας, επί Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά σήμερα τα προβλήματα και οι προκλήσεις είναι διαφορετικές.

Γι’ αυτό ίσως αρκετοί εξ αυτών προτίμησαν να συνδράμουν στο 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορώντας για το ότι οι εποχές και οι παγκόσμιες προτεραιότητες άλλαξαν και χρειάζονται νέες απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα.

Κάποιος, όμως, θα αναρωτηθεί: αυτά δεν είναι και τα ζητούμενα για τη κυρία Γεννηματά και το ΚΙΝΑΛ; Τι προτείνουν για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα; Το ΚΙΝΑΛ και η Φώφη πειστικές απαντήσεις δεν έχουν δώσει ακόμα, εξ ου και το περιορισμένο εκλογικό αποτέλεσμα. Και είναι αυτό μια πρόκληση για την κυρία Γεννηματά και την ηγετική ομάδα του Κινήματος Αλλαγής που παραμένει χωρίς απόκριση.

Σε ό,τι αφορά όμως τον κομματικό φορέα που θα εκφράσει αυτούς τους προβληματισμούς η απάντηση στη Χαριλάου Τρικούπη είναι δεδομένη: ΚΙΝΑΛ. Γιατί; Επειδή συνενώνει την ιστορική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ με δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Προοδευτικού Κέντρου, της Οικολογίας σ΄ένα φορέα της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Επειδή, εν τέλει, αυτό ζήτησαν οι 212.000 πολίτες πριν από 22 μήνες, το 2017, ψηφίζοντας για την εκλογή προέδρου ενώ αποτυπώθηκαν με αυξητικές καταγραφές στις Ευρωεκλογές και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Και επειδή οι καιροί απαιτούν συμπόρευση ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων. Εδώ στον ΣΥΡΙΖΑ έχει τεθεί ζήτημα να αλλάξει όνομα και σύμβολα, ο ενδιάμεσος χώρος γιατί να παρελθοντολογεί;

Το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης του Κινήματος Αλλαγής παραμένει ζητούμενο. Η αμφίθυμη τοποθέτησή του σε βασικές προσκλήσεις για τη χώρα είναι προφανές ότι δεν θα το πάει μακριά. Είναι εξίσου προφανής η ανάγκη να διατυπώσει ένα πλήρες σχέδιο σοσιαλδημοκρατικού εκσυγχρονισμού για την πορεία της Ελλάδας μετά τα μνημόνια, με επίκεντρο προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με το οποίο θα προσδιορίζει τη πολιτική του ταυτότητα απέναντι στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και θα το αντιτάξει στη κυβερνητική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και γι αυτό ο ανοιχτός διάλογος με δυνάμεις και προσωπικότητες του ευρύτερου χώρου που βρίσκονται παροπλισμένες επί του παρόντος είναι αναγκαίος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News