Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία την 24η Φεβρουαρίου ήταν η αρχή ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου που δύναται να καταστρέψει τον πολιτισμό μας. Είχε προηγηθεί μια μακρά συνάντηση μεταξύ του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και του κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ την 4η Φεβρουαρίου – ημέρα έναρξης των εορτασμών για το κινεζικό σεληνιακό νέο έτος και των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. 

 Στο τέλος αυτής της συνάντησης, οι δύο άνδρες εξέδωσαν ένα προσεκτικά συντεταγμένο κείμενο 5.000 λέξεων που ανήγγειλε μια στενή συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών τους. Το έγγραφο έχει μεγαλύτερη ισχύ από οποιαδήποτε συνθήκη και πρέπει να απαιτήθηκαν εκ των προτέρων λεπτομερείς διαπραγματεύσεις. 

 Εξεπλάγην που ο Σι φάνηκε να δίνει λευκή επιταγή στον Πούτιν για να εισβάλει και να διεξαγάγει πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Πρέπει να είναι πολύ σίγουρος ότι η εδραίωσή του στη θέση του ισόβιου ηγέτη της Κίνας κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους θα είναι μια απλή τυπική διαδικασία. Εχοντας συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, ο Σι έχει γράψει προσεκτικά το σενάριο μέσω του οποίου θα ανυψωθεί στο επίπεδο του Μάο Τσε Τουνγκ και του Ντενγκ Σιαοπίνγκ. 

 Εχοντας λάβει την υποστήριξη του Σι, ο Πούτιν βάλθηκε να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του με απίστευτη βαρβαρότητα. Πλησιάζοντας στην ηλικία των 70, ο Πούτιν αισθάνεται πως εάν πρόκειται να σημαδέψει τη ρωσική ιστορία, θα το κάνει τώρα ή ποτέ. Αλλά η αντίληψή του για τον ρόλο της Ρωσίας στον κόσμο είναι στρεβλή. Φαίνεται να πιστεύει ότι ο ρωσικός λαός χρειάζεται έναν Τσάρο που να μπορεί να ακολουθήσει τυφλά. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο μιας δημοκρατικής κοινωνίας και είναι ένα όραμα που αλλοιώνει τη ρωσική «ψυχή», η οποία είναι υπερβολικά ευαίσθητη. 

Ως παιδί, είχα πολλές επαφές με ρώσους στρατιώτες όταν κατέλαβαν την Ουγγαρία, το 1945. Εμαθα ότι θα μοιράζονταν το τελευταίο τους κομμάτι ψωμί εάν τους το ζητούσαν. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, άρχισα να ασχολούμαι με αυτό που αποκαλώ πολιτική φιλανθρωπία.

Αρχικά σύστησα ένα ίδρυμα στην πατρίδα μου, την Ουγγαρία, και μετά παρακολούθησα από κοντά τη διάλυση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Οταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ανήλθε στην εξουσία το 1985, η διάλυση είχε ήδη αρχίσει. Συγκρότησα ένα ίδρυμα στη Ρωσία και μετά έκανα το ίδιο σε κάθε ένα από τα διάδοχα κράτη. Στην Ουκρανία, ίδρυσα ένα ίδρυμα πριν ακόμα καταστεί ανεξάρτητη χώρα. Επισκέφθηκα επίσης την Κίνα το 1984, όπου ήμουν ο πρώτος ξένος στον οποίο επιτράπηκε να συστήσει ένα ίδρυμα (το οποίο έκλεισα το 1989, λίγο πριν από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν). 

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Πούτιν, αλλά έχω παρακολουθήσει την άνοδό του πολύ προσεκτικά, έχοντας επίγνωση της σκληρότητάς του. Κατέστρεψε την πρωτεύουσα της Τσετσενίας, το Γκρόζνι, όπως απειλεί να καταστρέψει αυτή τη στιγμή την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο. 

