Ο συνομιλητής μου δεν σήκωνε κουβέντα. «Κακώς κλείνουν τα μαγαζιά νωρίς. Όσο υπάρχουν μαγαζιά ανοικτά, ο κόσμος κάθεται στα τραπέζια τους οπότε κουτσά στραβά τηρεί τις αποστάσεις. Αν κλείσει το μαγαζί, τότε είναι λογικό ότι οι θαμώνες θα περάσουν απέναντι στην πλατεία και θα φτιάξουν τα πηγαδάκια  τους πίνοντας περιπτερόμπυρες. Μα είναι τόσο προφανές όλο αυτό, τι διάολο, χαζοί είναι στην κυβέρνηση και δεν το βλέπουν; Το κλείσιμο των μαγαζιών δεν σταματά αλλά μεγεθύνει την διάδοση του ιού». Είμαι βέβαιος ότι στο φημολογούμενο ολοκληρωτικό κλείσιμο της εστίασης, τα επιχειρήματα του ενισχύονται στην νιοστή.

Ο έτερος συνομιλητής μου ήταν επίσης ανένδοτος. «Είναι εγκληματίες που δεν έχουν κλείσει ήδη τα πάντα. Να γίνει ένα lockdown για ένα μήνα, ώστε να προλάβουμε το κακό. Αντιμετωπίζεται μια παγκόσμια κατάρα με ημίμετρα και ψευτοπεριορισμούς; Αφού στο τέλος ολικό κλείσιμο θα γίνει, γιατί δεν το κάνουν από τώρα για να γλυτώσουμε και τους ενδιάμεσους θανάτους; Τι περιμένουν δηλαδή; Να δουν αν οι Έλληνες από χαβαλέδες και ψευτοεπαναστάτες γίνουν μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο πειθαρχημένοι και φιλότιμοι; Είναι δυνατόν; Γιατί τόση ατολμία; Άλλο πρόσωπο είχε δείξει Μητσοτάκης στο πρώτο κύμα.»

Σε τι διαφέρουν οι δυο συνομιλητές μου; Στην ιδιοσυγκρασία; Στο επίπεδο της πληροφόρησης; Στην ηλικία; Στον τρόπο ζωής; Προφανώς σε όλα ή σε κάποια απ’ αυτά, αλλά πρωτίστως σε ένα. Στην εργασία. Ο πρώτος είναι σουβλατζής, ο δεύτερος δημόσιος υπάλληλος. Τυχαία. Θα μπορούσε κάλλιστα ο πρώτος να είναι ξενοδοχοϋπάλληλος και ο δεύτερος συνταξιούχος. Και ένα από βασικά λάθη που εντοπίζω εγώ στις έρευνες κοινής γνώμης που μετρούν τις διαθέσεις του πληθυσμού περί την πανδημία, είναι η έλλειψη της συνακόλουθης ερώτησης: «Τι δουλειά κάνετε;».

Ο κορονοϊός έχει χωρίσει τους ανθρώπους σε δυο βασικές κατηγορίες. Σ’ αυτούς που συνεχίζουν να νιώθουν οικονομικά και επαγγελματικά ασφαλείς και σε κείνους που νιώθουν τη γη να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια τους. Βρέχει καταρρακτωδώς και ο πληθυσμός έχει χωριστεί στους μεν που βρίσκονται στην ανοικτή αυλή και στους δε που βρέθηκαν κάτω από υπόστεγο. Ένας τρίτος, νηφάλιος παρατηρητής θα αντιτείνει ότι ο διαχωρισμός αυτός είναι δευτερεύων και επουσιώδης, μπροστά στον κυρίαρχο διαχωρισμό ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς που θα ‘πρεπε όλοι να έχουμε κατά νου.

Πλην η ζωή αυτή είναι έτσι κι αλλιώς γεμάτη με ρίσκα και διλήμματα. Και στο σπίτι σου κλειδωμένος να μείνεις, θεωρητικώς ενδέχεται να σε πετύχει ο ιός από τον γείτονα που φτερνίστηκε στο μπαλκόνι του ή από την σακούλα του σουπερμάρκετ που ήρθε στην πόρτα σου με ηλεκτρονική παραγγελία. Άσε που αν σ’ έχουν κλείσει μέσα μπορεί να σε βρει σεισμός και να καταπλακωθείς, ενώ αν σ’ άφηναν να κυκλοφορείς ίσως να την γλύτωνες διότι θα ήσουν στο πάρκο να παίρνεις ήλιο. Κοντολογίς, όσο υπάρχει κορονοϊός στα πέριξ, έτσι κι αλλιώς κάτι ρισκάρεις, άπαντες διατρέχουν ένα ποσοστό κινδύνου.

Αυτό λοιπόν είναι το θέμα μας. Ο σουβλατζής ζητά να πάρει τα ρίσκα του στο σουβλατζίδικο του, ο ξενοδοχοϋπάλληλος στο ανοικτό ξενοδοχείο του, ο ιδιοκτήτης καφετέριας πίσω από τον πάγκο του, ο τραγουδιστής πάνω στην πίστα του. Θέλουν να δώσουν την μάχη του κορονοϊού, εκεί που δίνουν την μάχη της επιβίωσης. Αντιθέτως, οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι (πλην νοσηλευτικού προσωπικού, αστυνομίας και στρατού), έχοντας εξασφαλίσει την επιβίωση τους προτιμούν την δραστικότερη λύση του lockdown ώστε να μηδενιστεί δια μιας το ρίσκο.

Αυτή η αντίφαση ανάμεσα στα δύο πελώρια κομμάτια του πληθυσμού μας είναι αδύνατο να μετασχηματιστεί σε μια κοινά αποδεκτή ενιαία άποψη και λύση. Κανένα διάγγελμα Μητσοτάκη δεν μπορεί να συμβιβάσει αυτά τα δυο στρατόπεδα, όσο καλογραμμένο, ειλικρινές ή συναισθηματικά φορτισμένο κι αν είναι. Αυτοί που βρέχονται στην ανοικτή αυλή κι αυτοί που βρίσκονται κάτω από το υπόστεγο βλέπουν διαφορετικά τον κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News