Το Πάσχα ξεσέρνει ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρμολύπη. Και η εικόνα των ασυνόδευτων παιδιών στην πίστα του αεροδρομίου να αποχαιρετούν ένα «άγνωστο», για να ταξιδέψουν σε ένα υποσχόμενο άγνωστο… Χαρμολύπη.

Παιδιά «Πάσχα». Σταυρώσεις, μπορεί στιγμιαίες ψευτοαναστάσεις, κυρίως σταυρώσεις, μακάρι, μακάρι πλέον Ανάσταση. «Με διαλύει ότι αυτά τα παιδιά αναγκάζονται να συμβιβαστούν με τον πόνο. Τον ψυχικό, τον σωματικό. Λες και είναι φυσικό τους ο πόνος», είπε η γυναίκα.

Πενήντα παιδιά αναχωρούσαν για Γερμανία. Πενήντα τραυματισμένες ψυχές είχαν επιτέλους συγκεκριμένο προορισμό. Τους περίμεναν κάποιοι, κάπου με χαρά. Κοντά τους ο Πρωθυπουργός της χώρας μας, εμφανώς αμήχανος στην προσπάθειά του να συγκρατήσει την εμφανέστατη συγκίνησή του. Για να έχουν μια καλύτερη τύχη, για να προσβλέπουν σε σταθερό έδαφος ενός «ανήκειν» και όχι σε μια κατάσταση συνεχούς, άγριας προσωρινότητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δώσει τη δική του αποφασιστική κατεύθυνση μάχης.

Κάπου εκεί κοντά και μια γυναίκα (λόγια της οποίας μεταφέρω στο κείμενό μου αποσπασματικά, αποδίδοντας έτσι το αυθόρμητο μιας συζήτησης μας), η Ειρήνη Αγαπηδάκη, της οποίας το πρόσωπο δεν θα καταφέρετε να δείτε σε καμία φωτογραφία της χθεσινής, σημαντικής μέρας της αναχώρησης. Πώς να την πιάσει ο φακός; Κάθε τόσο έστριβε το κεφάλι της για να κρύψει τα δάκρυά της αφού ήταν αδύνατον να τα συγκρατήσει. Από την ώρα που ο Πρωθυπουργός της εμπιστεύτηκε, ως Ειδική Γραμματέα, τον συντονισμό της διαχείριση της τύχης των χιλιάδων ασυνόδευτων παιδιών που βρίσκονται στη χώρα μας (5.500 παιδιά πια) αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στον ιερό σκοπό.

Τα παιδιά «Πάσχα» χαιρετούσαν, φορώντας τις αναγκαίες μάσκες λόγω των ημερών. Ποιoν χαιρετούσαν; Τι; Πώς η ψυχή γραπώνεται σαν κισσός… Από όπου!… Από κάπου! Τι έχουν ζήσει; Τι έχουν δει; Κόμπος στον λαιμό μου τα μάτια τους και ασυναίσθητα ένα μελαγχολικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι. «Πού το πάνε το παιδί; Χελιδόνι στο κλουβί». Ιστορίες παιδιών αδιανόητες. Παιδιά που ξέφυγαν από πολέμους, από καταδιώξεις, αλλά και άλλα, όπως για παράδειγμα από το Αφγανιστάν, που οι γονείς μάλιστα επιλέγουν το πιο χαρισματικό τους, για να το «πετάξουν» στο ίσως προσοδοφόρο άγνωστο. Να έχουν μια πιθανότητα, έναν λαχνό. Aραγε η γυναίκα δέθηκε περισσότερο με κάποιο από τα παιδιά;

«Δεν είναι ένα παιδί που ξεχώρισε στην ψυχή μου. Είναι μια ολόκληρη κατάσταση, οριζόντια κατάσταση που με τσακίζει. Ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν παιδική ηλικία. Oτι γίνονται γονείς του εαυτού τους. Σκέψου, ένα παιδί πέντε ετών άλλαζε την πάνα της αδελφής της που είναι τριών ετών»,

«Μου είναι αδιανόητο! Πώς γίνεται να βρεθούν δυο παιδάκια, πέντε και τριών ετών ασυνόδευτα στη χώρα μας;».

