Θα μιλήσω στενά σε στενά μυαλά. Θα μιλήσω σιχαμένα υπολογιστικά σε όντα που όλα τα λογαριάζουν με μονάδα μέτρησης «ψηφαλάκια».

Η κυβέρνηση, το κόμμα της νεαράς, δίνει δύο μάχες συγχρόνως. Μία με τον Ερντογάν και το Μεταναστευτικό και μία με τη δραματική εξάπλωση του κορονοϊού, που έχει σακατέψει τα πάντα στο πέρασμά του και σκορπάει τραγική ανασφάλεια, ιδίως σε μια χώρα που στηρίζει την οικονομική  αναπνοή της στον τουρισμό.

Ο Πρωθυπουργός, ο αρχηγός του κόμματός της νεαράς, κατόρθωσε να χειριστεί το πρώτο θέμα με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, μεθοδικότητα και χωρίς ίχνος λαϊκισμού και ο αντίκτυπος της επιβράβευσης των κινήσεών του από τους πολίτες εξανάγκασε σε σύγκλιση ή μουγγαμάρα όλα τα κόμματα.

Και ερχόμαστε στο δεύτερο μεγάλο θέμα, το οποίο ακόμα δεν το έχουμε εμπεδώσει για τα καλά και είμαστε «χορευτικά» στο προσφιλές μας Ζορμπεϊκό: «Εντάξει μωρέ» και «Ωχ! αδελφέ»… Μέχρι να γίνει το «κακό» και να αντιστραφεί το κλίμα, με ωρυόμενους στις κάμερες: «Πού είναι το κράτος;». Ετσι λειτουργούμε εμείς ως λαός. Τραμπάλα. Ή επάνω ή κάτω. Αρα, όλοι οι ταγοί (τρομάρα μας!) επιβάλλεται να επιδείξουν εν προκειμένω πιο σοβαρότητα από σοβαρότητα, πιο υπευθυνότητα από υπευθυνότητα. Να κατευθύνουν σωστά. Να αντιληφθούν τον ρόλο τους ως τεράστια, πατριωτική ευθύνη αλλά και συναδελφική αλληλεγγύη-στήριξη σε όσους έχουν την ευθύνη των χειρισμών.

Και βγαίνει η νεαρά και δηλώνει… «Το γουδί, το γουδοχέρι»… Σαν πεισματάρικο παιδάκι που χτυπάει τα πόδια στο έδαφος: «Εγώ μετάλαβα και θα ξαναμεταλάβω». Κλείνει το μάτι στον θεοσεβούμενο ψηφοφόρο, βγάζοντας τη γλώσσα κοροϊδευτικά στη λογική, τυφλή στην παγκόσμια αναταραχή, αποστερώντας την ευθύνη από τον όρο «δημόσιο πρόσωπο», διαχωρίζοντας τη θέση της από την αγωνιώδη προσπάθεια της «δικής της» κυβέρνησης να μη βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδες καταστάσεις.

Η Ελενα Ράπτη, τα άπειρα χρόνια που εκλέγεται… Μπορώ πλέον να αντιληφθώ το γιατί και το πώς… Είναι καταγεγραμμένη στο μυαλό μας: «Ιδια και απαράλλαχτη». Ισια χωρίστρα, ίδια ρίζα, ίδιο βλέμμα Παναγίας. Κάποιος θα την καμάρωνε «αγέραστη».

Πολλά χρόνια με διασκεδάζει να παίζω ένα παιχνίδι. «Πόσων χρόνων είναι;» το ονομάζω. Προσπαθώ να μαντέψω ηλικία από τη συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης, όχι από την εμφάνιση. Το είχα ξεκινήσει μια μέρα μετά τη συνάντησή μου με τον γλύπτη Ζογγολόπουλο. Είχα συνοδεύσει έναν φίλο μου. Είχα δει ένα έργο του, ναι! Με ομπρέλες, βιαστικά ο φίλος μου είχε αναφέρει και για τη συμμετοχή του στην Μπιενάλε… Ολα είχαν γίνει βιαστικά και εγώ, ούτε καν είχα αναρωτηθεί για την ηλικία του καλλιτέχνη, έχοντας την απόλυτη βεβαιότητα και από τον μοντερνισμό του έργου του, ότι μιλάμε για νεότατο άτομο. Μέχρι που άνοιξε η πόρτα του, σε ένα ισόγειο στο Ψυχικό. Υπέργηρος! Υπέρ, υπέργηρος 90!.. Ωστόσο, νέος άνθρωπος. Νεότατος. Φρέσκος!

Πόσων χρόνων είναι η Ελενα Ράπτη; Και αν η επιδίωξή της είναι θρησκευτική, πέραν της διασφάλισης των ψήφων «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», πώς και δεν σκέφτεται να την ενισχύσει περαιτέρω, προκαλώντας μέχρι και ρίγη συγκίνησης, φωτογραφιζόμενη για παράδειγμα, στην κλίνη της, όπου αντί για μαξιλάρι από πούπουλα, να δεικνύει βράχο, πέτρα. Ως η Αγία Πελαγία. Θα έστρεφα το βλέμμα εις ουρανούς προσευχόμενη… Ιησούς Χριστός νικά και όλα… Αλλά δεν είμαι πεπεισμένη ότι όλα «τα κακά» σκορπά. Βοήθα μας, Παναγία μου! Σε πόσα μέτωπα πρέπει να ενεργεί συγχρόνως ο Μητσοτάκης;

ΥΓ.: Στο κείμενό μου σαρκάζω τη διατυμπάνιση της πίστης. Δίνουμε εξετάσεις πίστης; Βαθμολογούμαστε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News