Oταν βλέπω πολύτεκνες μητέρες, με πιάνει δέος. Με δέος κοιτώ και την Ολυμπία Χοψονίδου. Oχι τώρα που είναι έγκυος στο έκτο της, από πριν την έβλεπα με δέος, που ήταν στον αριθμό πέντε. Αλήθεια, πώς την παλεύει;

Αδύνατον να μην το αναρωτηθείς, ειδικά όταν εσύ την παλεύεις οριακά μόνο με δύο. Αυτές πώς το κάνουν, λες. Μπορεί να έχουν βοήθεια, ενδεχομένως και μεγάλη, ναι. Ο,τι βοήθεια και να έχεις όμως, έξι παιδιά είναι έξι παιδιά. Χρειάζονται την προσοχή σου, απαιτούν την παρουσία και το απόλυτο δόσιμο σου.

Σε πόσα κομμάτια μπορείς να σπάσεις τον εαυτό σου; Πόσο πρέπει να «δουλεύεις» για να αντεπεξέλθεις ικανοποιητικά σ’ αυτόν τον, υψηλών απαιτήσεων, μητρικό ρόλο; Επίσης, πόσο ζεν πρέπει να είσαι για ν’ αντέξεις τη φασαρία και την αταξία γύρω σου επί πέντε και έξι κι επτά;

Οι γυναίκες βέβαια που έχουν τόσα παιδιά, μοιάζουν να μην βασανίζονται από τέτοιους προβληματισμούς. Αντιθέτως, εκείνες φαίνεται να έχουν βρει τη συνταγή της ευτυχίας, σε μια ζωή που μετρά εγκυμοσύνες κάθε δύο με τρία χρόνια, και προσθέτει παιδικά χαμόγελα στις οικογενειακές φωτογραφίες. Πολλές απ’ αυτές τις μητέρες προσπαθούν να μεταδώσουν τη φιλοσοφία τους, παρουσιάζοντας την πολυπληθή καθημερινότητά τους, σε blogs και βίντεο.

Στο YouTube κάνουν θραύση: «Μάνα έξι παιδιών σου δείχνει τη βραδινή ρουτίνα της». «Μάνα εφτά παιδιών σου προτείνει μεσημεριανά γεύματα». «Μάνα οκτώ παιδιών δίνει συμβουλές οργάνωσης παιδικών δωματίων». Κι άλλα τέτοια που κάθεσαι και τα βλέπεις, και κολλάς, γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι αξιοπρόσεκτα.

Μια ολόκληρη κατηγορία τέτοιων μανάδων, τέτοιων γονιών, υπέρ-πολύτεκνων τους λέω εγώ, έχουν ξεχυθεί στους διαδικτυακούς δρόμους και δηλώνουν την παρουσία τους, περήφανα και αποφασιστικά. Λένε, κοιτάξτε μας, είμαστε εδώ και είμαστε πολλοί! Δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο φαίνεται! Μοιάζει σαν να γεννιέται μια τάση, στον αντίποδα του μοντέλου της δυτικής μονογονεϊκής οικογένειας. Μια τάση που δεν φοβάται να σταματήσει το μέτρημα στο κοινότοπο ένα ή δύο παιδιά, και συνεχίζει να μετράει μέχρι να μην μπορεί άλλο. Μέχρι να φτάσει σ’ έναν αριθμό, που μοιάζει με ομάδα ποδοσφαίρου. Ή έστω, με ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης.

Αυτοί οι υπερ-πολύτεκνοι γονείς της Δύσης, των πέντε-έξι παιδιών και πάνω, δεν διαφέρουν από τους περισσότερους γονείς. Θέλω να πω, δεν είναι τίποτα αγροίκοι που δεν ξέρουν τη χρήση του προφυλακτικού, ούτε τίποτα ανισόρροποι που γεννοβολάνε από λόξα, στο όνομα κάποιας θρησκευτικής αίρεσης που ίσως τους το υπαγορεύει. Είναι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, κανονικοί, λογικοί, που απλώς αποφάσισαν να φτιάξουν μεγαλύτερες οικογένειες.

Ούτε πλούσιοι είναι όλοι τους, να πληρώνουν νταντάδες. Παρακολουθώντας σχετικά βίντεο στο Youtube, αντιλαμβάνεσαι ότι οι περισσότεροι είναι μεσαίου εισοδήματος και προσπαθούν να χωρέσουν τη μεγάλη τους οικογένεια στα περιθώρια που τους δίνει η οικονομική τους κατάσταση. Και είναι απολαυστικό να βλέπεις, πώς το καταφέρνουν. Πώς πετυχαίνουν να βολέψουν τη λιλιπούτεια ομάδα τους σ’ ένα τριάρι, ή σε ακόμα μικρότερους χώρους. Oχι όπως-όπως, τσαπατσούλικα και βεβιασμένα, αλλά προσεγμένα και μελετημένα, με μια εφευρετικότητα και μια ευφυΐα που τη χαζεύεις.

Και μετά, έρχονται οι έρευνες. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Simon Fraser (Βανκούβερ, Καναδάς) διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες με πολλά παιδιά, μπορούν να ζήσουν περισσότερο. Και λιγότερο άγχος έχουν οι μαμάδες με τέσσερα παιδιά και πάνω, λένε άλλες έρευνες. Και οι υπερ-πολύτεκνες μαμάδες το επιβεβαιώνουν. Και συμπληρώνουν στα καλά ότι τα παιδιά τους έχουν πάντα παρέα, και παίζουν μεταξύ τους και δεν τους φορτώνονται συνέχεια, και ότι γίνονται πιο κοινωνικά, και ότι μαθαίνουν να μοιράζονται. Και ότι η αγάπη πολλαπλασιάζεται και γεμίζει στάδια.

YΓ. Iσως, τελικά, αυτοί οι γονείς να έχουν δίκιο. Ίσως δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο ακούγεται, όντως.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News