Ο Πούτιν υπήρξε ένας δαιμόνιος πράκτορας της KGB, αλλά φαίνεται πως έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα. Εχοντας αναπτύξει μια έμμονη ιδέα, δείχνει να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Σίγουρα δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση στην Ουκρανία. Ανέμενε ότι οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί θα υποδέχονταν ρώσους στρατιώτες με ανοιχτές αγκάλες, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν αντέδρασαν διαφορετικά από τον ουκρανόφωνο πληθυσμό. Οι Ουκρανοί έχουν προβάλει μια απίστευτα γενναία αντίσταση ενάντια σε όλες τις προβλέψεις. 

Τον Ιούλιο του 2021, ο Πούτιν δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο, υποστηρίζοντας ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ουσιαστικά ένας λαός και ότι οι Ουκρανοί έχουν παραπλανηθεί από νεοναζιστές ταραχοποιούς. Το πρώτο μέρος της επιχειρηματολογίας του δεν στερείται μιας κάποιας ιστορικής βάσης, δεδομένου ότι το Κίεβο ήταν η αρχική έδρα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αλλά στο δεύτερο μέρος, ήταν ο Πούτιν αυτός που παραπλανήθηκε. Επρεπε να το γνώριζε. Πολλοί Ουκρανοί αγωνίστηκαν γενναία κατά τις διαδηλώσεις της Euromaidan το 2014. 

Τα γεγονότα του 2014 τον εξόργισαν. Ομως ο ρωσικός στρατός δεν είχε καλή απόδοση όταν διατάχθηκε να επιτεθεί στους Ουκρανούς αδελφούς του. Η ριζωμένη διαφθορά στην ανάθεση αμυντικών συμβάσεων έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην κακή απόδοσή του. 

Ωστόσο αντί να κατηγορεί τον εαυτό του, ο Πούτιν φαίνεται να έχει τρελαθεί κυριολεκτικά. Αποφάσισε να τιμωρήσει την Ουκρανία επειδή του εναντιώθηκε και φαίνεται να ενεργεί δίχως κανέναν περιορισμό. Ρίχνει στη μάχη ολόκληρο τον ρωσικό στρατό και αγνοεί όλους τους κανόνες του πολέμου, κυρίως βομβαρδίζοντας αδιάκριτα τον άμαχο πληθυσμό. Πολλά νοσοκομεία έχουν πληγεί και το ηλεκτρικό δίκτυο που τροφοδοτεί τον πυρηνικό σταθμό παραγωγής ενέργειας του Τσερνόμπιλ (που σήμερα κατέχεται από ρωσικά στρατεύματα) έχει υποστεί ζημιές. Στην πολιορκημένη Μαριούπολη, 400.000 άνθρωποι έχουν μείνει χωρίς νερό και φαγητό εδώ και σχεδόν μια εβδομάδα. 

Η Ρωσία μπορεί κάλλιστα να χάσει τον πόλεμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση στέλνουν αμφότερες αμυντικά οπλικά συστήματα στην Ουκρανία και καταβάλλονται προσπάθειες για την αγορά μαχητικών αεροσκαφών MiG ρωσικής κατασκευής τα οποία οι Ουκρανοί πιλότοι ξέρουν να κυβερνούν. Αυτά θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ο Πούτιν έχει ήδη κάνει θαύματα όσον αφορά την ενίσχυση της αποφασιστικότητας και της ενότητας της ΕΕ. 

Εν τω μεταξύ, ο Σι φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ότι ο Πούτιν έχει καταστεί ανεξέλεγκτος. Την 8η Μαρτίου, μία ημέρα αφότου ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι επέμεινε ότι η φιλία μεταξύ Κίνας και Ρωσίας παρέμενε «σταθερή», ο Σι τηλεφώνησε στον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και στον γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς για να δηλώσει ότι υποστήριζε τις ειρηνευτικές προσπάθειές τους. Ζήτησε μέγιστη αυτοσυγκράτηση στον πόλεμο για να αποφευχθεί μια ανθρωπιστική κρίση.  

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Πούτιν θα συναινέσει στις επιθυμίες του Σι. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι ο Πούτιν και ο Σι θα απομακρυνθούν από την εξουσία προτού καταστρέψουν τον πολιτισμό μας.

* Ο George Soros είναι πρόεδρος του Soros Fund Management και του Open Society Foundation. Το άρθρο αυτό μας παραχωρήθηκε από το Project Syndicate