Υπάρχει ένας παλιός αφρικανικός μύθος για κάποιον βασιλιά που έστειλε τον γιο του να μάθει τους ήχους της ζούγκλας. Στην πρώτη του εξόρμηση στον άγριο κόσμο της, ο γιος διέκρινε μόνο τους βρυχηθμούς των λιονταριών και τα σαλπίσματα των ελεφάντων. Το αγόρι επέστρεψε ξανά και ξανά στα δάση, καταφέρνοντας να ακούσει το σούρσιμο του φιδιού και το πέταγμα των φτερών της πεταλούδας. Ο βασιλιάς δεν σταμάτησε όμως στιγμή να τον παροτρύνει να επιστρέφει στη ζούγκλα, μέχρι να μπορέσει να «ακούσει» τον κίνδυνο μέσα στην ηρεμία, να δει την «ελπίδα» στην ανατολή του ήλιου. Για να γίνει βασιλιάς, άξιος να κρίνει και να διαφεντέψει, ο πρίγκιπας έπρεπε πρώτα να είναι σε θέση να αφουγκραστεί όλα εκείνα που δεν βγάζουν ήχο.

Στην υπόθεση Novartis, και με την πολιτική τροπή που έχει λάβει, έχουμε ακούσει σαλπίσματα και βρυχηθμούς, έχουμε σκιαχτεί με θορύβους ερπετών. Δεν έχουμε όμως ακόμη καταφέρει να ακούσουμε τα ανείπωτα του παρασκηνίου, εκείνα που εκτυλίχθηκαν βουβά τα τελευταία τρία χρόνια, όσα διαρκεί η έρευνα της Εισαγγελίας Διαφθοράς. Να πληρώσουμε τα κενά, να εντοπίσουμε τα μοτίβα της παρακμής, να αντιστοιχήσουμε την αλήθεια με τα τυφλά σημεία που δεν μας επιτρέπουν να δούμε την εικόνα ολόκληρη. Και ειδικά τα τελευταία, είναι πολλά ακόμη…

Ασφαλώς, η γραμμή που θα ακολουθηθεί στην υπόθεση είναι βέβαιο ότι θα κρίνει και το πολιτικό μέλλον παραγόντων και παραγοντίσκων της δημόσιας ζωής. Στην περίπτωση μιας Εξεταστικής, ο φακός θα «άνοιγε»· η επιλογή της Προανακριτικής Επιτροπής είναι αδιαμφισβήτητα πιο στενή, πιο αυστηρά δομημένη, πιο στοχευμένη. Το ενδιαφέρον είναι σήμερα μονοσήμαντο, με τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο στον πυρήνα του· θα ήταν όμως πλήρως ανατρεπτική τυχόν προσθήκη και άλλων προσώπων στο κάδρο, ίσως σε δεύτερο χρόνο.

Μείζονος σημασίας είναι το αδίκημα –ποιο θα είναι αυτό– που θα συνοδεύσει τον δακτυλοδεικτούμενο ως Ρασπούτιν, Παπαγγελόπουλο. Αλλά και ποιο μονοπάτι θα ακολουθηθεί. Θα επιστρέψει η υπόθεση στην τακτική Δικαιοσύνη ή θα κριθεί από τη Βουλή, βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών; Και αν υποτεθεί ότι επιλέγεται η πρώτη λύση, πού θα κατευθυνθεί; Πάλι στα χέρια της Εισαγγελίας Διαφθοράς; Ηχεί ως ανέκδοτο· εκεί πάντως είναι ο βασικός προορισμός της, καθώς η Εισαγγελία εξακολουθεί να είναι αρμόδια για τα υπουργικά αδικήματα. Δεν αποκλείεται βεβαίως το ενδεχόμενο ενός εφέτη ανακριτή, αλλά αυτό είναι μια κουβέντα που δε μπορεί να γίνει τώρα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πολλοί οι δικαστές και οι εισαγγελείς που φοβούνται ότι στη διαδικασία που μέλλεται, «θα ακουστούν άσχημα πράγματα για το Σώμα»· κι ίσως αυτό δεν είναι μόνο τυφλό, αλλά και μελανό σημείο, που μάλλον δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Ο ίδιος ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, άλλωστε, όταν είχε αρχίσει η δημόσια διατριβή περί Ρασπουτινισμού, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη «RealNews» στις 27 Ιανουαρίου του 2019, αρνούμενος φυσικά το προσωνύμιο, είχε δηλώσει – απειλήσει ότι είναι σε θέση να πει «πολλά, μα πάρα πολλά». Όχι μόνο για τον Ρασπούτιν, αλλά και για τον Κατιλίνα, «μέγα μηχανορράφο και αρχισυνωμότη», και για τη Μεσσαλίνα, «γνωστή για τις κάθε είδους πομπές της!». «Αν χρειαστεί, μπορώ να σας πω πολλά, μα πάρα πολλά», έλεγε επιγραμματικά τότε ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας.

