Ζεστό πλάσμα, με ένα γάργαρο γέλιο και φούσκες μαγουλάκια και μια καλοσύνη που ανάβλυζε για όλους και για όλα. Ηταν κομμώτρια. Κάποια στιγμή ερωτεύτηκε ένα «καλό παιδί». Ησυχα πράγματα, χαμηλή πτήση ονείρων, «μεροδούλι μεροφάι» το ονόμαζαν οι τότε εποχές.

Μια εγκυμοσύνη, σχεδόν με τη μυρουδιά του σπέρματος, και στο καπάκι, μία ακόμα… Τι εύκολα σκαρώνονταν τα παιδιά τότε. «Με έναν κόπο να ξεπεταχτούν και τα δυο» διατείνονταν, μη λογαριάζοντας τη γυναίκα ως χίλια κομμάτια. Εγκατέλειψε τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά.

Εκείνο το μεσημέρι την είχα επισκεφτεί για να της αφήσω ένα δωράκι. Ημουν έφηβη, δεκαπέντε, δεκαέξι ετών ενώ εκείνη πρέπει να ήταν είκοσι, είκοσι ένα; Θυμάμαι ότι με την είσοδο στο σπίτι τους είχα μυρίσει το «αδιέξοδο». Το πρώην γελαστό κορίτσι έμοιαζε πια με ζόμπι. Αχτένιστη, βρώμικη, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της. Το σπίτι «ανάστα ο Κύριος», το ένα μωρό να κλαίει, το άλλο να ουρλιάζει, κι εκείνη… Με ένα βεβιασμένο χαμόγελο και θλίψη στο βλέμμα, κάτι προσπαθούσε σε όλα αυτά…

Μια σιδερώστρα μες στη μέση, ρούχα, πάνες, χάος. Εκανε να μαζέψει μερικά σαν ντροπιασμένη, εγώ της επέμενα: «Μη νοιάζεσαι. Μόνο για λίγο ήρθα», εκείνη συμπλήρωσε μελαγχολικά: «Το πιστεύεις ότι δεν έχω χρόνο ούτε για να πάω στην τουαλέτα; Και σε λίγο έρχεται ο Δημήτρης…», μονολόγησε και έτρεχαν οι κόρες των ματιών της πέρα δώθε. «Δεν πρόλαβα ούτε να μαγειρέψω…».

Κράτησα εγώ το ένα παιδί στην αγκαλιά μου, εκείνη πήγε προς την κουζίνα να ζεστάνει «από το χθεσινό… Τι να κάνουμε;» σιγοψιθύρισε. Υπήρχε ένας ηλεκτρισμός. Σε ελάχιστη ώρα εμφανίστηκε το «καλό παιδί», ο σύζυγός της. Με χαιρέτησε βιαστικά, περίεργα παγωμένα, χωρίς να ρίξει ούτε βλέμμα στα παιδιά του. «Πάλι δεν πρόλαβε να φτιάξει το σπίτι;» την αναζητούσε. «Στην κουζίνα είναι», είπα εγώ αμήχανη.

Δεν ξέρω πώς να σας περιγράψω την ατμόσφαιρα… Σαν από θρίλερ, κάτι που σου έφερνε εγρήγορση, ήταν το βλέμμα του σαν να αναζητάει το θήραμα, ήταν το βλέμμα της σαν να τρέμει τον κυνηγό, κάτι ετοιμαζόταν να γίνει, και οι τρεις μας, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, το νιώθαμε στον αέρα. Μετά, όλα εξελίχθηκαν με τον αυτοματισμό σπίρτου στην επαφή με οινόπνευμα.

«Αυτό είναι το φαγητό;» τον άκουσα να φωνάζει, εκείνη πισωπάτησε και στα ξαφνικά τον είδα να την πιάνει από τα μαλλιά και να της σπρώχνει το κεφάλι της στο πάτωμα, ενώ της έφτυνε λέξεις μέσα από τα δόντια του κι εκείνη ψέλλιζε «Συγγνώμη» και το κλάμα των παιδιών έσπαζε τύμπανα και με θυμάμαι να πέφτω καταπάνω του και να φωνάζω «Μηηηη! Πώς της φέρεσαι έτσι;» κι εκείνη να χώνεται στην αγκαλιά μου κι εκείνος να γίνεται «άλλος» σαν να ξύπνησε και να μου δικαιολογείται: «Κάποτε πρέπει να καταλάβει… Ανθρωπος είμαι κι εγώ. Οπως την άφησα το πρωί, έτσι τη βρήκα».

Τόσα χρόνια μετά και σφίγγεται το στομάχι μου στη μνήμη της σκηνής και στα ματάκια της όταν με χαιρέτησε κλείνοντάς μου την πόρτα και δικαιολογώντας τον: «Δεν ξέρω τι τον έπιασε σήμερα». Να ήταν μόνο «σήμερα»;

Ηταν η πρώτη επαφή μου με κακοποίηση γυναίκας. «Τι να έγινε εκείνο το κορίτσι;» αναρωτιόμουν πολλές φορές στα χρόνια… Και σίγουρα, όποτε διάβαζα περιστατικά βίας σε γυναίκα. Λες και την είχε καταπιεί η γη! Μέχρι πέρσι, που την είδα τυχαία σε μια λαϊκή. «Ρέα!» άνοιξε τα χέρια της. «Να ήξερες πόσες φορές σε φέρνω στο μυαλό μου! Τι κάνεις; Τι κάνουν τα παιδιά;» τη ρώτησα. «Ποια παιδιά; Εχω πια εγγόνια» απάντησε. «Ο Δημήτρης;» συνέχισα, τρέμοντας την απάντησή της. «Να τος, έρχεται» μου τον έδειξε να μας πλησιάζει. Τράπηκα σε φυγή για να μην τον χαιρετήσω.

Στη σκέψη μου βούιζε μια φράση γυναίκας που πρόσφατα είχα ακούσει. Μια γυναίκα που είχε κατορθώσει να φύγει από μια κακοποιητική σχέση: «Μη με ρωτάς γιατί έμενα. Να ρωτάς πώς μπόρεσα κι έφυγα». Σφίχτηκε το στομάχι μου.

ΥΓ. Βεβαίως και είδα τη διαφήμιση της LACTA για την κακοποίηση. Συγχαρητήρια στην εταιρεία για την αίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Πόσες και πόσες κακοποιήσεις σκεπάστηκαν στα χρόνια…

YΓ2, 15900 γραμμή SOS για τις γυναίκες που κακοποιούνται και αναζητούν χέρι βοήθειας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News