Ο μπακαλιάρος σκορδαλιά δεν είναι ένα από τα φαγητά που αγαπώ ιδιαίτερα. Το τρώω μάλλον εθιμικά, θα έλεγα, στην εθνική εορτή και μόνον με τη συνταγή της γιαγιάς μου (κροκέτες) που εκτελεί, ενίοτε πιστά, ενίοτε πιο δημιουργικά, η μητέρα μου, μια φορά τον χρόνο.

Σε καμία περίπτωση, δεν είναι ένα φαγητό που θα αναζητήσω και πλέον μου πέφτει κάπως βαριά η σκορδαλιά στο στομάχι, οπότε φροντίζω να κρατώ μια απόσταση.

Εδώ και μέρες έλεγα σε όλους ότι δεν με ενδιαφέρει να φάω μπακαλιάρο φέτος και θα έτρωγα οτιδήποτε προέκυπτε στο μενού της καραντίνας.

Μέχρι που σήμερα το πρωί ξύπνησα με μια αποφασιστική διάθεση για να τιμήσω την γαστρονομική παράδοση.

Φυσικά δεν είχα τις απαραίτητες προμήθειες. Το οικογενειακό τραπέζι είχε αναβληθεί. Κι έμενε μόνο το delivery. Αλλά ούτε αυτό ήταν μια απλή υπόθεση. Ξεκίνησα μια σχεδόν μαραθώνια προσπάθεια να βρω διαθέσιμη διανομή. Αλλοι δεν απαντούσαν, άλλοι μου έλεγαν ότι έπρεπε να είχα παραγγείλει από χθες. Μέσω εφαρμογής απορρίφθηκε η πρώτη μου παραγγελία, η δεύτερη δεν έγινε καν δεκτή, αλλά με τα πολλά τα κατάφερα.

Την ημέρα της εθνικής επετείου, είχα πετύχει να φάω το παραδοσιακό φαγητό και αυτό φάνταζε ως το μεγάλο επίτευγμα της ημέρας. (η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε και κανένα άλλο πέρα από αυτό…)

Μοιράστηκα το αίσθημα ικανοποίησης τηλεφωνικά με φίλους και συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι φέτος νοστάλγησαν τον μπακαλιάρο σκορδαλιά. Ακόμα και άνθρωποι που οριακά τον έτρωγαν, ή μετά έπεφταν στις σόδες και τα χαπάκια για το στομάχι τους.

Και δεν θα ενέτασσε κάποιος το συγκεκριμένο πιάτο στην κατηγορία των comfort foods.

Ή μήπως όχι;

Φέτος ο μπακαλιάρος φαίνεται πως είναι κάτι παραπάνω από ένα τηγανητό ψάρι. Εκφράζει την ανάγκη της κανονικότητας.

Προσφέρει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Θυμίζει τα παραδοσιακά οικογενειακά γεύματα που αγαπάμε να μισούμε.

Σαν να φέρνει δίπλα μας αγαπημένα πρόσωπα που βρίσκονται απομονωμένα χιλιόμετρα μακριά.

Μοιάζει να μας γυρίζει στην προ κορονοϊού εποχή. Είναι σαν νοσταλγική ανάμνηση μιας «Belle Époque».

Σαν μια διαβεβαίωση για το ότι όλα θα πάνε καλά.

Ή μια υπερβατική ενθάρρυνση για τις μέρες που έρχονται.

Και αυτό δεν είναι λίγο.

Καλή μας χώνεψη λοιπόν. Και του χρόνου όλοι μαζί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News