Το κλίμα που θα επικρατήσει στις εισόδους των σχολείων, τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου, δεν θα μοιάζει σε τίποτα με ό,τι γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Δεν θα ακουστούν από τα μεγάφωνα της αυλής τα συνήθη μηνύματα της πολιτικής ηγεσίας, των τοπικών αρχών και της ηγεσίας της Εκκλησίας, που διαβάζονται παραδοσιακά μετά τον αγιασμό. Μέχρι ενός σημείου, προς τέρψιν των κάθιδρων μικρών και μεγάλων που ανυπομονούν να μπουν στις τάξεις.

Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, αλλά ένα είναι βέβαιο. Το σχολείο πρέπει να ξεκινήσει για δεκάδες λόγους, ακόμα κι αν η πανδημία εξελιχθεί σοβαρότερα απ’ ό,τι εκτιμάται. Εξάλλου, η ίδια στάθηκε αφορμή να εκτιμήσουμε πόσο αναγκαίο είναι  για όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα τα λιγότερο ευνοημένα κοινωνικά και μορφωτικά.

Μόνο οι τηλεοπτικές κάμερες θα είναι και πάλι παρούσες. Κι αν κάπου αποτυπώσουν γέλια και ευχές όπως πάντα, είναι εξίσου πιθανό να μεταφέρουν εντάσεις και πολεμικές ιαχές γονιών – και όχι μόνο- του «κινήματος»  όχι μάσκες στα σχολεία. Ενδεχομένως μαζί με την αμηχανία κάποιων εκπαιδευτικών που επιφορτίστηκαν με ένα ακόμα έργο, αυτό της χρήσης μάσκας από τους μαθητές τους εντός της τάξης.

Γιατί τη χρήση της μάσκας θα τη διδάξει και αυτή το σχολείο. Όπως συμβαίνει με πολλά καινοφανή τις τελευταίες δεκαετίες, επιφορτίζουμε το σχολείο συνεχώς με νέα καθήκοντα και στόχους, ενώ όλα συμβάλουν στο να υπονομευθεί η αυθεντία του και η παιδαγωγική του διάσταση.

Οπως έγινε και στην περίπτωση της αντίδρασης του υπουργείου Παιδείας στις συνθήκες που επέβαλε η πανδημία στο σχολείο ήδη από το Μάρτιο. Οταν έδειξε να μην κατανοεί την έκταση και τη σοβαρότητα της κατάστασης και την ανάγκη συστηματικής στήριξης σχολείου και εκπαιδευτικών, ώστε να ανταπεξέλθουν στα νέα τους καθήκοντά. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αφέθηκε αποκλειστικά στους ώμους τους, έγινε όπως έγινε και τα εύσημα της όποιας επιτυχίας επιχείρησε να εισπράξει η πολιτική ηγεσία, η οποία με τη σειρά της επέδειξε ολιγωρία στην πρόβλεψη και την έγκαιρη λήψη κατάλληλων μέτρων για τη νέα χρονιά: δεν εξάντλησε τις όποιες δυνατότητες παρέχει το σχολικό δίκτυο και τα οικονομικά της χώρας και, πάνω από όλα, δεν προετοίμασε κοινή γνώμη και γονείς για τον δύσκολο χειμώνα που περιμένουμε.

Διότι, ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, η επιλογή της χρήσης μάσκας στα σχολεία δεν είναι δυνατό να μην υπήρχε ως πιθανότητα στο τραπέζι ήδη από το τέλος της περσινής χρονιάς. Ελήφθη, όμως, την τελευταία στιγμή. Οπως στο νήμα ελήφθη και η απόφαση δωρεάν διανομής της στα σχολεία, ενώ το επωφελές αυτό μέτρο για ενήλικες και παιδιά έμοιαζε από νωρίς αναγκαίο και απαραίτητο.

