Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όταν είδα τις φωτογραφίες των «παιδιών» που έκαναν την επανάσταση τους μπροστά στο γραφείο με το χαρτομάνι, του υπουργού Παιδείας. Εξέπεμπαν παντελή έλλειψη τρόπων, και βία ακόμη, οι εικόνες αυτές, όχι για το γεγονός ότι κατάφεραν και μπήκαν απρόσκλητα στο άβατο του Κώστα Γαβρόγλου, αλλά επειδή κατάφεραν αντί για μαθητές να θυμίζουν μαϊμούδες σε υπουργικό γραφείο.

Δεν έχω τίποτα με το ζωικό βασίλειο. Αλλά το Μαρούσι δεν είναι η ζούγκλα της Μποτσουάνα. Και θα περίμενε κανείς, η επίσκεψη –διαμαρτυρίας έστω– των μαθητών, σε αυτόν που διαχειρίζεται τις σχολικές τους τύχες, να γίνει αν μη τι άλλο με όρους που θυμίζουν πολιτισμό 21ου αιώνα.

Οι μαθητές αυτοί είχαν, λέει, στόχο να καταθέσουν αιτήματα για την εκπαίδευσή τους. Κόντρα στην πρόθεση που «θέλει να μετατρέψει το σχολείο σε εργοστάσιο που παράγει ανθρώπους προς κατανάλωση από την αγορά εργασίας για να καλύψει τις ανάγκες της». Απέναντι στις αλλαγές αυτές που αποκλείουν τους μαθητές από την ουσιαστική γνώση –τη γνώση του Καντ, του Ρουσώ και του Βολταίρου.

Τι τραγελαφικό… Τα παιδιά αυτά ούρλιαζαν για την εκπαίδευση τους, παράγοντας τόσο θλιβερή εικόνα για την παιδεία τους. Εμοιαζαν αποφασισμένα να τα δώσουν όλα στον αγώνα για την πρώτη –διαδικασία που βελτιώνει νοητικά τον άνθρωπο, του παρέχει γνώσεις, του μεγιστοποιεί τα υλικά του αγαθά, του διασφαλίζει την επικράτησή του πάνω στη φύση– αλλά λησμόνησαν τη δεύτερη, που τον διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα άλλα όντα του ζωικού βασιλείου και τον διδάσκει πανανθρώπινες αξίες. Του χαρίζει ήθος.

Νέοι που σκαρφαλώνουν σε τραπέζια, όταν έχουν τη δυνατότητα να καθίσουν πρόσωπο με πρόσωπο. Εφηβοι με ντουντούκες, όταν μπορούν απλώς να μιλήσουν. Παρωχημένες πρακτικές, πρωτόγονα μέσα, στην εποχή της απόλυτης τεχνολογίας των social media, εκεί όπου μπορείς να μιλήσεις απλώς με «κεφαλαία» και να σε ακούσει όλη η πλάση. Παλιοί πριν την ώρα τους.

Διαλύετε τις ζωές μας, ούρλιαζαν. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι οι ζωές δεν διαλύονται με ΚΥΑ και νομοσχέδια, διαλύονται όταν απουσιάζουν τα δομικά εκείνα υλικά που συγκροτούν προσωπικότητες με αξίες, μέτρο και αισθητική.

«Εδω πέρα υπάρχουνε νεύρα», φώναξε ένας θερμόαιμος.

«Δεν θα μας κάνεις τον τρελό», είπε στον υπουργό ο ευγενής της παρέας – τι να τον κάνεις, αλήθεια, τον πληθυντικό όταν είσαι πάνω στο μπανανόδεντρο;

Τα παιδιά έσκαψαν τον λάκκο τους. Η αγωνιστική τους διάθεση υπέκυψε στη λογική του τραμπουκισμού, τόσο διαδεδομένη στον δημόσιο βίο τα τελευταία χρόνια. Οχι, σίγουρα όχι, δεν ήταν αυτές φωνές που ονειρεύονται –τα παιδιά θύμιζαν επαγγελματίες του είδους, με ολίγη από Πολάκη. Στα αγριεμένα πρόσωπα τους, καθρεφτιζόταν καθαρά η αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος, του όποιου Γαβρόγλου…

Και σαφώς έχασαν την ευκαιρία τους να αντιπαρατεθούν σοβαρά στην «εξουσία», έχασαν και το δίκιο τους μαζί.

Με τη στάση τους κουρέλιασαν κάθε προϋπόθεση διαλόγου, ακύρωσαν τις παρουσίες τους στο υπουργικό γραφείο, καννιβάλισαν τη στιγμή, εξέθεσαν τους δασκάλους, τους γονείς τους.

Αν μη τι άλλο, στα δικό μας σπίτια, κάποτε, μας μάθαιναν ότι δεν ανεβαίνουμε πάνω στα τραπέζια. Στα δικά τους;

ΥΓ: Παρατηρήστε πόση ανοχή επιδεικνύουν οι υπόλοιποι μαθητές στη συμπεριφορά του «επαναστατημένου» στο στιγμιότυπο. Δεν βλέπω κανέναν να προσπαθεί να τον κατεβάσει …

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News