«Οι γονείς τους χωρίσανε. Ο πατέρας απήγαγε τα δυο παιδιά, τα έβαλε σε ένα πλοίο, μάλιστα έδωσε και διαφορετικά ονόματα. Eφτασε μαζί τους στη χώρα μας και μετά χάθηκε, εξαφανίστηκε. Η μάνα εντοπίστηκε στη Γερμανία. Είχε δώσει φωτογραφίες των παιδιών της στις αρχές και τα έψαχνε. Αυτά τα παιδάκια φώναζαν χθες χαρούμενα “Πάω στη μαμά μου!” στα ελληνικά και είχαν χαρά ότι θα συναντήσουν τη μαμά τους».

«Και τα άλλα παιδιά που δεν έχουν να συναντήσουν κάποιον δικό τους; Οπως για παράδειγμα εκείνο το παιδί που έμεινε 45 μέρες σε “προστατευτική κράτηση” στο αστυνομικό τμήμα Κοζάνης; Πώς προετοιμάζονται για αυτό το ταξίδι;».

«Τα φροντίζουμε πάρα πολύ. Αναλαμβάνουν την προετοιμασία τους ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί. Κάνουμε ότι μπορούμε καλύτερο, με τεράστια αίσθηση της ευθύνης μας. Όπως αντίστοιχα, με αίσθηση της τεράστιας ευθύνης τους ενεργούν και οι χώρες που τα υποδέχονται».

Πρέπει να τονίσουμε ότι μιλάμε για ένα πρόγραμμα ευρωπαϊκό, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πρωθυπουργού, και σε συνεργασία με την Κομισιόν. Αρα ένα πρόγραμμα που εγγυάται φερεγγυότητα και απόλυτη προστασία των παιδιών. «Από την πρώτη στιγμή αντιληφθήκαμε, ότι το προηγούμενο σχέδιο μετεγκατάστασης δεν ήταν αποτελεσματικό. Σε χρόνο ρεκόρ κατορθώσαμε έναν προγραμματισμό όχι γραφειοκρατικό και σίγουρα λειτουργικό».

Οι χώρες που αγκάλιασαν το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης ενεργούν σε εθελοντική βάση και έχουν τόσο εντυπωσιαστεί από τις ταχείς, αποτελεσματικές, αποφασιστικές κινήσεις της ελληνικής πλευράς, που όλο και πιο πολλές τείνουν χείρα βοηθείας επιδεικνύοντας ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Είναι αισιόδοξο, ότι μέχρι στιγμής δέκα χώρες, συνεργάζονται και ζητούν να αναλάβουν ασυνόδευτα παιδιά. Σημειώστε, ότι ενώ σε χρονικό διάστημα τεσσάρων χρόνων (από το 2015) οι της προηγούμενης κυβέρνησης είχαν καταφέρει να μετεγκατασταθούν μόλις 320 παιδιά, σε χρονικό διάστημα μόλις 5 μηνών (η Ειρήνη Αγαπηδάκη ανέλαβε τέλος Νοεμβρίου) με την νέα κυβέρνηση στο τιμόνι έχουν αναχωρήσει ήδη 13 ασυνόδευτα παιδιά για Λουξεμβούργο, ενώ χθες 50 παιδιά για Γερμανία και έχουν προγραμματιστεί 1.600 μετεγκαταστάσεις μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, κορονοϊού επιτρέποντος (είναι κι αυτό ένα μεγάλο θέμα).

Αγαπητοί αναγνώστες, μόλις έβαζα την τελευταία τελεία στο κείμενό μου άκουσα ήχους βεγγαλικών αλλά και τη δικαιολογημένη αγανάκτηση του συντρόφου μου: «Ακόμα γράφεις; Τρέξε! Βεγγαλικά! Ανάσταση έχουμε!». Οντως. Μια αλυσίδα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Οπως πρέπει σε παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας. Οπως πρέπει σε Ευρώπη. Ανάσταση έχουμε! Καλή τους τύχη!… Παιδιά «Πάσχα».

ΥΓ. Ω, γλυκιές μου άνοιξες, πού βυθίστηκε η ωραιότητα της παιδικότητάς σας; Θα την ξαναβρείτε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News