Και από τότε το υπουργείο τρέχει και δεν φτάνει. Τι να οργανώσεις εξάλλου σε ελάχιστες μέρες, σε μια χώρα που η λέξη οργάνωση ηχεί ως ανέκδοτο; Οχι μόνο οι εκπαιδευτικοί δεν προετοιμάστηκαν για το πώς θα το στηρίξουν και θα το εφαρμόσουν το μέτρο, αλλά και αυτονόητα θέματα, όπως η πρόβλεψη για την καθαριότητα των σχολείων, τα υπηρεσιακά πρωτόκολλα χειρισμού εκπαιδευτικών με υποψία Covid-19, η αναπλήρωσή τους σε περίπτωση απουσίας, η πραγματοποίηση  διαλειμμάτων σε ξεχωριστές βάρδιες, ο έγκαιρος εφοδιασμός των σχολείων με μάσκες, αλλά και οι οδηγίες για το πώς θα γίνει η αφαίρεση και επαναχρησιμοποίησή τους στα διαλείμματα και πολλά αλλά μοιάζει να αντιμετωπίζονται τελευταία στιγμή εκ του μακρόθεν, με «αποκέντρωση» και με εγκυκλίους. Τις όποιες εκδίδει το υπουργείο ως αποτέλεσμα της βροχής ερωτημάτων που τίθενται καθημερινά από πελαγωμένους διευθυντές σχολείων στις εκπαιδευτικές διευθύνσεις.

Ας υποθέσουμε όμως, ότι όλα αυτά δικαιολογούνται λόγω των έκτακτων συνθηκών που δημιουργεί η ασύμμετρη εξέλιξη της πανδημίας. Οι πιθανές όμως αντιδράσεις γονέων στη χρήση μάσκας την πρώτη μέρα του νέου σχολικού έτους δεν πρέπει να υποτιμηθούν ούτε από το υπουργείο Παιδείας ούτε από αυτό της Προστασίας του Πολίτη.

Τι θα συμβεί τη Δευτέρα  αν σε μεγάλο αριθμό σχολείων παρουσιαστούν γονείς που θα απαιτήσουν τα παιδιά τους να μπουν στις τάξεις χωρίς μάσκες; Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις δείχνουν ότι κάτι τέτοιο μόνο απίθανο δεν είναι. Ηδη εξάλλου μεμονωμένοι γονείς ή ομάδες γονέων κινούνται με εξώδικα εναντίον σχολείων, επιμένοντας στην «ελευθερία των παιδιών τους» (βλέπε στην αυθαιρεσία τους).

Θα εγκαταλειφθούν πρακτικά και συμβολικά οι διευθυντές σχολείων και οι εκπαιδευτικοί να διαχειριστούν στην είσοδο του προαυλίου ή του σχολείου μια τόσο σοβαρή κατάσταση, όταν απέναντί τους θα βρεθεί ένα ετερόκλητο πλήθος ψεκασμένων, συνωμοσιολόγων, καθ’ έξιν «αντιστασιακών», ακροδεξιών που καραδοκούν να πάρουν το αίμα του πίσω αλλά και εύπιστων προς τα social media γονιών, που κλείνουν τα αφτιά τους στις ανακοινώσεις των αρμοδίων επιστημονικών φορέων;

Πόσο ξεκάθαρη είναι η στάση της οργανωμένης Πολιτείας απέναντι απ’ αυτό που διαφαίνεται ότι θα συμβεί; Γιατί τη Δευτέρα έξω από τα σχολεία, αν τελικά υπάρξουν συγκρούσεις, από τη μια θα βρίσκεται ο ορθολογισμός και η οργανωμένη  σύμφωνα με τα πορίσματα της επιστήμης Πολιτεία και από την άλλη το άλογο και το εξωφρενικό, ενώ οι εκπαιδευτικοί, ως εμπροσθοφυλακή αυτής της μάχης, θα έχουν και πάλι την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ισχυρή οπισθοφυλακή που θα καλύψει τα νότα τους.

Κάποιες αναφορές της υπουργού Νίκης Κεραμέως ότι κανένα παιδί δεν θα μπει σε τάξη χωρίς μάσκα, δεν αρκούν στο «πεδίο». Το πεδίο είναι σκληρό και χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από προτροπές, συστάσεις ή φλύαρες ΚΥΑ. Γιατί, αν κάποιοι εκπαιδευτικοί λυγίσουν και αφήσουν μαθητές χωρίς μάσκες στις τάξεις ή, το απολύτως απευκταίο, οι μάσκες δεν είναι ήδη στα σχολεία, όχι μόνο ο όποιος σχεδιασμός θα έχει καταρρεύσει, αλλά μαζί του θα ηττηθεί η Πολιτεία, η Δημοκρατία, ο Ορθολογισμός και, τελικά, το Σχολείο, ως σύμβολο όλων τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News