Ως Πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας, εργάστηκε με συνέπεια, προσωπικό και εκλογικό κόστος για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την είσοδο της Βόρειας Μακεδονίας στη Συμμαχία. Επίσης έκανε και αυτός τα απαραίτητα ψώνια αμυντικού εξοπλισμού από τις ΗΠΑ. Και αν κέρδισε ένα φίλο από τους ξένους διπλωμάτες που είναι διαπιστευμένοι στην Αθήνα, αυτός σίγουρα είναι ο αμερικανός πρεσβευτής.

Και όμως, ο Αλέξης Τσίπρας συμμετείχε στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία αν και την εγκατέλειψε εγκαίρως, πριν αρχίσει η ανηφόρα της Βασιλίσσης Σοφίας. Τη διαδρομή τερμάτισε, κανονικά, ως συνήθως, ο Νίκος Παππάς που, τα τελευταία χρόνια, είναι πιο σταθερός και από τους πεζοναύτες με την επίσημη στολή στη δεξίωση της 4ης Ιουλίου.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στην πορεία για να καταγγείλει το «κράτος καταστολής» που φτιάχνει ο Μητσοτάκης. Συνοδευόταν από την προσωπική του ασφάλεια και το μπλόκο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν περίκλειστο από άνδρες των ΜΑΤ. Είναι να απορείς και πώς δεν κατήγγειλε το κλείσιμο της Ηρώδου Αττικού με κλούβες. Δίπλα στον πρώην Πρωθυπουργό ήταν μία σειρά από στελέχη που, τα τέσσερα τελευταία χρόνια, τέτοια μέρα, δεν κατέβαιναν ούτε στην Πατησίων. Φέτος συμμετείχαν σε μία πορεία που, εκτός από το αίτημα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία, ύψωσε, όπως συνηθίζεται, πανό και φωνή κατά του συστήματος. Βάδισαν κάτω από ένα πανό που κατήγγειλε τον «εργασιακό Μεσαίωνα» -είναι αστείο, ναι; Συμμετείχαν με την προσωπική τους ασφάλεια διακριτικά παρούσα. Κατά μία εκδοχή, διαδήλωσαν εναντίον του εαυτού τους.

Υπάρχουν μερικές καταστάσεις που δεν σου επιτρέπουν να έχεις κάθε πόδι σε διαφορετική πλευρά του φράχτη. Όχι επειδή δείχνει γελοίο, άλλωστε η αυτογελοιοποίηση είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Αλλά επειδή αυτοί που σε βλέπουν, αισθάνονται ότι τους δουλεύεις. Όταν, ας πούμε, βλέπεις πρώην υπουργούς να πορεύονται με casual ντύσιμο και το ανέμελο περιπατητικό ύφος του shopping, δεν γίνεται να μην αντιπαραβάλλεις την εικόνα με τα πλάνα από τις ημέρες της εξουσίας. Και τότε, με συγχωρείτε, νιώθεις ότι το δούλεμα πάει σύννεφο. Λες και άφησαν την έπαρση της εξουσίας στους άνδρες της προσωπικής ασφαλείας και εκείνοι έγιναν, έστω για λίγο, ταπεινοί, κομμάτι διαμαρτυρίας προς ένα σκληρό σύστημα.

Ο Τσίπρας είναι διαφορετική περίπτωση. Δεν έχει βάλει, όπως οι υπουργοί του, τα δύο πόδια σε διαφορετικές πλευρές του φράχτη. Έχει ανέβει πάνω στον φράχτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News