Eνα κλικ είναι όλα στο παιχνίδι που λέγεται διασημότητα. Eνα κλικ, που σε περνάει επίπεδα και σε κάνει όλο και πιο αναγνωρίσιμο στο ευρύ κοινό. Μερικές φορές, βέβαια, το κλικ είναι τόσο αποτελεσματικό, που σε βάζει στο επίκεντρο όλων. Και ξαφνικά, μια ολόκληρη χώρα, ή ένας ολόκληρος κόσμος ακόμα, αν το ανάγουμε σε μια άλλη κλίμακα, μιλάει για σένα.

Oσοι συμμετέχουν στις «Αγριες Μέλισσες», ζούνε αυτό το κλικ τώρα. Φαντάζομαι τη ζωή μιας εκ των πρωταγωνιστριών, της Μαρίας Κίτσου, λίγο καιρό πριν. Μια πετυχημένη ηθοποιός, με αξιόλογη πορεία στο σανίδι, την οποία γνώριζαν σίγουρα οι φίλοι της θεάτρου και της Τέχνης. Πόσοι όμως την αναγνώριζαν στο δρόμο; Υποθέτω, όχι και πολλοί. Τώρα θα πηγαίνει στο περίπτερο και θα της ζητάνε να βγουν φωτογραφία μαζί της.

Το είπε και ο Γιώργος Γάλλος, ο οποίος υποδύεται στη σειρά τον Μιλτιάδη Δούκα, σε μια συνέντευξη του: «Εχει και τις δυσκολίες του, χάνεται κάπως η ιδιωτικότητα. Θα ήθελα να μπορώ να μαλώνω πιο εύκολα στον δρόμο, να τσαντίζομαι, εκεί που είναι να θυμώνω πραγματικά». Οσο ζούμε τη φρενίτιδα με τις «Αγριες Μέλισσες», ιδιωτικότητα δύσκολο να υπάρξει για σένα, αγαπητέ Γιώργο Γάλλο.

Περί φρενίτιδας πρόκειται, πια. Οπου κι αν γυρίσεις, βλέπεις «Αγριες Μέλισσες»: πώς έκανε έρωτα η Λενιώ με τον Λάμπρο, πώς η Βιολέτα βγήκε γυμνή στους δρόμους, ποια αποκάλυψη καίει τον Μιλτιάδη, πώς η Δρόσω πιάνει επ’ αυτοφώρω τον Κυπραίο. Και να μην βλέπεις τη σειρά, δεν πειράζει. Τα διαβάζεις πια όλα, παντού, με κάθε λεπτομέρεια. Τέτοια εμμονή με υπόθεση τηλεοπτικού σήριαλ, είχαμε να δούμε απ’ τη χρυσή εποχή των τούρκικων.

Εννοείται ότι έχουν κάνει κόσκινο και τους ηθοποιούς. Εχουμε μάθει τα πάντα για όλους, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές. Σε λίγο που θα τελειώσουν αυτοί, θα κοσκινίσουν τους τριταγωνιστές. Κι άμα τελειώσουν όλοι, θα πιάσουν τους κομπάρσους. Για να μην πω πόσες φορές έχουμε διαβάσει για το Διαφάνι, όπου έχει κατασκευαστεί το σκηνικό της σειράς. Το έχουν επισκεφτεί όλοι και όλοι έχουν κάνει ανταπόκριση από εκεί. Σε λίγο, θα αρχίσουν να το επισκέπτονται και σχολεία.

Μα, χτυπάει σαραντάρια σε τηλεθέαση, θα μου πείτε. Τέτοια νούμερα είχε να δει τηλεοπτικό πρόγραμμα από το «Αλ Τσαντίρι» στις καλές εποχές του. Και πώς να μη δει νούμερα; Ηταν φοβερή ιδέα το να γυριστεί μια καθημερινή σειρά εποχής και να γυριστεί έτσι, με τέτοιο αξιόλογο καστ και συντελεστές, και με γενναιόδωρο μπάτζετ. Οι «Αγριες Μέλισσες» χτύπησαν φλέβα και δικαίως βρέθηκαν στην πρώτη θέση της προτίμησης ενός κοινού, που διψάει για μυθοπλασία, και ειδικά για μυθοπλασία που μετουσιώνει τη σαπουνόπερα σε κάτι πιο ποιοτικό.

Απλώς, η ποιότητα των «Αγριων Μελισσών» έχει αρχίσει να επισκιάζεται απ’ την ποσότητα του σχολιασμού που γίνεται για τη σειρά. Δεν φταίει η σειρά γι’ αυτό βεβαίως, οι συντελεστές και το καστ, φταίει η υπερβολή με την οποία αντιμετωπίζεται η επιτυχία. Οταν πετυχαίνει κάτι το ξεπουπουλιάζουν, του αλλάζουν τον αδόξαστο. Οταν κάτι ανέβει στην κορυφή, και γίνει μόδα, θα μάθεις και τι χρώμα βρακί φοράνε οι πρωταγωνιστές του. Και κάπου εκεί, αρχίζεις να το διακωμωδείς, και μετά το απαξιώνεις και πας γι’ άλλα.

Τελικά, ο εχθρός της επιτυχίας είναι η ίδια η επιτυχία. Καλές οι «Αγριες Μέλισσες», αλλά έχουμε γκώσει λίγο να ακούμε και να διαβάζουμε γι’ αυτές παντού. Και άμα γκώσουμε περισσότερο, θα αρχίσουμε να τις ξερνάμε.

ΥΓ. «Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να είσαι υπερβολικά μοντέρνος. Διατρέχεις το κίνδυνο να γίνεις ξαφνικά υπερβολικά ξεπερασμένος». Γεια σου βρε Οσκαρ Ουάιλντ με τα γνωμικά σου!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News