Εάν σε ένα ζήτημα ήταν συνεπής ο Αλέξης Τσίπρας με τα όσα έλεγε προτού γίνει πρωθυπουργός, αυτό είναι το Μακεδονικό.

Είχε πει ότι θα έσκιζε τα μνημόνια και έφερε 1-2 ακόμα. Θα αύξανε μισθούς και τους έκοψε. Θα έδινε επιπλέον συντάξεις και αύξησε το αφορολόγητο. Θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ και σε κάποιες περιοχές αύξησε τις αντικειμενικές αξίες. Θα σήκωνε τις μπάρες στα άδικα διόδια και τα αύξησε, επιβάλλοντας ποινές σε όσους τις παραβίαζαν. Θα αντιτίθονταν στις ιδιωτικοποιήσεις και έβαλε πωλητήριο ενός αιώνα σε ΔΕΚΟ και ακίνητη περιουσία του Δημοσίου. Θα έβγαινε από το ΝΑΤΟ, όπως λέει η καταστατική διακήρυξη του κόμματος, και έγινε αγαπημένος των Αμερικανών. Θα έλεγε go back madam Merkel και εξελίχθηκε στον πιο προνομιακό συνομιλητή της. Θα μας ξεφόρτωνε από τα βαρίδια της Μεταπολίτευσης και υιοθέτησε τις πιο αποτυχημένες πρακτικές της.

Για όλα αυτά, και για πολλά άλλα, δεν άνοιξε ρουθούνι. Ψηφοφόροι, υποστηρικτές και αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ κατάπιαν αμάσητη την πλήρη ανακολουθία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων. Συμβιβάστηκαν με την αυταπάτη-εξαπάτηση. Πλήρωσαν παθητικά τα μέτρα από την τσέπη τους. Κάποιοι συγχώρεσαν την άγνοια κινδύνου της πρώτης περιόδου και ανέχτηκαν τη μεταστροφή της δεύτερης, δίνοντας στον Πρωθυπουργό τη δικαιολογία ότι τουλάχιστον το προσπάθησε.

Πάντως όλα πέρασαν αθόρυβα και αναίμακτα.

Αντίθετα, στο Μακεδονικό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ με την πλευρά των «μακεδονομάχων». Χλεύαζε την ευαισθησία τους και σημαντικά στελέχη του προέτρεπαν δημοσίως τις προηγούμενες κυβερνήσεις να συμφωνήσουν στο «Μακεδονία» σκέτο, χωρίς καν γεωγραφικό προσδιορισμό.

Και όμως για αυτό, το ένα, στο οποίο η κυβερνητική παράταξη παρέμεινε στην ίδια όχθη της πολιτικής της, βρίσκεται τώρα απέναντι στην αντίθεση και σε σημαντικό βαθμό στην οργή μεγάλου μέρους των πολιτών.

Η μοναδική «συνέπεια» του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε πολλαπλάσια αντίδραση απ’ όση έχει προκαλέσει η επί τέσσερα χρόνια ασυνέπειά του.

Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι η ακόμα και η «συνεπής» στάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αποτέλεσμα συνεπούς επιλογής, αλλά περισσότερο συγκυρίας, διεθνών ισορροπιών και πολιτικής στρατηγικής.

Σε κάθε περίπτωση όμως, κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρξει τέτοια έκπληξη που η Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν πρώτη φορά αξιόπιστη σε σχέση με όσα υποστήριζε στο -όχι τόσο μακρινό- παρελθόν.

Ή μήπως αυτή η αντίδραση οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στην ανακολουθία όλων των προηγούμενων ετών;

Διότι αποδείχθηκε ότι οι πολίτες μπορούσαν να ανεχθούν την πολιτική κυβίστηση υπό την πίεση των Γερμανών, αλλά όχι μια εθνική αντίστοιχη «προς όφελος των Σκοπιανών».

Οι πολίτες αντέδρασαν σε ένα ζήτημα που αισθάνονται ότι αφορά την ταυτότητά τους, που υπερβαίνει το ατομικό και επιδρά σε κάτι ευρύτερο και βαθύτερο.

Και σε αυτό το σημείο έπεσε έξω ο σχεδιασμός της κυβέρνησης.

Εκτίμησε ότι εφόσον δεν αντέδρασε κανένας για τα όσα συμβαίνουν στην τσέπη του, αντίστοιχα δεν θα αντιδράσει και για ένα θέμα εν πολλοίς ξεχασμένο.

Υποτίμησε τη δύναμη του συναισθήματος έναντι της λογικής, παρά το ότι ακριβώς τη δύναμη του συναισθήματος είχε αξιοποιήσει και η ίδια για να κινητοποιήσει τους πολίτες κόντρα στη λογική. Τότε έλεγε παράλογα πράγματα, συναισθηματικά φορτισμένα, και ο κόσμος τα αγόραζε. Σήμερα έρχεται αντιμέτωπη με το συναίσθημα που τόσο επιδέξια χειραγώγησε στο παρελθόν.

Τώρα, ως προς εκείνους που έλεγαν ότι θα ήταν ικανοποιημένοι ακόμα και αν ο Τσίπρας έκανε το 10% όσων έλεγε, αποδείχθηκε ότι δεν είχαν κατά νου ποιο 10% θα υλοποιούσε και πόσο προβληματικό μπορεί να ήταν αυτό.

Αλλά είπαμε, μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Μέχρι τις επόμενες εκλογές τουλάχιστον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News