Είναι ψηλός και σωματώδης. Μα ασυναίσθητα και αυτόματα τον ξεπετάει η φαντασία μου μικρό, ευέλικτο, να χωράει, να εισχωρεί, να ενοχλεί χαριτωμένα, έξυπνα, να τον παίρνεις και να μην τον παίρνεις είδηση πού είναι. Με μάτια 3D και κεραίες τρελά ευαίσθητες. Ενα περίεργο ζωύφιο. Που χώνεται και στα βιβλία και κρατάει back up. Ενα σκανδαλώδες μνημονικό να πετάει την κατάλληλη στιγμή, το «ακριβώς» της, για να τη διαβάσεις όπως δεν την είχες διαβάσει.

Μου αρέσει ότι είναι ευφυώς φιλάρεσκος. Γνωρίζει τις ικανότητές του, αυτοεκτιμιέται (κι ας μην υπάρχει λέξη), φουσκώνει, αλλά συγχρόνως… Λες και κάνει πλάκα στον φουσκωμένο του εαυτό. Μου αρέσει ο ερωτισμός, όπως αναδύεται στη γραφή του. Οι ερωτικοί έχουν ζουμιά. Το βιβλίο του «Ο Βασιλιάς της» είναι το πιο ερωτικό, ανάλυση βαθιάς ψυχής βιβλίο, σύγχρονης λογοτεχνίας που διάβασα. «Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη».

Είναι ωραία ενήλικας στο διηνεκές, με σπίθα ετοιμότητας παιδιού.

Πώς να το πω; Ενυπάρχουν όλες οι ηλικίες του. Τις παίζει στα δάκτυλα. Ελαβε την κορυφαία διάκριση του Ευρωπαϊκού Βραβείου Μυθιστορήματος για το βιβλίο του «Νίκη». Μας θυμάμαι στα μικράτα μας… Εκείνη η μονομερής βιβλιογραφία… Πόσο μονομερής! Και έσκασε τότε μια «Ελένη». Ηταν άλλα χρόνια. Θυμάμαι και έναν έρμο δημοσιογράφο να σπεύδει σχεδόν λαχανιασμένα, «στο καπάκι», να βγάλει το «Η άλλη Ελένη». Μην και προκάμουμε να σκεφτούμε το πρώτο. Παιδικά πράγματα. Ηταν άλλα χρόνια. Πέρασαν χρόνια και χρόνια. Ζήσαμε και τι δεν ζήσαμε. Ανεξέλεγκτη οδήγηση κι εμείς επιβάτες, πότε ανέμελοι, πότε υποψιασμένοι, μετά φοβισμένοι, θυμωμένοι, στο τέλος θλιβεροί. Διαχρονικά, κλάψε τους νοήμονες. Τι αιματηρά ωραία, σχεδόν ευεργετική η πρόσκρουση. Βγες από τα συντρίμμια. Κι ήρθε η «Νίκη». Τη σωστή στιγμή. Χωρούσε. Είχαμε μέσα μας χώρο, είχε η κοινωνία μας χώρο. Θαρρετά έπιασε την πληγή, έντιμα, άφοβα την πέταξε στο τραπέζι, στο κομοδίνο, μπροστά μας, δίπλα μας. Υποσχέσεις σκόρπισε η ησυχία που ακολούθησε! Αλλιώς ήμασταν μαθημένοι. Ηταν η ώρα.

Ο Χωμενίδης είναι συγγραφέας. Επαγγέλλεται συγγραφέας. Εισβάλλει στο χάος και τσουπ, τσουπ, τσουπ διαλέγει λέξεις, οργανώνει σκέψεις, αρχιτεκτονεί ιστορίες, ψαχουλεύει ιστορία, πανωσηκώνει μικροϊστορία. Μαγικό πράγμα η συγγραφή. Βεβαίως διαβάζω τα βιβλία του, όπως διαβάζω ό,τι γράφει, ό,τι κρίνει όπως το κρίνει. Μ’ ενδιαφέρει. Να, για παράδειγμα. Το τελευταίο μετά τη βράβευσή του, αυτό που κοινοποίησε μόλις χθες.

Διαβάστε τι διάλεξε να πει σε ‘κείνον, στον εαυτό του δηλαδή, ο ίδιος. Μέσα από ένα ποίημα του Αλεξανδρινού: «Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή. Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις, τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι». Κ.Π. Καβάφης.

Μου λείπουν απελπιστικά οι ωραίοι ενήλικες. Με ησυχάζει η βράβευση του συγγραφέα Χωμενίδη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News