Ναι, ήταν η κακιά στιγμή. Πάντα είναι η κακιά στιγμή. Κάθε τροχαίο, μια τέτοια στιγμή το έχει προκαλέσει. Και κάθε φορά, έπονται στιγμές θλίψης, σοκ, αλλά και προβληματισμού. Ειδικά όταν πρόκειται για τροχαίο διάσημου προσώπου, το σοκ και ο προβληματισμός είναι δημόσιος και χειμαρρώδης. Αναλύουμε κάθε παράμετρο, τα βάζουμε όλα στο μικροσκόπιο και τα κάνουμε ακτινογραφία. Και πάντα, καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: παραλείψεις και κακή οδική συμπεριφορά, του ιδίου ή των άλλων. Τα παρελκόμενα των κακών στιγμών, που αφαιρούν ζωές στην άσφαλτο.

Μια κακή στιγμή πήρε και τη ζωή του Πάνου Ζάρλα, περσινού νικητή του Power of Love, στα 28 χρόνια του. Και από την ώρα που το μάθαμε, βγήκαν τα μικροσκόπια και άρχισε η δημόσια ανάλυση και ο προβληματισμός. Το συμπέρασμα το ίδιο: ο Πάνος είχε αφήσει τον εαυτό του απροστάτευτο. Δεν φορούσε ειδικά ρούχα και μπότες προστασίας για μηχανές. Βασικά, δεν φορούσε ούτε κράνος.

Τα παρελκόμενα που λέγαμε, τα οποία, είμαι σίγουρη, θα συζητάμε αρκετές ημέρες, πάνω από το φρέσκο αίμα του Πάνου στην άσφαλτο. Όπως τα συζητούσαμε πριν λίγα χρόνια με τον Παντελή Παντελίδη. Άλλη περίπτωση, παρόμοια λάθη. Και τι δεν γράφτηκε και τότε, και πόσο δεν μιλήσαμε για την οδική ασφάλεια και πόσο σημαντική είναι. Τόσο πολύ μας απασχόλησε που θα έλεγες ότι ο θάνατος του αγαπημένου λαϊκού παιδιού του πανελληνίου, τουλάχιστον στάθηκε αφορμή για να διδαχτούμε και να γίνουμε πιο προσεκτικοί και υπεύθυνοι οδηγοί. Η θετική πλευρά αυτής της τραγωδίας, έλεγες.

Αμ δε που διδαχτήκαμε, αμ δε που μάθαμε. Θρηνήσαμε τον διάσημο τραγουδιστή φωνάζοντας τη σημασία τού να φοράς ζώνη και να είσαι νηφάλιος, και ύστερα μπήκαμε στο αμάξι έχοντας πιει δυο ποτά παραπάνω. Και τη ζώνη καμιά φορά ξεχάσαμε, και το κράνος στη μηχανή το κρατήσαμε στο χέρι, και με σχεδόν κόκκινο περάσαμε το φανάρι, και μαγκιά προσπέραση κάναμε. Και το παιδί κουβαλήσαμε στο αμάξι ξέδετο να αλωνίζει στην πίσω θέση, λες και βρίσκεται σε παιδότοπο. Και στη μηχανή το βάλαμε το παιδί, λέγοντας από μέσα μας: εντάξει μωρέ, δυο τετράγωνα μέχρι το σχολείο θα το πάω, τι θα πάθουμε σε δυο τετράγωνα;

Μέχρι το σπίτι θα πάω, τι θα πάθω, μπορεί να είπε και ο Πάνος Ζάρλας το τελευταίο βράδυ της ζωής του. Και άφησε το κράνος. Ή μπορεί να μην το πήρε καθόλου. Ή μπορεί να μην το έπαιρνε γενικά, ούτε το κράνος ούτε τον υπόλοιπο προστατευτικό εξοπλισμό της μηχανής. Μπορεί να έπινε, μπορεί να μην πρόσεχε, μπορεί να έκανε μαγκιές. Μπορεί και όχι. Oλα θα τα μάθουμε εν καιρώ, για το λαϊκό παιδί του ριάλιτι, όπως τα μάθαμε και για το λαϊκό παιδί του πενταγράμμου. Το θέμα είναι τι θα μάθουμε εμείς, για εμάς.

Το θέμα είναι εμείς που είμαστε ακόμα εδώ, τι κάνουμε. Αυτοί δεν είναι πια μαζί μας για να αλλάξουν τις επιλογές που έκαναν την κακιά στιγμή τους, μοιραία. Εμείς;

ΥΓ. Ευχηθείτε καλούς παράδεισους σ’ αυτούς που φεύγουν, αλλά και καλά μυαλά σ’ αυτούς που μένουν. Το δεύτερο είναι πιο χρήσιμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News