Η τιμητική πλάκα που τοποθετήθηκε μπροστά στο τέως κτίριο της Marfin στο κέντρο της Αθήνας, αναζωπύρωσε μια εκ των πιο στείρων πολιτικών αντιπαραθέσεων των τελευταίων ετών. Εκείνη της ηθικής ευθύνης των πολιτικών παρατάξεων, ως προς τον διχασμό του κοινωνικού συνόλου. Δεν εκτιμώ πως χρειάζεται να μακρυγορήσω, για την φετιχιστική διάθεση αναγωγής κάθε κοινωνικής ή πολιτικής αντιπαράθεσης στους ιστορικούς διχασμούς που χαρακτήρισαν την ιστορία της χώρας μας. Είναι ευνόητη. Ωστόσο, τίθεται εδώ ένα ζήτημα αρχής, σε ό,τι αφορά την σχέση των πολιτών με το δημοκρατικό πολίτευμα.

Δυστυχώς, η πολιτική παιδεία, όπως και η κουλτούρα του διαλόγου, είναι κραυγαλέα ελλιπείς στον ελλαδικό χώρο. Μας είναι γνώριμη η κατάργηση πολιτικών μέτρων και νομοθετικών πλαισίων, από την μια εκλεγμένη κυβέρνηση στην άλλη. Οπως μας είναι επίσης γνώριμη η ομηρία του δημοσίου φορέα από την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παραταύτα, τα τελευταία χρόνια, η κορύφωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει συμβάλει στην καλλιέργεια ενός διπολισμού, μίας συγκρότησης δυο αντίπαλων πολιτικών «στρατοπέδων».

Τούτη η σύγκρουση, τροφοδοτεί μια επιθυμία ηγεμόνευσης, και συνάμα ενθαρρύνει σκληρές και άτοπες ρητορικές. Προφανέστατα, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε σαν σοσιαλιστικό καθεστώς Λατινικής Αμερικής κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του, ούτε η Νέα Δημοκρατία είναι μια ακροδεξιά, φασιστική παράταξη. Είναι δύο κόμματα αντικρουόμενων πεποιθήσεων, που προβάλλουν ένα πολύ διαφορετικό όραμα για την χώρα. Η παράταξη που στοχοποιείται, τις τελευταίες ημέρες, για την στάση που έχει τηρήσει απέναντι στην προαναφερόμενη τιμητική πλάκα, εκπροσωπεί θεσμικά, καλώς ή κακώς, τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς.

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι πολύ να κατανοήσω ένα εγκληματικό συμβάν, ως το προϊόν πολιτικών αντιπαραθέσεων σε θεσμικό επίπεδο. Οι άνομες πράξεις που χαρακτηρίζουν μια περιθωριακή ομάδα ανθρώπων, δεν μπορούν να ταυτίζονται με μια παράταξη που αντιπροσωπεύει – επιτυχώς ή ανεπιτυχώς – τον θεσμικό χώρο της Αριστεράς την τελευταία δεκαετία. Κατ’ επέκταση, η συζήτηση περί ηθικής ευθύνης είναι άτοπη. Κακώς η θεσμική Αριστερά δεν τόλμησε να καταδικάσει μια εγκληματική πράξη, πολύ πιο σκληρά απ’ όσο το έκανε. Αυτό όμως δεν αναιρεί πως τα θύματα της Marfin είναι θύματα λούμπεν στοιχείων, χωρίς ιερό και όσιο. Δεν είναι θύματα πολιτικής αντιπαράθεσης, ή ακόμα και πολιτικού διχασμού.

Είναι καιρός να επέλθει επιτέλους ένας κατευνασμός των μετεμφυλιακών εντάσεων, που επιμένουμε να εντοπίζουμε σε κάθε σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς. Ένα κυβερνών κόμμα, δεν δύναται να στοχεύει στην εξάλειψη της αντιπολίτευσης. Ο ρόλος της κυβέρνησης είναι η άσκηση της θεμιτής πολιτικής εξουσίας, ευελπιστώντας να πείσει τους πολίτες να της εμπιστευτούν την τύχη της χώρας για μια ακόμα τετραετία.

Στο πλαίσιο αυτό, ένα δημοκρατικό πολίτευμα συγκροτείται από έναν πολιτικό πλουραλισμό και έτσι εκφράζονται η ευεργετικές πολιτικές συγκρούσεις της δημοκρατίας μας. Στα πλαίσια συζητήσεων, με πάθος ναι, αλλά χωρίς μένος. Δεν υπερτερεί αντικειμενικά καμία ιδεολογία έναντι των υπολοίπων. Υπερτερεί υποκειμενικά, βάσει των πολιτικών και ηθικών αξιών του καθενός. Καμία πολιτική θέση ή πρόταση δεν είναι αρκετά «λογική» ή αρκετά «εύλογη» έτσι ώστε να χαίρει της καθολικής αποδοχής του κοινωνικού συνόλου. Το κάθε τι στην δημοκρατία, είναι ζήτημα άποψης, σκοπιάς, πεποιθήσεων. Και δεν υπάρχει καμία συγκυρία υπό την οποία, η δημοκρατική διαφορά πολιτικής αντίληψης, οδηγεί σε εγκλήματα, όπως ο φρικτός εμπρησμός που τιμούμε όλοι στις μνήμες μας.

ΥΓ. Ως προς την αποκαλυπτήρια εκδήλωση αυτή καθ’αυτή, επιτρέψτε μου να τονίσω ότι κακώς δεν οργανώθηκε με πρωτοβουλία της ΠτΔ, κυρίας Σακελλαροπούλου. Στιγμές εθνικής ενότητας δεν νοείται να προκύπτουν ποτέ από κομματικές πρωτοβουλίες.

---

*Ο Στρατής Χωμενίδης, είναι κάτοχος Economics BA – Paris I Panthéon-Sorbonne και Political Philosophy MA – École des Hautes Études en Sciences Sociales

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News