Στα τυφλά σημεία, συγκαταλέγεται βεβαίως και η σχέση του Ιωάννη Αγγελή με το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου ανέφερε σε κατάθεσή του προς το Ανώτατο Δικαστήριο ότι επισκέφθηκε τον υπουργό (Μιχάλη Καλογήρου) με ατζέντα τη Novartis. Πολλοί στάθηκαν -και ορθώς- στην ατάκα Καλογήρου για ενημέρωση σημαντικού άλλου. Θα ‘πρεπε όμως να ιδρώσει το αυτί μας και για το γεγονός ότι ένας ανώτατος δικαστικός επισκέπτεται τον πολιτικό προϊστάμενο της Δικαιοσύνης για off the record συζήτηση γύρω από το σκάνδαλο όπου εμπλέκονται δυο πρώην Πρωθυπουργοί και οκτώ πρώην υπουργοί. Το ραντεβού τους προφανώς ήταν η στιγμή κατά την οποία ο διαχωρισμός των εξουσιών πήγε περίπατο.

Το ερώτημα δεν είναι απλώς τι δουλειά είχε ο Αγγελής στο Δικαιοσύνης. Αλλά και το γενικότερο δούναι και λαβείν μεταξύ «τους». Το μπρα ντε φερ που εκτυλισσόταν την περίοδο εκείνη, και οι κινήσεις εξευμενισμού του αντεισαγγελέα. Παρά το γεγονός ότι η παραίτηση Αγγελή —μετά και τη ρήξη με την Εισαγγελία Διαφθοράς στη Βιέννη— ήταν ήδη γεγονός από τον Ιανουάριο του 2019 (θυμάστε την ιστορία με τα στοιχεία των αμερικανών που «δε δέχθηκε» να πάρει ο Αγγελής, και τα «δεν πάω εγώ φυλακή για τη Novartis»), εντούτοις τρεις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 2019, ο αντεισαγγελέας δέχεται ρόλο κλειδί στο υπουργείο.

Στο ΦΕΚ της 16ης Απριλίου 2019, τεύχος δεύτερο, αριθμός 1300, μπορείτε να θαυμάσετε την προνομιακή μεταχείριση Αγγελή με τον διορισμό του ως προέδρου σε μια «βαριά» Επιτροπή, Ομάδα Διοίκησης Έργου για την ακρίβεια, μηχανογραφικού στο οποίο υπάρχουν όλες οι εγγραφές του ποινικού συστήματος της χώρας! Πηγές που ξέρουν τι λένε μιλούν για αλισβερίσι με έναν άνθρωπο που θεωρείται απρόβλεπτος, sui generis, γενικώς «μια κατηγορία μόνος του». Κάποιον που ήταν όμως σε θέση να γνωρίζει πολλά.

Τυφλό σημείο παραμένει και η εξέλιξη της έρευνας για την υπόθεση του πολυεθνικού κολοσσού –στο πλαίσιο της οποίας υπενθυμίζεται ότι έχουν κληθεί ως ύποπτα να καταθέσουν 15 στελέχη της Novartis, κι ενώ είναι ακόμη ανοικτοί οι φάκελοι για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον Άδωνι Γεωργιάδη, πλην του Ανδρέα Λοβέρδου ασφαλώς.

Κενό που δεν έχει απαντηθεί, πλην όμως εξαιρετικής σημασίας για τους πολίτες και τον δημόσιο βίο, είναι το αν και κατά πόσο η χώρα μπορεί να εγείρει αξίωση αποζημίωσης από τη Novartis. Τον καιρό που η έρευνα δεν είχε ακόμη ευτελιστεί, με την ιστορία των πολιτικών προσώπων και των προστατευομένων μαρτύρων, γινόταν λόγος για ζημία—απορρέουσα από τις αθέμιτες πρακτικές της Novartis— άνω των 3 δισ. ευρώ, εκτίμηση που είχε θεωρηθεί ως προάγγελος αποζημίωσης-μαμούθ της Ελλάδας.

Η πρόοδος της διαδικασίας, τόσο κοινοβουλευτικά όσο και σε εισαγγελικό επίπεδο, θα δώσουν ίσως σύντομα κάποιες απαντήσεις. Αρκεί αυτές να εμπεριέχουν τα σιωπηρά και ανομολόγητα, αυτά που αν μπορέσει κάποιος να τα «ακούσει», θα είναι άξιος για «βασιλιάς».

ΥΓ: Τον αφρικανικό μύθο του προλόγου, τον αναφέρει ο Ρουσίρ Σάρμα, στο βιβλίο του «Πώς πετυχαίνουν τα Εθνη», από τη ΔιαΝΕΟσις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News