Ενας ταπεινός δάσκαλος, εξοργισμένος με τη διαφθορά και την αυθαιρεσία στη χώρα του, φτάνει να γίνει viral από ένα βίντεο που τράβηξε μαθητής του. Τότε, γίνεται δέκτης ενός τεράστιου κύματος αγάπης και υποστήριξης, που τον οδηγεί στον προεδρικό θώκο, απ’ όπου συνεχίζει το έργο του ως αδέκαστος υπηρέτης του λαού.

Είναι ο Βασίλι Πέτροβιτς Χολομπόροντκο, ο κεντρικός ήρωας της σειράς, της οποίας τη βασική υπόθεση διαβάσατε παραπάνω. Τον υποδύθηκε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος υπέγραψε και το σενάριο. Τρία χρόνια μετά την προβολή της σειράς, το 2015, ένα κόμμα με την ίδια ονομασία παρουσιάστηκε στην πολιτική σκηνή της Ουκρανίας, από τον ίδιο. Η ζωή μιμήθηκε την τέχνη και ο Ζελένσκι βρέθηκε στον προεδρικό θώκο, ηγέτης ενός λαού που περίμενε να τον υπηρετήσει, όπως ακριβώς το έκανε και ο χαρακτήρας που ενσάρκωσε.

Μια χαρωπή, έως και ολίγον χαζοχαρούμενη αρχή για μια πολιτική καριέρα, πόσο μάλλον για την ανάδειξη ενός προέδρου, που όμως το αναπάντεχο της τύχης έμελλε να συνθλίψει κάτω από το μαύρο πέπλο ενός πολέμου. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι τώρα υπηρετεί τον λαό του, αλλά τίποτα πια δεν θυμίζει το κωμικό παρελθόν από το οποίο ξεκίνησε η πορεία του. Η λογική λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει τον ήρωα μιας κωμωδίας με τον ήρωα ενός πολέμου και το γεγονός ότι εδώ συμβαίνει, μας κάνει να παγώνουμε από αμηχανία. Αλλά έτσι είναι η ζωή, γεμάτη απίστευτες ανατροπές.

Προφανώς και δεν μπορείς να δεις τη σειρά ανέμελα, έχοντας στο μυαλό σου τις εικόνες φρίκης των βομβαρδισμών και τα θύματα των αμάχων. Είναι περισσότερο πια ένα ντοκουμέντο τραγικής ειρωνείας, και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Υπό αυτή την έννοια, ο προβληματισμός που αναδύεται εδώ και λίγες ημέρες στα κοινωνικά δίκτυα, ένας πόλεμος απόψεων για το αν ήταν σωστό να προβληθεί η σειρά αυτή τη στιγμή και πώς γίνεται να γελάσεις πια βλέποντάς την, είναι μάλλον άκαιρος.

Καταρχάς, κανείς δεν θα δει τον «Υπηρέτη του Λαού» για να γελάσει. Μπορεί, όμως, να τον δει, αν θέλει να έχει όλα τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ο οποίος βρέθηκε στο κέντρο μιας ιστορίας που συγκλονίζει τον πλανήτη. Και που στέκεται αντάξιος των προσδοκιών, προς έκπληξη όλων.

Πριν από το σημείο μηδέν του πολέμου, ο Ζελένσκι είχε επάνω του μια ρετσινιά γελοιότητας. Αντιμετωπιζόταν ως ένας κλόουν που από την κωμική σκηνή μεταπήδησε αυθαίρετα στην πολιτική, ως ένας ελαφρύς τύπος που πίστεψε ότι η πολιτική είναι ρόλος. Η στερεοτυπική σκέψη βλέπει εκ των προτέρων κακοπροαίρετα τέτοιους τύπους. Τους βάζει τη στάμπα του αρλεκίνου. Κι αν η πραγματικότητα δεν φέρει ισχυρό διαλυτικό, η στάμπα δεν φεύγει.

Το ισχυρό διαλυτικό το έφερε η πραγματικότητα. Η στάμπα έφυγε. Ο Ζελένσκι απέδειξε ότι η σοβαρότητα και η πολιτική στιβαρότητα μπορούν να υπάρξουν ανεξαρτήτως ρόλων που έπαιξε και κωμικών σκηνών που εκτέλεσε. Και η προβολή της σειράς «Υπηρέτης του Λαού» έρχεται την κατάλληλη στιγμή, για να το επιβεβαιώσει μέσω ενός αντίστροφου παραλληλισμού. Τώρα που έχουμε στο μυαλό μας ισχυρή την εικόνα του Ζελένσκι ως αληθινού ήρωα, τώρα θα θυμηθούμε και τον μυθοπλαστικό ήρωα που δημιούργησε και ενσάρκωσε.

Αποδεικνύεται ότι αυτός ο ήρωας ήταν ένα καλούπι της δικής του προσωπικότητας. Τότε το έντυσε με κωμωδία. Τώρα το ντύνει με δράμα.

ΥΓ. Η σειρά έκανε πρεμιέρα την Καθαρά Δευτέρα και θα προβάλλεται κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη από τον ΑΝΤ1.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News